Wijn slurpen op het Fête du Vin

Minder vakjes aanvinken, werkt. Dat blijkt vanmorgen bij het ontbijt. Het is een stuk soberder dan gisteren en ideaal voor deze zeer warme zondagochtend.

Vandaag zijn er geen tastings gepland bij verschillende domeinen, althans dat is ons voornemen. Het is immers zondag voor iedereen.

We trekken naar Séguret, een pittoresk dorpje dat we tegen een vlakbij gelegen heuvelrug zien plakken. Niet zo groot, idyllisch en indrukwekkend als Les Baux-de-Provence, maar anderzijds ook veel minder druk.

Voor we het dorpje zelf bezoeken, besluiten we een wandeling naar het kasteel van Séguret te maken.

Sinds de start van de coronacrisis wandel ik elke dag 5 kilometer. Ook Belinda doet dagelijks haar toer. Samen wandelen doen we zeer zelden. Mijn wandeluurtje is een soort van digitale detox. Sinds maart vorig jaar werk ik hoofdzakelijk van thuis uit en zit ik zowat de hele dag voor een scherm. Een uurtje wandelen brengt rust tussen de zoom-meetings in. Belinda heeft net nood aan een babbel wanneer de kinderen er niet zijn en de man van haar leven op zijn klavier zit te tokkelen in de kamer ernaast. Gelukkig heeft ze in Leen een vaste wandelpartner gevonden en worden de ingehouden woordjes ruim gecompenseerd tijdens hun wandeling.

Anderzijds, wanneer wandelen meer op klimmen lijkt en het buiten ook nog eens 30 graden is, blijkt de conditie die we hebben opgebouwd toch wat ondermaats voor de beklimming die maar een half uur duurt. Gelukkig is er af en toe een uitkijkpunt over de weidse omgeving om even adem bij te tanken.

Voor het kasteel moet je de klim niet maken, er staan nog slechts enkele muren van overeind. Toch zijn we blij dat we de wandeling tot boven gemaakt hebben. Wanneer we de volgende dagen het dorpje al van op ruime afstand tegen de heuvelrug zien liggen en dan helemaal naar boven kijken en de restanten van de kasteeltoren zien, beleven we telkens ons eigen Mont Ventoux-momentje, al beseffen we dat de prestatie een stuk minder spectaculair was.

• 

• 

• 

De temperatuur loopt belachelijk snel op. Wanneer we terug in het dorpje aankomen, zoeken we het eerste het beste terras op. Het ziet er redelijk sjofel uit, ook al is het uitzicht mooi. Het terras is eigenlijk een oprit waar enkele tafels en stoelen op staan. Voor de garagepoort zien we een geïmproviseerde toog en een bordje dat je je bestelling daar moet doen. De twee jonge uitbaters zijn niet direct van het actieve type en als ze dan toch iets doen, gebeurt dat redelijk chaotisch, om het zacht uit te drukken.

We bestellen een Perrier en een glas rosé. Die krijgen we allebei met ijs. Ijs in rosé blijft een zeer vreemd concept, omdat zeker bij deze temperaturen het ijs in geen tijd smelt en je met een flauw drankje blijft zitten dat in de verte nog een beetje naar wijn smaakt.

Weg hier!

We belanden iets verder op het terras van Le Mesclun onder de imposante takken van een plataan. Extra zonnedoeken zorgen voor broodnodige schaduw en het uitzicht is er ook een stuk beter dan op den oprit. Een clairette van Domaine des Auzières wordt de sparring partner van de verschillende gangen. De gerechten worden heel artistiek gepresenteerd, maar missen jammer genoeg samenhang.

Tot dusver hebben we nog nergens ons vaccinatiecertificaat moeten tonen. Daar komt vanmiddag in Cairanne verandering in wanneer we willen deelnemen aan het Fête du Vin. De Cairannesiërs zijn ondertussen aan hun 46ste editie toe. Sinds 1974 eren ze hun godendrank met een heus feest met fanfares, een historisch defilé, Provençaalse dansen en uiteraard wijn!

Een twintigtal wijndomeinen tekent present en voor de luttele prijs van 10 euro krijg je een degustatieglas en een handige degustatieglashouder die je rond je nek kunt hangen, als je net als de dorpelingen druk met beide handen wil kunnen gesticuleren tijdens het proeven.

