Mondmaskers op het tarmac

De oude rode tram begint aan de eerste steile klim van de dag. Op enkele koptelefoonaansluitingen na is het houten interieur volledig intact gebleven.

De oldtimer stopt tijdens de Hills tramcar tour maar op twee plekken die redelijk dicht bij elkaar liggen. Het is dus de bedoeling dat je de rit uit zit en je ogen anderhalf uur lang de kost geeft, terwijl het oude tramstel door de oude stad kruipt.

In de smalle straatjes, is de oude knakker nog steeds heer en meester. Iedereen moet zich aan hem aanpassen, het omgekeerde daar past hij vriendelijk maar kordaat voor.

Tussen de metershoge steigers op de smalle voetpaden en de tram is er minder dan tien centimeter speling. En ook de bloembakjes aan de ramen hebben niet veel overschot.

Het is millimeterwerk, maar toch schijnt de chauffeur er redelijk gerust in, ook wanneer hij geparkeerde auto’s in een afdaling voorbij zoeft zonder ook maar een moment te vertragen.

Living on the edge als tramchauffeur, het kan in Lissabon.

Terwijl de chauffeur even uitstapt om het contactmechanisme met de bovenleidingen aan te passen, krijg ik telefoon van Jef.

Of we het nog wel zien zitten om morgen op champagneweekend te vertrekken met die coronatoestanden?

Jef en May, onze reisgenoten voor komend weekend, zijn er zelf niet gerust in en gaan deze keer het champagneglas aan hen voorbij laten gaan.

We hebben dus plotseling een kamer vrij in de B&B en beginnen berichtjes te sturen naar vrienden en familie of ze last minute zin hebben om mee het betere bubbelwerk te gaan proeven.

Tussen de telefoontjes door bekijken we de berichten op onze telefoon. Er zijn weer een pak besmettingen bij gekomen de voorbije 24 uur, het regent annulaties van evenementen op Facebook en ook de maatregelen op school worden aangescherpt. Zo zullen ook de oudercontacten van het tweede trimester geschrapt worden uit de agenda. De onderwijsbonden gaan nog verder en roepen op om de scholen te sluiten.

Terwijl wij rond sjokkelen met de oude tram lijkt in Belgenland de wereld te vergaan.

Bij gebrek aan medereizigers besluiten we alleen op weekend te gaan. Stel dat België net als Italië in lockdown moet, dan hebben we tenminste voldoende bubbels gebunkerd om deze quarantaine aangenaam door te geraken.

We struinen richting een van de vele terrasjes op het zonovergoten Praça do Comércio, een plein dat z’n naam duidelijk niet gestolen heeft.

In Marisquiera Azul bestellen we een joekel van een gegrilde zeevruchtenschotel. Het ding past amper op onze tafel. Een frisse Planalto reserva van 2018 erbij en genieten maar van deze laatste uren in Lissabon.

Van op het terras zien we geregeld een groene bus passeren die richting luchthaven rijdt. Ook deze buslijn van en naar de luchthaven zit inbegrepen in de all-informule van The Yellow Bus. 45 euro per persoon voor 3 dagen met daarin alle openbaar vervoer, alle toeristische bus- en tramritten, het vervoer naar de luchthaven en de boot van gisteren. Niet bepaald een rip off.

Terwijl we richting de luchthaven rijden, bereiken ons alarmerende berichten van een vriendin die staat te winkelen in de Colruyt. Blijkbaar heeft een of andere plezante via what’s app een bericht verspreid dat België ‘dicht gaat’ vannacht. Het gevolg: heel het land begint te hamsteren. In de Colruyt van Sint-Antonius begint de wachtrij voor de kassa ondertussen ter hoogte van de bananen. Wie de discounter een beetje kent, weet dat die zowat aan de andere kant van de winkel liggen. Enfin ‘lagen’.

Want heel de inboedel van de winkel is ondertussen geplunderd. Vooral het wc-papier blijkt in marktwaarde gestegen. Iedereen die er uiteindelijk in slaagt af te rekenen, loopt met een verdedigingsmuur van wc-papier op z’n kar de winkel uit.

Iedereen lijkt gek geworden.

We zijn nog geen vier dagen weg geweest en ons land is ondertussen in een panische wurggreep beland. In Nederland, waar we landen, blijkt Brabant het hardst getroffen deze week.

Enkele medepassagiers die een volledige terugvlucht opeen gehokt in een vliegtuig hebben gezeten, zetten daarom bij aankomst op het Eindhovense tarmac een mondmasker op.

Bijzonder, allemaal. Het lijkt alsof we een vergadering hebben gemist waarop wel heel cruciale dingen zijn verteld.

Op de terugweg naar huis horen we op de radio een live persconferentie van premier Wilmès, de designated survivor die namens een minderheidsregering verregaande coronamaatregelen konde maakt. Alle cafés en restaurants gaan al zeker drie weken dicht. Alleen voedingswinkels blijven nog open. Ook de scholen sluiten drie weken, al zal er wel noodopvang voorzien worden. Tot 3 april mogen er geen activiteiten meer plaatsvinden die niet noodzakelijk zijn en wat er daarna gebeurt, dat weet niemand. De boodschap is in elk geval duidelijk: blijf in uw kot.

Draconische maatregelen met verregaande gevolgen.

Ik maak me onmiddellijk de bedenking dat de gevolgen van de coronamaatregelen zonder twijfel veel groter zullen zijn dan de gevolgen van het virus zelf.

Alle faillissementen, werklozen, depressies, gezinsdrama’s, wanhoopsdaden, schulden en noem maar op. De gevolgen die we nog maanden-, waarschijnlijk zelfs, jarenlang zullen moeten uitzweten, staan die in verhouding tot wat men tracht te vermijden?

En wat gaan we volgende winter doen? Want COVID is here to stay en zal een slechte rerun krijgen als COVID20, COVID21, enz., net zoals de traditionele wintergriep die jaarlijks wereldwijd zorgt voor 250.000 tot 500.000 doden, terwijl we daar wel vaccins tegen hebben. Gaan we dit alles dan nog eens opnieuw doen?

Of het slim is om de pauzeknop van de samenleving weken-, misschien wel maandenlang ingedrukt te houden, zal de toekomst moeten uitwijzen. 

(do 12 maart 2020)