Klaar voor een vinologische tsunami

Het was een memorabel moment, die laatste avond van ons champagneweekend in maart 2020. Iets over acht kwam een afgeborstelde garçon van La Table Kobus ons vertellen dat we de laatste klanten zouden zijn. Enkele uren eerder had president Macron aangekondigd dat de Franse horeca vanaf middernacht moest sluiten, een van de vele maatregelen om de eerste coronagolf in te dijken.

Ook bij ons ging de horeca dicht voor bijna 15 maanden, op enkele zomermaanden en heel wat takeaway na. Genieten kon lang alleen nog thuis. En dat liet zich na een tijdje voelen in onze wijnkelder. Er waren door corona amper wijnproeverijen en voor het eerst in 9 jaar moesten we een streep zetten door de wijntrip die anders goed is voor een kleine vinologische tsunami aan heerlijk nieuw spul.

Elke keer ik de voorbije maanden voorzichtig, trede per trede de keldertrap afdaalde naar ground zero, wendde ik de ogen af van de lege vakken die als ware oorlogswonden het trauma belichaamden van wat er zit had afgespeeld. Alsof een meute wc-rolhamsteraars zich net op de supermarktrayon met toiletpapier had gestort.

Ik moet zeggen dat het verleidelijk was en makkelijk zou zijn om in te gaan op de wijnprostitutiemails van Wijnvoordeel en de Wijnbeurs die me elke dag met de neus op de pijnlijke feiten drukten. Niet uit medeleven voor de precaire situatie waarin ik was beland, maar gewoon omdat ik ooit iets bij hen online had besteld dat er op het eerste zicht wel interessant uitzag, en uiteindelijk een dertien-in-een-dozijn-wijn bleek te zijn, zoals de “super Piëmonte in Barolo Riserva-stijl” of de “Chablis die geen Chablis is”. Wat een onzin allemaal.

Hoe penibel de situatie ook was, ik liet me niet verleiden door de lichtekooien van de vaak overprijsde doordrinkwijnen die daags nadien garant staan voor het geluid van een bouwwerf in je hersenpan of gerommel in je buik.

Wanneer Lionel me daarentegen een mailtje stuurt, word ik instant gelukkig. Lionel is een gepassioneerde champagneboer uit Brugny-Vaudancourt waarmee we reeds verschillende filosofeersessies hadden, terwijl we compleet op ons gemak zijn copieuze champagneaanbod proefden. Tijdens de lockdown waren de tastings bij Lahaye Berthelot compleet stil gevallen en wat doe je dan als hyperactieve champagneboer met al die vrij gekomen tijd? Dan zet je je Dobbit TV-talenten in de praktijk en lever je twee prachtige kamers op voor je gasten.

Lionels mail kon op geen beter moment komen. Onze champagnevoorraad was stevig gedecimeerd en niet-essentiële reizen mochten terug. Al maak ik me onmiddellijk de bedenking of een reis om opnieuw voorspoed te brengen in de ruïnes van wat vorig jaar nog als wijnkelder bestond, niet sowieso als essentieel kan worden beschouwd.

Lionels mail lepelde ons de pap in de mond. We konden komen proeven en bij hem overnachten. Hij kon zelfs een plank met kaas en charcuterie voor ons regelen bij aankomst.

Veel meer overredingskracht was er niet nodig om begin juli naar de Champagne te reizen en met veel te veel flessen terug te keren. Was het een onbewuste overcompensatie, was het een geplande voorbereiding van onze eigen variant van de roaring twenties of was het gewoon het besef dat de coronacrisis nog niet achter de rug is? Waarschijnlijk het laatste.

In elk geval zijn we klaar voor een eventuele vierde en zelfs vijfde golf. Toch wat Champagne betreft.

De wijntrip die deze week op het programma staat, probeert ook de andere kraters te dichten. Je weet maar nooit, voor je weet komt er zo weer een lockdown. We starten in de Rhônevallei en keren terug via de Bourgogne.

Het degustatieprogramma ligt vast met 14 wijndomeinen. Als we overal 3 of 4 dozen bunkeren, komen we uit op zo’n 300 flessen. Zorgvuldig pakken, is dus de boodschap. En hoewel Belinda elke Disney-film rats uit het hoofd kent, vraagt het me enige overredingskracht, zodat ze het houdt bij the bare necessities.

Met een quasi lege wagen zoeven we over de Franse wegen tot net voor Lyon, de stad die van Unesco een werelderfgoedstatus kreeg omwille van de barslechte verkeersdoorstroming. Thomas, onze Waze-begeleider van dienst, ziet de bui al hangen en stuurt ons de snelweg af. Toch schiet het niet op, wat ons doet besluiten dat de snelweg compleet vast moet zitten. We ontdekken een bijzonder troosteloos stuk van Lyon met oude industrie en pakhuizen en bereiken uiteindelijk opnieuw de Autoroute du Soleil. Vanaf hier zou het redelijk vlot moeten gaan, aangezien we nog ruim voor de avondspits zitten en de meeste vakantiegangers pas later vanavond of morgen op dit asfalt zullen stilstaan. Toch geeft Thomas aan dat het ook voor ons geen ride in the park zal worden. Op het traject tot aan de B&B zullen we gemiddeld maar 60 kilometer per uur halen, rekent hij voor ons uit.

Even later zien we waarom. Van de drie rijstroken is meestal alleen de linkse goed gevuld. Op de middelste rijdt er hier en daar een auto en op de rechtse tuffen vrachtwagens in ruime spreidstand richting Méditerranée. Het zijn vooral Franse chauffeurs die zich op Engelse wegen wanen en steevast links blijven rijden. De drang naar het zonnige zuiden is zo groot dat het ongeduld exponentieel toeneemt naarmate het verkeer steeds trager voorbij schuift. Er wordt vrolijk langs rechts voorbij gestoken en de remlichten lichten vaker op. Na een tijd staan we muurvast en kondigt Thomas elke kilometer wel een nieuwe ‘gevaarlijke situatie’ aan: een vrachtwagen in de kant die over heel de lengte grote krassen heeft na een onzacht contact, een ingedeukte achterkant van een Nederlandse Volvo, een motor die plat ligt in de berm…

Anderhalf uur later dan voorzien arriveren we in Maison Sadina in Séguret. Om het ons gemakkelijk te maken, hadden we een diner ter plaatse besteld. Zonder zorgen de wijntrip inzetten, heerlijk. Nog geen kwartier na aankomst zitten we al op het terras met onze voeten onder tafel.

De drie gangen vliegen er door. Hervé, de chef van dienst, laat de gerechten vlot doorkomen. Aperohapjes met een wijntje van het huis, een creuset met zalm, spek en ei en een heerlijke baguette om te ‘soppen’, een gestoomde zalm met een crumble van geitenkaas en tomaat en een crème van mango als dessert. Daarna nog een digestiefje en een dubbele espresso met een blokje nougat. Op 70 minuten waren we meer dan voldaan. Voor de prijs moesten we het in elk geval niet laten: 27 euro voor deze weelde.

We sluiten de avond af op het terras met een extra flesje lokaal wit, de La Ponce van Domaine des Escaravailles.

De soundtrack van de avond wordt live gebracht door een legioen van cigales. Mannelijke insecten die in een poging om de vrouwtjes te verleiden een oorverdovend lawaai voortbrengen. Doorgaans zorgen ze voor net dat extra toefje joie de vivre op een vakantieavond wanneer de temperatuur geleidelijk aan daalt.

Vanavond zijn ze niet weg te denken.

We trekken er ons in elk geval niks van aan en klinken alvast op een geweldige oogst.

(23 juli 2021)