Het mag gezegd worden: in Quinta Colina doen ze niet aan het soort luiewijverij dat je vaak in kleine zuiderse hotelletjes moet ondergaan bij de belangrijkste maaltijd van de dag.
Hier geen afbakbroodjes of muffe muesli, maar quiche, bruchetta’s, chocoladecake, lekkere charcuterie. Elke ochtend zijn er minstens twee nieuwigheden.
We ontbijten en plannen de dag onder toeziend oog van Maggie De Block die ons coronagewijs in de gaten houdt van in een kadertje aan de muur.
Over corona gesproken. De maatregelen worden dag na dag straffer.
Evenementen met meer dan 1000 bezoekers worden verboden. En ook Smartschool draait overuren om de ouders te informeren over afgeschafte activiteiten.
Met 5 kinderen op 3 verschillende scholen trilt onze gsm meer dan een gemiddelde vibrator.
Maris Stella gaat voorlopig het verst in de maatregelen en schaft alle activiteiten af gedurende een volledige maand. Geen studiereizen, infomomenten, oudercontacten, niks meer.
Door de trilfunctie uit te schakelen, verdwijnt voor ons de coronamiserie voor de rest van de dag, althans dat denken we.
We doen het vandaag op z’n Brits en volgen the blue line van de Yellow bus sightseeing tour. Een hop on hop off, dus.
Ook al is het nog maar iets voorbij 10 uur, de zon brandt stevig op het bovendek.
De enige verkoeling op de rit richting Belem komt van enkele woontorens die lange schaduwen werpen over de straten.
In tegenstelling tot de hop on hop off in Dublin waar onze buschauffeur het een jaar geleden niet kon nalaten om te pas en te onpas zelf geestige commentaar te geven bij bijzondere plekken, speelt hier gewoon een geluidsopname. Geen zondvloed aan info, maar net genoeg om, zonder in de reisgids te kijken, een goede indruk van de stad over te houden.
Zo leren we dat de stad Lissabon opnieuw wil aanknopen met de oeroude traditie van de wandtegels. Als je langs souvenirwinkeltjes passeert, zie je rekken vol beschilderde tegels die mensen kopen als herinnering aan hun klimtochten door de Portugese hoofdstad. Thuis belanden de prullaria ergens in een kartonnen doos om er nooit meer uit te komen. De lokale overheid wil de wandtegels terug prominenter in het straatbeeld krijgen. Een soort van goede smaakpolitie had echter wel wenselijk geweest om een aantal schreeuwlelijke taferelen te vermijden die we onderweg passeren.
Het valt ons op hoe slaafs onze medepassagiers de vrouwenstem in hun oortjes volgen. Op het ogenblik dat we even stil staan aan het hoogste punt van Parque Eduardo VII, gebiedt de oortjesgids: “Neem allemaal jullie camera en maak een prachtige foto van het park met in de verte de Taag.” De gehele bus zwalpt naar links, wanneer onze busgenoten keurig opvolgen wat hen wordt ingelepeld. Het is van de speech op de nationale nieuwjaarsreceptie van de N-VA geleden dat ik zoveel mensen, zonder ook zelf maar even na te denken, een boodschap met gretigheid heb zien consumeren.
Na een klein uur arriveren we in Belem. Ter hoogte van het Mosteiro dos Jerónimos stappen we af. Het klooster straalt een decadentie uit, net zoals de Sint-Pieter in Rome omgekeerd evenredig de basisbeginselen van het christendom belichaamt.
Het Hiëronymietenklooster werd gebouwd nadat Vasco da Gama Indië had ontdekt. De ontdekkingstocht was het begin van de rijkdom van Portugal. Het nieuwe klooster mocht dus wel net iets frivoler afgewerkt worden dan wat in die tijd gangbaar was. Het zuidelijke portaal geeft alvast een impressie van wat ons binnen te wachten staat. Op een heiligenbeeld meer of minder is niet gekeken en de veelheid aan tierlantijntjes zag ik nooit eerder in een gotisch gebouw.
Maar het klooster bezoeken, zit er niet echt in vandaag. De wachtrij wordt met de minuut langer, terwijl er vooraan geen enkele vooruitgang merkbaar is. Het aantal bezoekers dat tegelijk binnen mag, wordt beperkt. Het is de eerste keer dat we tijdens onze citytrip geconfronteerd worden met coronamaatregelen.
Het lijkt op zich een logische maatregel in de strijd tegen Corona, maar deze mensen opeengepakt buiten de muren van het klooster laten aanschuiven, lijkt me nog net iets schadelijker dan ze te verspreiden over een volledig klooster met bijhorende tuin.
Enfin, goed, ze doen maar.
