Het is geen hoedjesweer vandaag, zelfs geen stoeltjesweer.
Buiten gaat de wind zo te keer dat tuinstoelen omgeblazen worden. Volgens Denis, de man van Catherine, haalt de wind vandaag makkelijk 110 kilometer per uur. De laatste tijd waait het hier steeds vaker en forser, volgens hem.
De ontbijttafel staat vol met home made confituur, lekker brood en boter. Uit de keuken brengt Denis nog een extra schaaltje boter met de letter S erin geschreven, mochten we meer zin hebben in de gezouten variant.
In een kleine frigo staan nog bordjes met verschillende soorten kaas en charcuterie. Aan het buffet mogen we ons te goed doen aan zelfgemaakte cake en fruittaart.
Of we ook nog graag een eitje willen? Bien sûr.
We besluiten de geplande wandeling in de buurt van Le Grand Noë te skippen.
Terwijl we nog aan het eten zijn, moeten Denis et Catherine door. Maar we moeten ons zeker niet haasten.
“Doe maar rustig. Geniet nog van het ontbijt en blijf gerust nog wat zitten. Het geld voor de kamer mag je gewoon op tafel leggen. Willen jullie wel, als jullie doorgaan, de deur goed dicht trekken?”
Ongelofelijk fijn dat ze ons zo vertrouwen, maar we staan er toch op om nog voor hun vertrek af te rekenen.
Hou je tijdens je vakantie ook van een huiselijke sfeer en lust je best wel een stevige witte wijn bij de warme ballen? Dan kun je voor 81 euro per nacht op deze toplocatie in de Condrieu terecht. Gewoon doen!
We blijven nog even in het salon zitten tot de poetsvrouwen arriveren.
Omdat we pas om 15 uur in onze volgende B&B kunnen inchecken en we niet direct een noodprogramma hebben, vragen we Waze om de snelwegen te vermijden.
We slingeren langs kronkelwegen richting onze volgende gite aan de rand van Lyon.
De uitzichten zijn bij momenten adembenemend: de wind die met zichzelf speelt en het graan op de akkers doet dansen, de besneeuwde Alpentoppen, de vele kleine dorpjes die tegen de heuvelruggen geplaveid liggen.
Via de bidonvilles van Lyon, bereiken we de oevers van de Saône. We parkeren de auto op Île Barbe, een groen eiland in de rivier dat alleen via het water en een eenrichtingsbrug bereikt kan worden.
Er staat veel wind, ook vlak aan het water waar we vanmiddag lunchen. Les terrasses de l’île barbe kijkt uit op het eiland. Op het water dobbert een familie zwanen rond.
Voor de man die ons de menukaart brengt, is dit soort wind duidelijk geen verrassing. Hij giet de glazen voldoende vol zodat ze niet omwaaien en plaatst de caraffe d’eau er vlak achter als steun, just in case. Het zal kwestie zijn de glazen gevuld te houden of toch snel genoeg te hervullen, bedenk ik me. Ook just in case.
De lunch is eenvoudig, maar correct.
De wind gaat geleidelijk aan liggen. We blijven daarom nog even op het terras zitten voor we naar onze B&B trekken met de ietwat foute naam Lyon Mon Amour. En nee, die ligt niet in de rosse buurt van Lyon, maar gewoon in een woonwijk op een van de heuvels van de stad.
Wanneer we aanbellen gaat een automatische poort open. Aan het einde van de lange oprit wuift een vrouw naar ons dat we binnen kunnen rijden.
Lyon Mon Amour telt 4 gastenkamers. Het is eigenlijk een lang huis met een centrale gang. De ruimte waar we binnenkomen, heeft duidelijk meerdere functies. Het is niet alleen de inkom, er staat ook iemand eten klaar te maken, terwijl een aantal mannen aan kleine tafeltjes commentaar zitten te geven.
De kamers blijken basic, maar ok. Er is airco en dat is met de zwoele temperaturen buiten geen luxe, want de drukkende warmte hangt ook binnen.
Op het kleine terras achter de huis brengen we maar een stukje van de namiddag door met een e-book en een reisverslag dat traag maar gestaag vordert. De ligstoelen op het terras zijn niet comfortabel, toch niet om te lezen of te schrijven.
Binnen dan maar. Even later horen wat gedruppel buiten. De eerste preutse regen van de vakantie.
Het is niet echt de moeite. De regen is sneller weg dan hij gekomen is.
We wandelen naar een aanbevolen pizzeria met routebeschrijving van TripAdvisor. Wanneer we er bijna zijn, komt de geur van pizza’s ons tegemoet, alleen is de pizzeria nergens te vinden. Waarschijnlijk is een of andere uit Italië ingeweken Lyonesiër het weekend nostalgisch aan het inzetten in de keuken van zijn appartement.
Volgens Google Maps ligt de pizzeria die we zoeken drie kilometer verder dan het openstaande raam van de keuken waar we nu naar kijken.
We besluiten iets dichterbij op zoek te gaan naar een alternatief. We komen terecht in Buldo.
Wanneer we binnenstappen, wuift de man die ons vanmiddag bediende op het terras aan het water, enthousiast naar ons van aan de toog van het restaurant.
Buldo is het restaurant waar ook de gerechten van Les terrasses de l’île barbe en de overdekte zone aan de overkant van de straat worden bereid. De drie blijken eigendom van de enthousiaste man aan de toog die samen met een vrouw van een jaar of 30 de drie zones bedient. En dat dat niet evident is, blijkt al kort nadat we een tafel toegewezen krijgen. De vrouw wordt net niet omver gereden als ze met een volgeladen dienblad de overkant van de straat probeert te bereiken.
Om ervoor te zorgen dat de andere gasten aan de overkant van de straat niet te lang moeten wachten, zet ze een klein loopje in richting keuken om de andere gerechten op te halen en dat gaat zo maar door.
De man staat ondertussen aan de bar cocktails te maken voor een bruidspaar dat met de familie is komen binnenwaaien en wil komen dineren.
De bediening laat met momenten op zich wachten, maar we zijn niet gehaast. We hebben Les larmes du père in onze ijsemmer staan, een bijzonder lekkere witte Saint-Joseph.
De fitbit van de bediening doet overuren, maar toch denk ik dat er in de keuken maar één kok staat of hoeft te staan. Er zijn weinig verschillende soorten gerechten en de sides zijn zo goed als hetzelfde, wat je ook bestelt. Iedereen krijgt sla met zongedroogde tomaten en saffraanrijst met erwtjes, al klinkt dat laatste iets chiquer dan wat we in de realiteit op ons bord krijgen.
Wanneer de storm een beetje is gaan liggen en de bediening een tweede adem kan nemen, biedt de eigenaar ons nog een drankje aan. Hij vertelt dat hij normaal 6 mensen in de zaal heeft, maar niemand nog vindt die wil werken tijdens de weekends en ‘s avonds.
Bij ons is het jammer genoeg niet veel beter, zeg ik hem. Horecazaken smeken om personeel, net als bakkers.
Binnenkort mogen onze kinderen gaan bijverdienen. Ik ben benieuwd wie van hen dit ook effectief zal gaan doen. De kansen liggen voor het grijpen, ze moeten ze alleen nemen.
(7 juni 2019)
sur ma route 
Geef een reactie