De geschiedenis herhaalt zich, steeds weer, iedere keer manifester. In de zomer van 2020 gingen we ervan uit dat corona achter ons zou liggen. Het ‘rijk der vrijheid’ werd aangekondigd en bezongen. Een tijd van ellende lag gelukkig achter ons, dat dachten we toch.
Over dromen gesproken. De droom van mijn goede vriend Jan Anton ging vorig jaar in vervulling. Hij verhuisde van Amsterdam naar Portugal. Sinds die tijd hielden we contact via Zoom en Messenger, maar het is de eerste keer dat ik hem em casa ga opzoeken, samen met Belinda.
Wie wil reizen in coronatijden moet houden van administratief sadomasochisme. Op de luchthaven van Eindhoven is het COVID safe ticket wel nog in voege en moet er een Passenger Location Form worden ingevuld. Dat deden we gisteren alvast, zodat het inchecken vlot zou kunnen verlopen. De stoelen hadden we vooraf al gereserveerd, maar het effectieve inchecken moest ter plaats op de luchthaven gebeuren. Hoewel we goed op tijd arriveren, staat er al een lange wachtrij voor de desk. Op tien minuten tijd schuiven we geen millimeter dichterbij. We zien twee reizigers voor het plexischerm druk gesticulerend discussiëren met de deskdame van dienst. Die probeert uit te leggen dat ze administratief niet in orde zijn om een boarding pass te kunnen krijgen. De reizigers moeten duidelijk nog een en ander regelen om door te kunnen naar het volgende loket en blijven ondertussen de boel blokkeren. Het doet me denken aan Asterix en de helden, het Asterix-album waarin mensen knettergek worden van de bureaucratische administratie.
Wanneer we uiteindelijk langs alle desks en door alle controles zijn geraakt, doen we ons te goed aan een stevige schotel nacho’s in de bar met het nodige gerstenat om alles door te spoelen. Het inchecken verliep dan wel moeizaam, de boarding is zonder twijfel de vlotste ooit. Even een barcode scannen, wachten op de biep en doorlopen.
Jan Anton wacht ons op met de hem kenmerkende brede glimlach. Het is een hartelijk weerzien met iemand waar ik niet alleen heel veel respect voor heb, maar ook erg veel van bijleerde in de tien jaar dat we elkaar kennen.
In de autorit van anderhalf uur naar Areias geeft Jan Anton ons een cursus Portugal, the essentials. Zijn liefde voor het land dat nu al een jaar het zijne is, geeft zijn verhaal kleur.
Zijn nieuwe landgenoten zijn warme, gelukkige mensen, die zonder stress door het leven gaan en niet moeilijk doen om het minste. Heel anders dan in de boreale gebieden waar binnenkort niemand nog zijn buurman kent. Jan Anton mag naast authentieke Portugezen ook expats uit Polen, Zwitserland en Venezuela tot zijn buren rekenen. Allemaal mensen die bewust kiezen voor een andere, meer gezapige levensstijl zonder de holderdebolder van elke dag. Hij vertelt honderduit over hoe hij zijn buren leerde kennen, hoe ze elkaar helpen bij de oogst van wijn en olijven, hoe hij werd uitgenodigd voor een toneelvoorstelling en even later zelf mee figureerde in een stuk terwijl hij niks begreep van de instructies van de regisseur.
Wanneer we na anderhalf uur aankomen en de autodeur achter ons dichtklappen, overvalt de stilte ons. Alsof we in een vacuüm universum zitten. Geen hinderlijke geluiden van verkeer, maar ook geen vogels, geen krekels, gewoonweg niets. Een oorverdovende stilte. De ultieme rustplek.
Jan Anton geeft ons een uitgebreide rondleiding in het enorme huis dat hij een jaar geleden op de kop wist te tikken. Het pand is met zijn dikke muren heerlijk koel in de zomer en in oorlogstijden zoals deze bestand tegen elke dictator die de pedalen gaandeweg is kwijt geraakt. Poetin maakt hier geen kans.
De prachtige leefruimte telt lopende meters aan boekenkasten. Er zijn kamers genoeg om half Oekraïne te huisvesten en dan tel ik de volledig ingerichte studio in een van de bijgebouwtjes niet eens mee.
Wat een zalige plek.
Er is geen centrale verwarming. Daarom steekt onze gastheer de kachel aan in de eetkamer.
Even later knalt de eerste champagnekurk uit de fles. We nestelen ons in de comfortabele kuipzetels aan tafel en kletsen bij tot in de vroege uurtjes. De kaasfondue die meer weg heeft van een kaasbadkuip, is de ideale comfort food terwijl de kachel lekker knettert.
(7 maart 2022)
sur ma route 
Geef een reactie