Wij wandelen verder naar de Toren van Belem, die ongeveer in dezelfde tijd als het klooster werd gebouwd op een eiland in de Taag. Door de aardbeving van 1755 veranderde de loop van de rivier. Sindsdien ligt het complex dat veel weg heeft van een zware boot met uitkijktoren aan de oever.
Het is zalig vertoeven aan de Taag. Elektrische steps zoeven chill voorbij. Een kleine food truck verkoopt ‘wine with a view’. De strandstoel met zicht op de brede rivier krijg je er zomaar bij.
Langs de Taag kuieren we richting A Margem, een restaurant dat als een grote metalen doos naast het water ligt. De grote schuiframen staan open. Verschillende Lisbonesiërs zitten op het terras met zicht op de promenade langs de rivier.
We zoeken ook een plekje op het zonneterras en wanen ons in Cannes, waar zien en gezien worden op een terras een elementaire tijdsbesteding is.
Ook hier zit niemand met zijn rug naar de Taag gekeerd. De passanten met vreemdsoortige sportoutfits, de fonetisch joelende straatartiest en het uitzicht op het Padrão dos Descobrimentos zijn stukken interessanter dan een zicht op de bar.
Het monument van meer dan 50 meter hoog is een eerbetoon aan alle Portugese ontdekkingsreizigers. Ook hier zie je duidelijk de vorm van een schip met helemaal vooraan op z’n Titanics Hendrik de Zeevaarder als King of the world.
De Portugees mocht de eerste grote ontdekkingstocht voor zijn land achter z’n naam schrijven. Hij bereikte het meest westelijke punt van Afrika. Daarna volgden ronkende namen als Bartholomeas Diaz en Vasco da Gama die uiteindelijk tot in Indië raakte.
Op een of andere manier hebben die ontdekkingsreizen ervoor gezorgd dat ik nu doe wat ik doe.
Het was Veerle Luyts, mijn geschiedenisleerkracht van het vierde jaar op het Sint-Jan Berchmanscollege in Westmalle, die onze klas destijds liet kennismaken met deze boeiende periode in de wereldgeschiedenis. Een klas vol pubers, die zelf ook op een schakelmoment zitten tussen kind en volwassene, enthousiast krijgen voor een wereld die ze zich niet kunnen inbeelden. Niet gemakkelijk.
Maar Veerle Luyts slaagde hier met brio in. Sterker nog. Mijn passie voor geschiedenis, die altijd wel latent aanwezig was, kwam hierdoor ineens op het voortoneel. Hoewel ik een wiskundig sterke richting volgde, stond mijn besluit na een jaar genieten van haar geschiedenislessen vast: ik wil doen en kunnen wat zij doet, ik word leraar geschiedenis.
Op de lerarenopleiding bleek echter al snel dat je niet gewoon geschiedenisleerkracht kunt worden. Er moesten nog twee vakgebieden bij. Ik koos voor Nederlands en aardrijkskunde. In the end heb ik behalve mijn stagelessen nooit een uur geschiedenis kunnen geven. Wel kunstgeschiedenis en esthetica. Twee vakken waar ik me in uit kon leven.
Maar door de lerarenopleiding te volgen en als leraar Nederlands aan de slag te gaan, ben ik wel gevraagd om als auteur te starten bij Plantyn. Daarna werd ik uitgever bij Pelckmans en nadien uitgeefdirecteur bij (opnieuw) Plantyn. En nog steeds ben ik actief in de educatieve sector en werk ik voor verschillende uitgeverijen. Ondertussen heb ik ook een eigen leerplatform gecreëerd waarmee leerkrachten en uitgeverijen zelf lesmateriaal kunnen creëren.
En dat allemaal dankzij helden als Hendrik, Bartholomeas, Vasco en Veerle.
Als volleerde Hollanders die waar voor hun geld willen, stappen we op een rivierboot. De boottocht zit mee in de formule van de Yellow Bus.
De plastic kuipstoelen op het dek van de hop on hop off-boot zijn in niks te vergelijken met de doffe ellende aan boord van de overbemande schepen van de ontdekkingsreizigers. Ook al oogt het allemaal sjofel aan boord, de beleving is er niet minder om.
Na een kleine omweg via het Praça do Comércio varen we richting de Ponte 25 de abril, een soort van Golden Gate brug, maar dan kleiner. De hangbrug heette eerst anders omdat ze gebouwd werd in opdracht van de toenmalige dictator en dus bijgevolg zijn naam kreeg. Toen de dictator verjaagd werd op een 25ste april, kreeg de brug haar nieuwe naam na een weinig productieve brainstorm onder geschiedenisherschrijvers op een of andere blue monday.