COVID smeet echter aardig wat roet in het eten. Voor het eerst in de geschiedenis kon het wijnfeest vorig jaar niet doorgaan en ook dit jaar is het Fête du Vin eerder een lightversie van de gebruikelijke festiviteiten.

Wanneer we aankomen, begint de burgemeester net aan een veel te lange speech. Het geeft ons de tijd om onze wijnglazen en wijnglashouder op te halen.

De jonge burgervader houdt wel van enige plechtstatigheid en maant een vrouw met een rood kussen aan om dichterbij te komen. Hij neemt een grote gouden schaar van het floeren kussen en knipt het tricolore lint door. Prompt begint een brassband de Marseillaise te spelen. Verschillende aanwezigen houden hun rechterhand voor hun hart, een plechtig moment.

Maar genoeg gespeecht, geknipt en geblazen, er dient ook geproefd te worden. En dat kan ruimschoots. In de historische kern van Cairanne hebben de wijnboeren zich verspreid zodat er in alle rust gedegusteerd kan worden. Elk van hen staat achter een XL-wijnton onder een grote parasol. De zon blijft immers overuren draaien. De wijnen, ook de rode, zijn daarom gekoeld en smaken des te beter in deze ultieme zomervakantiesetting.

Bij een van de eerste wijnboeren waar we langs gaan, horen we een zwaar Kempisch accent. Een koppel uit Geel dat al jaren de domeinen en het wijnfeest bezoekt, praat ons bij over de Cairanne. De wijn is een heel stuk goedkoper dan de grote ronkende namen uit de regio, maar is kwalitatief zeer goed en vaak ook vergelijkbaar. De prijs van de Cairannewijnen zal de komende jaren enorm toenemen, volgens de zwaar bebaarde Gelenaar, aangezien de Cairanne nog maar recent, in 2018, tot AOC werd gehomologeerd. Bij Gigondas gebeurde dat al in 1971 en bij Chateauneuf-du-pape nog veel vroeger: in 1936. We weten ondertussen wat dat met de prijzen van die wijnen heeft gedaan.

De Gelenaar blijkt ook een link met Halle-Zoersel te hebben. Een van zijn vroegere lieven werkte in het tankstation van Halle. Hoe klein kan de wereld toch zijn.

De formule van het Fête du Vin werkt. We proeven heerlijke wijnen en maken kennis met de wijnboeren. Van onze favoriete wijnen maak ik foto’s, zodat we gericht kunnen gaan proeven op de domeinen tijdens een volgende wijntrip. Domaine Boutinot, Domaine Clos Romane, Domaine Saint Andéol, Domaine de Cremone en Domaine de la Présidente mogen ons verwachten.

De jonge burgemeester met tricolore burgemeesterssjerp en witte sneakers met de Franse driekleur langs weerszijden wandelt ondertussen mee van wijnboer naar wijnboer en proeft vlot alles mee.

De brassband volgt hem waar hij gaat. Handig als je een vraagje hebt voor de burgervader en wilt weten waar hij ergens uithangt: il suffit de suivre la musique!

• 

In de historische kern van Cairanne staan een aantal foodtrucks. Wij gaan voor een burger met truffelsaus en geitenkaas. Een wonderlijke combinatie, en de beste burger die ik ooit gegeten heb.

Ik blijf hier wonen, denk ik.

De zwoele zomersfeer krijgt een mooie apotheose wanneer een muziekgroepje aan de voet van de kerk start met Get lucky van Daft Punk. De burgemeester is ondertussen met zijn brassband ook op het kerkpleintje beland en er ontstaat een wonderlijk nieuw ensemble wanneer de brassband begint mee te spelen. Zonder partituur, niet afgesproken, gewoon omdat ze het leuk vinden.

Er wordt muziek gemaakt, gedanst, meegezongen en geproefd. Hier hebben zoveel Cairannesiërs naar gesnakt, en wij ook.

We sluiten de avond af op het terras van Maison Sadina met Le Petit Scarabée, een flesje rosé van Domaine Des Escaravailles. De wijnboer, een goede vriend van Hervé, is net op bezoek en ziet dat de wijn bevalt.

Onze intentie om vandaag niet langs te gaan bij wijndomeinen, is redelijk in het water gevallen. We hebben nog nooit zoveel lokaal spul geproefd, samen met de wijnmakers zelf, als vandaag.

C’est si bon.

(25 juli 2021)