Ontbijten doen we met zicht op een zonovergoten Moezelvallei. Het ontbijtzaal brede fotodoek heeft hetzelfde effect als een flatscreen in een eetzaak. Je blijft ernaar kijken, of je wil of niet.
Op de website van het hotel hadden we al een zondvloed aan foto’s gezien van het ontbijtwalhalla waar we in terecht gekomen zijn: alle soorten beleg die je kunt bedenken, groenten, gerookte zalm, een kaasschotel, een vleesschotel met de nodige soorten worst, pannenkoekjes, wafels en uiteraard ook roerei, spek, worst en een soort van minihamburger. En, niet onbelangrijk, ook de koffie is bijzonder lekker.
Tijdens het ontbijt stellen we een dagplanning op.
Eerste halte: de steiger van de Möselprinzessin. We gaan varen.
Wanneer we de brug oversteken zien we een samenscholing van grijze en purperpaarse kapsels aan de kade. Gaan die allemaal mee?
De wolken hangen dreigend laag. Toch trekken we naar het bovendek, voor de rust, maar ook voor de weidse zichten. De banken zijn kletsnat, maar dat is zonder een paar handschoenen gerekend die ik in mijn jaszakken vind en perfect in te zetten zijn als dweil.
Je proeft de vochtigheid in de lucht, de senioren proeven ondertussen benedendeks de lokale wijnvochtigheden. Dat het nog maar 11 uur ‘s ochtends is, lijkt hen niet te deren, en terecht ook.
De tocht duurt een klein uur, maar dat is meer dan voldoende om tot het besef te komen dat wijn hier alomtegenwoordig is. De wijngaarden lopen kilometers door langs de valleiwanden. Duitsland is het vierde grootste wijnland in Europa en een groot deel van die Duitse wijnen komt van de Moezel.
Een enkele wijnboer is aan de oogst begonnen op deze natte ochtend. De hellingen ter hoogte van Bernkastel zijn geen evidentie om te werken, maar deze vallen in het niets bij de steile wijngaarden ter hoogte van Bremm. We rijden er naartoe kort na de middag.
De Calmont is de steilste wijngaard van Europa met een hellingsgraad van bijna 70%. Om de wijnterrassen te bereiken werden ladders, staalkabels en zelfs heuse spoorlijnen aangelegd. Desondanks is het wroeten voor de wijnbouwers.
En toch plakken de valleiwanden vol wijnranken, slechts af en toe onderbroken door onherbergzaam stuk of een verkeerd gepositioneerd dorp.
De dorpjes aan de rivier zijn doods en verlaten. De kletsnatte straten maken ze nog net iets troostelozer.
Een ding is zeker: aan de Moezel wonen caracteriels. Om de zoveel tijd treedt de rivier buiten haar oevers en zet ze de brede omgeving blank, de ene keer al wat grondiger dan de andere. In de jaren 90 is de wijnaorta liefst 5 keer overstroomd.
Toch blijven de mensen er wonen, ook al is er nog steeds bijna geen bescherming tegen het oprukkende water.
In Bahnhof Cues bestellen we een Flammkuchen. Het is half vier en stilaan beginnen we een hongertje te krijgen. In het pand is ook een lokale brouwerij gevestigd, dus over de pairing moeten we niet lang nadenken: twee pullen Hell van Cusanus Bräu.
We hadden nog een bezoek aan het wijnmuseum gepland, gevolgd door een proeverij in de Vinothek van Bernkastel-Kues. Omdat het al redelijk laat is, skippen we het wijnmuseum.
Een wijnproeverij in de Vinothek kost 18 euro per persoon. Niet weinig. Anderzijds mag je wel meer dan 200 wijnen van Moezelboeren proeven.
Enfin, tot deze vaststelling moeten we zelf komen. De muurbloem aan de balie heeft haar attest als baliemedewerker duidelijk gratis bij een pakje boter gekregen. Ze kletst twee glazen op de toog en casht het geld. That’s it. Ze zegt zelfs niet waar we naartoe moeten, laat staan hoe het werkt.
