Risky business

Er zijn zekerheden in het leven. Brood halen, is iets wat mannen doen op vakantie.

Omdat ik een grote bakkerij had zien liggen op weg naar de Leclerc gisteren, maar meer sympathie heb voor de kleinere winkels, rij ik de andere kant uit. Dorpjes genoeg, en in elk dorp vind je wel ergens een bakker.

Niet dus.

De tijd dat er in elk dorp een bakker was, is ook hier voorbij. Op de Spotify-playlist met Franse chansons klinkt La montagne van Jean Ferrat, in het Nederlands nadien gebracht door Wim Sonneveld. De dorpen zijn niet meer wat ze geweest zijn, zelfs niet in Frankrijk.

Pas na drie bakkerloze dorpen kom ik in Cancon, een iets of wat groter dorp waar er liefst twee bakkers zijn die overuren draaien. Hoewel de bakkersvrouw het razend druk heeft, verwelkomt ze me vriendelijk. De klant die na me binnenkomt, is even hartelijk en wenst mij en de bakkersvrouw een goedemorgen. De oudere man die daarna binnenstapt doet hetzelfde.

Bij ons hoor je alleen ‘wie is de volgende?’, gevolgd door een bestelling. Een goeiemorgen kan er met moeite vanaf. Tenzij je iemand kent, wordt er in Vlaanderen zelden nog iets gezegd.

Meer dan 20 minuten rijden voor een bakker en dan nog eens even lang terug. Iets langer zelfs door een grote oplegger die het verkeer tegenhoudt. Morgen ga ik toch maar naar de grote bakkerij.

Het is koel en bewolkt. De thermometer geraakt met moeite aan 20 graden.

Na het ontbijt rijden we naar Domaine d’Homs, een wijndomein dat ik nu voor de vierde keer bezoek. Ze hebben er voortreffelijke Cahors aan bijzonder scherpe prijzen.

We proeven de Chevaliers d’Homs en de Prestige Noir, en ook hun rosé tradition en blanc sec. De witte wijn is relatief nieuw in hun gamma, tikt lekker weg, maar is met 10 euro in verhouding te duur. De rosé gaat prima smaken op ons terras en voor de 5 euro per fles kunnen we nooit gechareld zijn.

De Chevaliers d’Homs blijft de topper van het domein. Voor 13,20 euro neem je al een overheerlijke 2015 mee. Naarmate de wijnjaren terug gaan in de tijd, stijgt de prijs, maar zelfs de 2002 kost maar 17 euro. We bunkeren een karton rosé voor op reis, enkele kartons 2015 en een aantal doosjes 2002.

De wijnvertelster geeft ons een magnum 2014 van Chevaliers d’Homs cadeau en een flesje wit voor in de gite.

Via Tournon d’Agenais rijden we door naar Villeneuve-sur-Lot.

Het is lunchtijd en met 7 weet je dat je dan voor een haast onmogelijke opdracht staat: een gezellige eetplek vinden waar je niet wegsmelt op het terras of ongezellig ergens binnen in een verloren hoek wordt gezet.

Voor de grote bakstenen kerk is er een sjofele Italiaan die negatieve cijfers zou krijgen bij Komen Eten voor sfeer en gezelligheid. Jammer want het is een toplocatie.

Het volgende plein telt verschillende eetzaken, maar de terrassen zitten afgeladen vol. Ook dit plein mag er zijn.

Overal zie je lange kabels met led-lampjes. Hier creëren ze zelfs bij bewolkt weer hun eigen sterrenhemel.

Wanneer er twee bistro-tafeltjes vrij komen, zien we onze kans. Ze zijn veel te klein om er met z’n zevenen aan te kunnen eten, maar Villeneuve-sur-Lot is ook niet op één dag gebouwd.

Het is het begin van een heroïsche overname van een overdekt stuk terras onder de oude arcades. De diensters brengen de tafeltjes naar de schaduw, en zetten er nog een exemplaar naast dat onbenut in de hitte van de zon had gestaan.

Het is nog steeds spitsuur op het terras, dus komen onze grote borden met rijkelijke salades, croques met geitenkaastopping en fish and chips met iet of wat vertraging op onze bistrotafetjes.

Langs de Lot, die à l’aise door het stadje kabbelt, wandelen we terug naar de auto.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We droppen de kinderen aan de gite en rijden verder naar de Leclerc voor extra water, ijsjes, watermeloenen en andere warmtebestrijders.

Na de nodige verkoeling krijgen de 5 kids een geheime missie. Omdat Risk met maximum vijf gespeeld wordt, vormt Belinda een team met Lars. Ik sta in voor de bevoorrading van de legers, hoewel eigenlijk niemand de gazpacho lust.

Risk is een spel waar je je tijd voor moet nemen, en zeker als tieners het spelen.

Vooral Lars is het voorbije jaar zo onwaarschijnlijk gevat geworden in wat hij zegt en hoe hij reageert dat anderen vaak het onderspit moeten delven. Zijn discussies met Robbe lopen vaak hoog op en hij krijgt er steeds meer energie door. Valt Robbe even stil dan verklapt Lars per ongeluk iets over z’n broer en speelt dan de geveinsde onschuld: ‘oei, dat had ik misschien niet mogen zeggen … ik ga nu niks meer zeggen. Krik-krak mondje toe.’ Maar het kwaad is dan al geschied en een Robbe kan dan niet anders meer dan reageren.

Hoewel Lune verbaal ook bijzonder sterk is, geraakt ze er amper tussen tijdens het spel en de discussies. En ook Finn slaagt er niet in. Waarschijnlijk daarom raken ze geleidelijk aan verveeld door het spel en beginnen ze op hun gsm te spelen, maar daardoor missen ze een stuk van het spel en is het spelbord weer serieus veranderd wanneer ze opnieuw aan de beurt zijn. Het spel duurt verschrikkelijk lang hierdoor, dus moeten de gsm’s op ouderadvies opnieuw aan de kant.

Zelfs na de barbecue gaat het spel nog verder. Finaal slaagt Rune er met zijn ebbenhouten leger in om als eerste zijn geheime missie om 18 landen te veroveren tot een goed einde te brengen.

We klinken op de overwinning met twee flessen Chevaliers d’Homs uit 2002, eentje die twee jaar en cuve heeft verbleven en eentje die daarbovenop nog een tijdlang op eik heeft gelegen. En ook hier is het goud voor het hout.