Het is weer even wennen: ontbijt op z’n Frans.
Enkele stukken baguette, veel confituur en een bescheiden lapje kaas en hesp. Naar Franse normen is dit laatste zelfs buitensporig te noemen en krijgt de Instragramfoto van het buffet hier ongetwijfeld de tag #deluxe mee.
Ik hou het daarom bescheiden met de troost dat er vandaag nog veel op het menu staat. Letterlijk dan.
We rijden verder naar het zuiden met klassiekers uit de jaren 80 op de achtergrond. Lang leve Spotify.
Waar is de tijd dat ik nog probeerde om de Franse radiostations een kans te geven om zo nog beter de lokale cultuur op te snuiven? Een blijk van goede wil die niet vol te houden bleek door de eindeloze reclameblokken met ergerlijke stemmetjes waar gedubde Nickelodeon-dialogen niet voor moeten onderdoen en de presentatoren op steroïden die zoveel woordjes in een minuut uitstorten dat je begint te vermoeden dat ze erop geselecteerd zijn tijdens de sollicitatie.
De radiopresentator als vocale typiste.
Aanslagen per minuut kreeg al gauw een nieuwe betekenis. Aanslag op de goede smaak, aanslag op mijn zenuwsysteem, aanslag op mijn vakantiegevoel …
Maar nu dus, niets meer van dat Q-Music-achtige ongein.
Wat een zaligheid om zonder gekwetter te kunnen cruisen over de Zuid-Franse wegen richting de Camargue. De wijngaarden op de heuvelruggen langs beide kanten van de weg zijn aan een nieuwe cyclus begonnen: de ranken hangen vol babydruifjes die over enkele maanden geoogst zullen worden.
We houden een tussenstop in Alès.
Bij het inpakken zijn we onze zomerhoeden vergeten. Op zondag is er in Alès een marktje en dus hopen we daar elk een nieuw exemplaar op de kop te tikken.
Dat blijkt niet zo eenvoudig. Het aantal marktkraampjes met hoeden is beperkt en wanneer ik vraag naar een hoed met omtrek 63 volgen er verwonderde blikken. Tot 60 kunnen ze me verschillende exemplaren tonen, maar 63?
“Nee, dat hebben we niet, monsieur. Probeer anders toch maar een van 60,” zegt de hulpvaardige vrouw met dreadlocks.
Ze toont me de spiegel. Ik zie eruit als Charlie Chaplin aan een Zuid-Franse marktkraam. Alleen de wandelstok ontbreekt nog.
Nee, laat maar.
We wandelen verder in de hoofdstad van de Cevennes. In de straten hangt een geur van urine, niet hier en daar, maar overal.
De zachte windvlagen geven de zurigheid extra zuurstof waardoor de walmen je onpasselijk maken.
Toch is iedereen in Alès in feeststemming. Tijdens het verlengde weekend van Hemelvaart verwacht de stad 300.000 bezoekers voor Feria, een vijf dagen durend feest in het teken van de Andalusische tradities en de sfeer van de Camargue.
En daar hoort uiteraard paella bij. De voorbereidingen zijn alvast begonnen.
Gigantische schalen worden ingeolied en vol gelegd met stevige stukken kippen, worst en schaaldieren. Zonder overdrijven tellen we 50 gigantische paellapannen.
Dat gaat hier straks nog wat worden, zeker wanneer de Alesiaanse mannen straks met enkele liters sangria achter hun kiezen en een gevoel voor zelfoverschatting dat per slok groter wordt gaan deelnemen aan de stierenloop door de straten van Alès.
Mannen die op een paar uur tijd evolutionair enkele miljoenen jaren terug gaan in de tijd, terwijl ze gespiest worden door een stier die niet eens veel moeite moet doen.
Daar gaan we niet op wachten.