All you can taste en zoek het zelf maar uit.
We volgen een aantal mensen die de trap naar de kelder nemen. In een minilabyrint van keldergangen staan open metalen kratten met duizenden flessen wijn. Elke krat bevat een honderdtal flessen van eenzelfde wijn. Erboven hangt een uitvoerige beschrijving op een gekleurd blad. De kleur van het blad geeft een indicatie van de zoetheid van de wijn. De wijnen zijn genummerd van droog naar mierenzoet.
Geen eindeloze beschrijvingen van een wijnverteller waar de gemiddelde leek niks aan heeft en al zeker niet als die amper een woord Duits gezegd krijgt. Verder dan “Entschuldigung, ich bin neu hier, wann komt der Bus?” ben ik zelf nooit geraakt. En wat heb je aan een aankomsttijd van een bus in een wijnkelder?
Nee, gewoon: Deutsche Gründlichkeit.
Om de vijf meter staat er een koelcilinder met daarin de wijnen van die zone. Op de dop staat het nummer van de wijn zodat je zelf een geutje of een hele geut kunt inschenken. We zien mensen rondlopen met badkuipporties, wij houden het sober om op het uur dat ons rest zoveel mogelijk wijnen te proeven.
Vind je een wijn lekker? Dan stop je gewoon een of meer flessen in een rieten mandje.
We proeven de wijnen in de aangeduide volgorde, maar laten de flessen met afschuwelijk lelijke etiketten onaangeroerd.
Er zitten wel enkele lekkere wijntjes bij, zeker in het begin als het restzoet nog aanvaardbaar is. Maar om zelfs van deze wijnen een hele fles te hachelen? Nein, danke. En bij eten? Auch nicht.
We bunkeren niks en keren terug naar ons hotel. Terwijl Belinda gaat bubbelbaden, zet ik me op het terras om het reisverslag van de Cahors af te werken. Rijkelijk laat, I know.
Even overwegen we om de avond door te brengen met een zak chips en wat Franse wijn die we de Duitse grens over hebben gesmokkeld. Maar een wijntrip in Duitsland kun je niet afsluiten zonder ook een deftige schnitzel te eten.
Restaurant Alt Bernkastel mag zijn beste schnitzelkunsten demonstreren voor ons.
De kaart is heel beperkt, en dat is goed. Minder keuzestress en doorgaans ook een grotere garantie op verse producten. Onze magen zijn echter beslist van hun stuk, zelfs zonder de kaart te zien. We nemen de schnitzel met bier en nog een extra salade, want groenten daar doen die Duitsers van nature minder aan.
De schnitzel heeft veel weg van een deurmat. De gepaneerde lap hangt langs weerszijden over het bord.
Iedere keer als je probeert te snijden, vallen er enkele frietjes van je bord. Het lijkt wel of we in een lunapark aan een muntenschuiver staan.
Over de kwaliteit en de smaak kunnen we kort zijn: hier eet je schnitzel zoals schnitzel hoort te zijn; lekker en veel.
Veel te veel. We geraken amper terug in het hotel.
We ploffen neer en zoeken een leuk programma op tv. Tussen de 100 (!) Duitse zenders waaronder 10 koopkanalen, reclamezenders voor Tirolermuziek en liefst 5 religieuze zenders met mijnheer pastoor als gastheer, zit niet onmiddellijk iets naar onze meug.
Netflix dan maar?
Het is een internettv, dus we zitten goed. Maar dat is zonder de hoteleigenaar gerekend die 80% van de functies van de tv heeft uitgeschakeld. Geen Netflix dus.
We besluiten Gina & Chantal te kijken op vtm go. De tablet op bed en bingen maar.
Na een tijd ploppen we een Corbières open.
Lekkere wijn, hier in de Moezel, maar je moet hem wel zelf meebrengen.
(26 september 2019)
(27 september 2019)
sur ma route 
Geef een reactie