De brug is niet de enige kopie die Lissabon als landmark heeft. Ook het gigantische Christo Rei op de zuidelijke oever is niet origineel, het is gebaseerd op het Christusbeeld in Rio de Janeiro.
We keren terug via de toren van Belem en het monument van de ontdekkingsreizigers.
De ambitieuze lentezon heeft m’n vel ondertussen mooi krokant geschroeid. M’n armen voelen bien cuit en de witte streepjes op m’n slapen zijn de eenzame getuigen van de RAL-kleur die ik vanmorgen had.
We keren terug naar ons terras waar we volgens de hotelrichtlijnen een happy hour van twee uur moeten ondergaan.
De witte wijn is niet bijzonder, maar met de helft van Lissabon op de achtergrond smaakt zelfs een derderangswijn bovengemiddeld.
Over wijn gesproken. We eten vanavond in Sommelier.
Het restaurant ligt in een verloederde wijk. Graffitimuren aan weerszijden van het sterrenrestaurant ontsieren het geheel.
Het is voorbij 8 uur wanneer we de zaak binnenstappen. Toch blijken we redelijk vroeg te zijn. Er is nog maar één koppel in de zaak.
De grote wijnwand met honderden flessen is de eye catcher van de zaak. Meer dan 70 flessen zijn er onmiddellijk te proeven. Ze staan perfect proefklaar naar ons te lonken als lichtekooien in het glazen straatje.
Sommelier heeft naast een uitgebreid menu met aangepaste wijnen ook een soort van itunes-formule waarbij je geld oplaadt op een badge en daarna vrij de ene na de andere wijn kunt proeven in het glazen wijnstraatje. De hoeveelheden zijn vooraf ingesteld en de kostprijs is navenant.
Wij ploffen ons neer in de zware kuipzetels aan een tafel voor twee en gaan het ons deze avond laten geworden.
Op de menukaart gaan we voor the full monty: 6 gangen met aangepaste wijnen.
We hebben de keuze uit maar liefst 3 wijnformules: een ‘Classic wine experience’ aan 35 euro, een ‘Premium wine experience’ aan 55 euro en een ‘Deluxe wine experience’ aan 75 euro.
Meer betalen voor de wijn dan voor het eten, is er echt wel over. Deluxe valt dus af, maar gezien de impressionante wijnmuur willen we ons anderzijds wel laten verrassen. Premium it is.
We beklagen onze keuze geen moment.
De perfect Engelstalige wijnvertelster is super gastvrij. Bij verschillende gangen komt ze niet met één maar met drie glazen naar onze tafel. Per persoon welteverstaan. Twee met elk twee mooie teugen wijn. Het derde glas dient als pairing bij de gerechten.
Ze verlaat de platgetreden paden en schenkt ons rode wijn bij vis en witte wijn bij lam. We proeven wijnen van 20 jaar oud en van druivensoorten waarvan we het bestaan niet kenden. Bij elke wijn hoort een verhaal: over de maker, over de bijzonder schrale ondergrond, over de naam. De wijnvertelster neemt haar tijd en neemt ons als metgezel mee op wijnreis door Portugal.
Omdat de wijnen al zijn ingeschonken, proef je per definitie onbevooroordeeld. Al je zintuigen draai je net iets scherper aan voor je aan elke nieuwe ontdekking begint. En door te kijken, te ruiken en een eerste teug te proeven op het ogenblik dat de jongedame de wijn beschrijft, kalibreren we onze zintuigen nog iets fijner.
De wijnflessen zelf krijgen we niet te zien, die staan te pronken in het glazen wijnstraatje en hopen de vier extra bezoekers die net zijn binnengekomen te charmeren. Zij gaan met hun badge langs de verschillende wijnkasten en creëren er hun eigen wijnreis.
Wanneer we afrekenen, vragen we de wijnvertelster of het tijdens de week altijd zo rustig is.
Ze zucht bijna onhoorbaar.
De effecten van corona beginnen ook in de Portugese horeca voelbaar te worden. Vandaag zijn van de bijna 60 couverts maar 8 plaatsen ingenomen.
De wijnvertelster zegt dat de scholen morgen voor twee weken sluiten, tot aan de paasvakantie en vreest dat het openbare leven zo goed als stil gaat vallen.
Op een of andere manier blijft ze positief. Ze zit vol plannen om samen met de chef nieuwe menu’s en pairings uit te testen. Maar lang mag zo’n situatie natuurlijk niet duren.
En ook de klim naar het hotel mag wat ons betreft een stuk ingekort worden. Na zo’n culinaire beleving is werkelijk elke stap er te veel aan.
sur ma route 