Na de halve expeditie die ik gisteren moest ondernemen om brood op tafel te krijgen, rij ik vandaag naar de commerciële zone van Villeneuve-sur-Lot waar je tussen de Leclerc, de Gifi en de Buffalo Grill ook nog een biovoedingswinkel, een magazijn met landbouwersspullen, een dierenspeciaalzaak, een bank, een opticien en nog tientallen andere kleine en middelgrote zaken vindt, waaronder de Marie Blachère.
We hebben het niet eenvoudigweg over een boulanger, of spreken we in dit geval over een boulangière? Onder het logo staat ook tarterie en sandwicherie.
Wanneer ik de zaak binnen stap, heerst er een bedrijvigheid die je in een gemiddelde bijenkorf aantreft. Bakkers, bakkersvrouwen en bakkersjonkies zijn tegen de klok in de weer om baguettes te maken, pain in een tiental varianten, verse taarten, bereide broodjes, wraps, pizza’s, muffins, noem maar op. De toonbank is zonder overdrijven tien meter lang en is tot in de nok gevuld. Als de Franse tv ooit beeldmateriaal nodig heeft van hoe goed wij westerse stervelingen het hebben ten opzichte van de andere helft van de wereld, moet ze hier haar camera’s plaatsen.
Het kraakverse bakgoed staat er permanent in promo: drie baguettes kopen, één gratis. En doe ook maar 3+1 chocoladebroodjes en 3+1 croissants. Niet moeilijk dat de kleine bakkers dit niet kunnen volhouden.
De aankoop blijkt ruim voldoende voor ons verlate ontbijt dat een stevige basis moet leggen om tot vanavond verder te kunnen.
Na het ontbijt trekken we naar Monflanquin, een oud bastidedorpje zoals er in de 13e en 14e eeuw tientallen werden gesticht. De bastides hebben allemaal een marktplein in het midden van het dorp met daarrond een rechthoekig stratenpatroon.
Monflanquin is een van Les Plus Beaux Villages de France. Reeds vanop kilometers afstand zie je deze authentieke parel uittorenen boven de gemaaide akkers en de weidse zonnebloemvelden.
We parkeren de auto aan de voet van het dorp en komen na een korte klim aan de Église Saint-André die er al staat sinds de 13e eeuw. Het meest opvallende aan de kerk zijn de bogen en kantelen in de voor de rest vlakke gevel, die voor de kerk gezet lijkt.
Het centrale plein is prachtig: enkele bomen die voor schaduw zorgen, zuilengalerijen rondom waaronder vroeger handel werd bedreven, en ook hier weer de nodige sfeerverlichting om het paradijs op aarde te creëren als de dag voor de avond wordt ingewisseld.
We maken een korte wandeling door het dorpje via de carrerots, de middeleeuwse voetgangerssteegjes die uitkomen op het centrale plein.
De warmte begint echter te wegen, maar met z’n zevenen is het niet evident om een terrasje te vinden om iets te drinken. We rijden daarom terug naar huis, met Franse chansons van de playlist door de boxen van de Dacia.
Na enkele liters fris water, volgen ijsjes, een plons in het zwembad en een rosé ernaast.
Veel meer hoeft een vakantie eigenlijk niet te hebben.
(6 augustus 2019)
sur ma route 
Geef een reactie