Het is een drukke week, ook al hebben we een weekje vrij: eerst twee dagen volksspelen in Halle, dan drie dagen wijntrip naar de Moezel, vrijdag terugkomen en naar de barbecue van h-EERLIJK ZOERSEL, zaterdag oppassen op onze petekindjes, zondag een brunch en daarna nog een verjaardagsfeestje.
De Moezeldriedaagse is een verjaardagscadeau van mijn lieveke en is op zich niet echt bedoeld als wijntrip. Anderzijds, een van de topregio’s van het vierde grootste wijnland van Europa aandoen zonder met een aantal doosjes terug te keren, lijkt me sterk. Belinda heeft vooraf alvast een aantal wijndomeinen aangeschreven voor een tasting, maar voorlopig heeft nog geen enkele Moezelman gereageerd.
Ach, kein Stress.
Wanneer we de grens van onze goeie vrienden uit het oosten kruisen, klinkt Rammstein niet toevallig door de speakers. Deutschland is één van m’n Spotifyfavorieten van het moment, net als Radio en Ausländer. Hun show deze zomer in het Koning Boudewijnstadion was magistraal en blijft tot op de dag van vandaag nazinderen.
We zetten met vlot 190 kilometer per uur op de teller en de dampende beats van Till & co in de rug koers richting Bernkastel-Kues.
Hotel Moselauen is een hotel dat zeer recent volledig werd gemoderniseerd. We hebben een soort van loft de komende dagen met een eigen terras en een aparte zithoek waar een tweede flatscreen aan de muur hangt. En, ook heel opvallend, een bubbelbad in de lounge.
De lichte nevelregen van de heenrit heeft ondertussen plaats gemaakt voor enkele schaarse opklaringen. Volgens buienradar zal dit zowat het beste weer van de komende dagen worden hier aan de Moezel.
Apero time dus. En dat mag gerust met een lokaal wijntje erbij.
In een Weinstube vlakbij bestellen we een proefpaletje met 7 wijntjes en elk een stuk Zwiebelkuchen, een uientaart met spek en room.
De proefglaasjes bevatten edelvocht van Weingut Gunther Fehres en zijn te proeven in een vaste volgorde. We starten met de Grauschiefer (een Riesling Trocken) en gaan daarna onmiddellijk door met de Spätlese.
Zo’n 250 jaar geleden werden de eerste Spätleses geproduceerd en dat gebeurde eigenlijk puur toevallig. In die tijd moest in deze regio de bisschop in hoogst eigen persoon bepalen vanaf wanneer er geoogst mocht worden. De man kon toentertijd niet gewoon sms’en of een app’je sturen, dus moest een bode bij hem langs om naar zijne bisschoppelijke goede wil te hengelen. Die bode bleef in 1775 wel heel lang weg. De druiven waren ondertussen meer dan rijp en verschillende trossen waren al beschimmeld. Toch pleurden de wijnboeren de trossen in hun kuipen. De wijn die eruit voort kwam bleek kwalitatief zeer goed.
Afhankelijk van de hoeveelheid restzoet spreek je van Spätlese Trocken, Spätlese Halbtrocken, Spätlese Feinherb of gewoon Spätlese. De Trocken heeft zo’n 5 gram per liter restzoet. De Spätlese zit rond de 80 gram, wat bijzonder veel is.
De wijn van de proefglaasjes is best te drinken, maar naarmate de wijn zoeter wordt, vragen we ons steeds meer af hoe en wanneer je dit soort wijnen drinkt.
Bij een maaltijd lijkt ons niet het beste plan, omdat de wijn over alle gerechten over gaat. En gewoon een flesje Spätlese hachelen met z’n tweetjes, zien we ook niet direct gebeuren.
We kopen daarom geen van de geproefde wijnen in de Stube, en wandelen over de brug naar het oude centrum van Bernkastel.
De zon heeft tussen het open getrokken wolkendek vrij spel en zet de wijngaarden tegen de valleiwanden klaar om gefotografeerd te worden door de vele toeristen die het oude stadje bezoeken.
Bernkastel trekt een overwegend ouder publiek aan, hoofdzakelijk Belgen en Nederlanders.
Het historische centrum staat vol met vakwerkhuizen, het een al wat schever dan het andere. Het begint ons te dagen waar de Playmobil-mannen hun inspiratie hebben gehaald voor de collectie met de oude huizen.
Naast eindeloos veel wijnwinkels, vind je er ook shops met prullaria uit ‘jeezekes tijd’: wandelstokken (zowel de klassieke exemplaren met de schildjes erop als de Nordic Walking-versies), postuurtjes voor verzamelaars, messen voor de échte mannen, bierpullen en -laarzen met overdreven veel reliëf en schilderijafdrukjes uit de jaren 50 en ga zo maar door.
Jonge mensen zie je amper in Bernkastel. Waarom zouden ze? Er is voor hen niks te zien. Het stadje staat over een jaar of twintig voor dezelfde existentiële vraag als de kerken in Vlaanderen: wat gaan we ermee doen als niemand nog komt?
We laten de Bernkastelianen erover brainstormen, terwijl we ons op een terrasje zetten tussen de ouderlingen.
Belinda bestelt een kurkdroge witte wijn, ik ga voor een Auslese. Zoals de naam al doet vermoeden is dit een ‘uitgelezen’ wijn, het betere spul dus: alle druiven met de hand geplukt en gesorteerd, en afgemeten aan een heel aantal andere strikte eisen.
We krijgen allebei een rijkelijk gevuld wijnglas, ik schat een derde van een fles.
En dan komen we op het punt waar we bij de vorige proeverij eindigden: enkele slokken van de Auslese das geht, aber een volledig glas? Nein, danke.
De droge wijn van Belinda is zuur en schroeit alles weg, een soort van HG ontstopper.
We laten beiden ons glas driekwart gevuld staan en wandelen terug richting de rivier.
Bij Bellini schuiven we onze knieën onder tafel. Het is een Italiaanse zaak zoals er nog wel meer zijn in de Moezel. Als je culinair niet echt op de hoogte bent, zou je denken dat de Moezelmannen de pizzeria hebben uitgevonden. Op elke hoek van Bernkastel vind je er wel een.
Bellini is iets chiquer, dat blijkt al onmiddellijk als de wijnglazen op tafel verschijnen: twee mooie, grote glazen worden ingezet. We gaan voor Italiaanse wijn, dat kan hier zonder de lokale horeca te schofferen. In alle andere zaken staat er alleen überwein aus dem Mosel op de kaart.
De Nero d’Avola, een jonge, rode Siciliaan, is best drinkbaar bij het eten. Alleen jammer dat het eten zelf geen hoogvlieger is. Het trio van carpaccio loopt in elkaar over waardoor alles na een tijd naar vitello tonato smaakt. De tomaat in de tomaat-mozzarella smaakt naar bordkarton en de zompige kaas kan dit niet compenseren. Bijzonder jammer dat er zulke inferieure producten gebruikt worden.
Terwijl we wachten op de rekening, kijken we even naar onze Facebook. Heel wat Facebook-vrienden zijn lyrisch over de Moezelwijnen. Er komt geen eind aan de lovende woorden.
Waarschijnlijk missen we iets. Morgen proberen we opnieuw.
(25 september 2019)
sur ma route 
Geef een reactie