Portugezen blijken kleiner van gestalte dan wij. Ons bed is niet alleen aan de korte kant, maar is met z’n 140 cm ook erg smal. Een enorm verschil met het brede bed waarin we thuis slapen, elk op onze kant, wat zorgt voor een ongestoorde nachtrust.
Het slapen verliep vannacht met horten en stoten, maar toch ben ik goed uitgeslapen. Het zal aan de omgeving liggen, denk ik.
Gisteravond was het te donker om Jan Antons paradijs op aarde van de buitenkant te bekijken. Daarom starten we de dag met een rondleiding op zijn stukje wereld dat een halve hectare groot is. Voor z’n vier kippen is het onderhoud van de enorme kippenren dan ook een flinke dagtaak.
Zoals het elke goede Portugees betaamt, heeft Jan Anton ook wijnranken en olijfbomen in zijn tuin staan. Gelukkig staat hij er niet alleen voor om de olijven te oogsten. Hij krijgt hiervoor de hulp van de buren. Net zoals hij de buren helpt wanneer zij aan hun oogst beginnen. Zo gebeurt dat in het landelijke Portugal.
Het onderhoud van de zes rijen wijnranken, besteedt Jan Anton volledig uit aan zijn buurman Chico die hij wel een handje helpt bij het plukken. In ruil krijgt Jan Anton elk jaar enkele tientallen liters rode wijn die best te drinken is, hoewel het niet duidelijk is van welk van de 250 inheemse druivenrassen die gemaakt is.
Na het ontbijt rijden we met de oude Saab richting Dornes, een dorpje dat op een schiereiland in een stuwmeer ligt. Het valt op hoe laag het water staat. De oevers kleuren rood op de plaats waar voorheen nog water stond. De voorbije maanden heeft het amper geregend in Portugal en dat laat zich voelen. Het dorpje oogt verlaten en we rijden daarom verder richting Almourol.
De snelwegen in Portugal lijken nagelnieuw, al liggen de meeste er al meer dan 10 jaar. Het zijn mooi aangelegde drievaksbanen, betaald met Europees geld. Maar waarom een dergelijke capaciteit aan wegen nodig is, terwijl er amper over gereden wordt, is me een raadsel. We rijden vaak tien minuten lang zonder iemand tegen te komen. Portugezen kennen het concept ‘file’ niet, en dat is absoluut begrijpelijk met zoveel baanvakken en zo weinig verkeer. Waarschijnlijk leven ze mede daarom zonder stress.
Castelo de Almourol ligt op een klein eiland in het midden van de Taag. Het kasteel vormde eeuwenlang samen met een aantal andere kastelen een verdedigingslijn in het verlengde van de rivier. En vorig jaar was het het decor voor Jan Antons eerste rol in een Portugees toneelstuk. Voldoende reden voor een blitzbezoek, vinden we.
We rijden door naar Tomar, het hoofdkwartier van de Tempeliers. Overal in de stad vind je ridderpakken, figuratieve beeldjes en zwaarden in de vele winkeltjes. Ook op het trottoir zijn de Tempelierskruisen opvallend aanwezig in de vorm van mozaïeken.
Aan de voet van de Igreja de São João Baptista die grotendeels in de steigers staat, bestellen we drie glazen witte wijn. We krijgen redelijk grote kuipen voor slechts 6 euro. Jan Anton overloopt als volleerde gids de mogelijkheden in de ruime omgeving rond zijn woning. Wat we gaan bezoeken, laat hij volledig aan ons over. Hij weet overal de weg, zoals nog zal blijken.
Een van de mogelijkheden is een uitgebreid bezoek aan het Convento de Cristo, een van de mooiste bouwwerken uit de Portugese renaissance en werelderfgoed sinds 1983.
Om ons alvast te doen watertanden, rijdt Jan Anton ons net voor sluitingstijd tot aan de voet van het klooster. We hebben geluk en kunnen nog even binnen in de tuin. We zijn de enige bezoekers. Een uitgebreid bezoek aan het klooster met de gedetailleerde kloostergang, de kapittelzaal en alle bijgebouwen zal voor een latere keer zijn. Maar de tuin zelf is ook prachtig met alle citrusbomen, het verre uitzicht en de betegelde banken. De geur van mandarijnen en appelsienen zorgt voor zuiderse toetsen en hoewel Tomar geen kleine stad is, is de tuin een oase van stilte die slechts af en toe doorbroken wordt door een aantal enthousiaste vogels.
We zijn net op tijd terug in Areias om de ondergaande zon mee te maken. Terwijl de schaduwen van de bomen langer worden, gaan de kippen op stok en gaan wij naar binnen. Nu de zon achter de heuvel verdwenen is, wordt het flink koud op het terras. De kachel gaat aan en de wijn wordt ontkurkt.
De Mocho Galego premium uit 2020 met een grote uil op het etiket is een perfecte aperitiefwijn. Naast de inheemse Portugese druiven arinto en antâo vaz zit er ook een streepje viognier in. De wijn kost, hou je vast, 3,29 euro. Volstrekt normaal, zegt Jan Anton. In de supermarkt kun je heel lekkere wijnen kopen volgens hem, en zelden betaal je meer dan 4 euro. De rekken bestaan hier bijna uitsluitend uit Portugese wijn. Waarom zouden ze wijn importeren als ze zelf een wijnoceaan aan degelijke en vooral betaalbare wijnen hebben?
Bij ons is Portugese wijn minder bekend. Volledig onterecht, zo blijkt, want er worden nog een aantal flessen ontkurkt die stuk voor stuk zeer degelijk zijn en nooit boven de 4 euro uitkomen. Dat de Portugezen alles dus liever zelf gewoon opdrinken, verbaast ons niet.
En nu Jan Anton een volbloed Portugees geworden is, verdedigt hij de wijnen uit zijn nieuwe thuisland met verve. Hij was het nochtans die ons introduceerde in het duurdere gamma aan kwaliteitswijnen, zoals de Condrieu en de Amarone. Dat was in een tijd dat hij zelf niet in een wijn-, maar in een karnemelkland woonde en voor zijn wijnen net als wij aangewezen was op buitenlands spul.
Die tijd lijkt voorbij. De dure flessen die mee verhuisden naar Portugal gaan nog op en daarna is het klaar. Dan wordt het Portugese wijn forever. En gelijk heeft hij. Voor de prijs van een Condrieu heb je hier 10 flessen bijzonder lekkere wijn.
Brigitte Kaandorp en Youp van ’t Hek kruiden de avond in een trip back to memory lane. Hoewel het voor sommige conferencefragmenten al meer dan 10 jaar geleden is dat ik ze nog zag, kan ik ze nog bijna woordelijk mee fluisteren.
Met de andere passie van Jan Anton, opera, loop ik dan weer niet hoog op. Belinda is wel fan. Samen bekijken ze een aantal fragmenten uit ‘Il trovatore’ en gaan net niet nat. De minutenlange loepzuivere uithalen zijn zeker knap, maar het is gewoon mijn ding niet.
Gelukkig is er nog wijn. Veel wijn. Heerlijke wijn.
(8 maart 2022)
sur ma route 
Geef een reactie