We rijden verder naar Les Saintes-Maries-de-la-Mer, de badplaats waar Nimesiërs, Arlesiërs en Montpellieriërs de stadsdrukte proberen te ontlopen. Maar als ze dat natuurlijk allemaal tegelijk doen, zoals vandaag, wordt het ook in Les Saintes-Maries pokkedruk.
Een parkeerplek vinden in de badplaats verloopt even vlot als de federale regeringsvorming na 26 mei.
Na een dik kwartier vindt een mirakel plaats in het bedevaartsoord. We rijden de audio vlotjes een vrij parkeervak in, in de buurt van het strand.
De terrasjes zitten overal gezellig vol. Wij belanden uiteindelijk in La Siesta by NC, een hippe zomerbar waar een vrolijke DJ chille zomerbeats de speakers uit jaagt.
Het valt me op dat de mannen er allemaal matig tot stevig bebaard zijn. Baarden zijn in, zijn hip. Niet verwonderlijk dus dat ‘hipsters’ steevast met een stevige pelouse op hun kin door het leven dartelen, sommigen met een gek Eufrazie-dotje op hun hoofd.
Ik heb ook een baard sinds enkele jaren, maar niet direct met de ambitie hip te zijn. Dat is wel het minste van mijn bekommernissen. Mijn baard staat er gewoon uit luiheid. Zo is hij er ook op een moment ineens gekomen.
Na het vinologische trauma dat we gisteren opliepen bij Piet, is het een geruststelling te zien dat in andere zaken wel nog stevig door wordt geschonken met de wijn. De bebaarde garçons zetten als voorgerecht vissoep en moules farcies in. Heerlijk. En ook de mosselen met blauwe kaas en de paella vallen in de smaak.
De zomerbeats, het zuiderse eten, de witte wijn en de setting doen hun ding. De vakantie is nu echt begonnen.
We zetten onze zoektocht naar een zomerhoed verder in de drukke winkelstraatjes van de badstad. Het is er gezellig druk, en uit mijn mond klinkt dat redelijk vreemd gezien mijn allergie aan winkelstraten en shopping centra waar mannen op een bankje zitten te wachten zoals honden op het trottoir bij de bakker, wachtend op hun vrouwen die eindeloos veel jurkjes passen, maar uiteindelijk niks kopen.
Nee, winkelen in Les Saintes-Maries is gewoon leuk. Geen grote ketens, maar kleine winkeltjes met lokale prullaria, enkele eetzaken en gelukkig ook winkels waar er zomerhoeden verkocht worden.
Maar ook hier vinden we ondanks het grote aantal hoeden geen enkel exemplaar dat past, tot we, met de moed der wanhoop het laatste winkeltje binnenstappen.
Een Panama sombrero maat 62 blijkt perfect te passen en ook Belinda vindt er onmiddellijk een zomers exemplaar.
Koketterend met onze aanwinsten wandelen we op het strand langs de waterlijn. De stedelingen hebben weinig schroom en doen waar de Strangers in 1981 reikhalzend naar uitkeken.
We nestelen ons in een strandbar met een pastis en een sangria.
Belinda met haar e-book, ik met mijn reisverslag.
De voeten in het warme zand met zicht op de prachtig blauwe zee.
Life’s what you make it.
De rit naar onze volgende B&B duurt maar een halfuurtje volgens Waze, maar al snel loopt de aankomsttijd uit door onvoorziene drukte op de route.
Even later staan we in een file richting Arles. Het dagjestoeristengevoel is compleet.
Iets later dan voorzien arriveren we in Mas de Bouvet en Camargue. Ons verblijf ligt op een immens domein op een tweetal kilometer van de weg naar Les Saintes-Maries.
Elisabeth toont ons de grote, verzorgde kamer. We hebben een parkeerplek vlakbij, in een open schuur. Ze brengt ons naar een overdekt salon voor de gasten met frigo’s waar we zelf dingen kunnen koelen maar ook lokale wijn kunnen drinken aan 15 euro per fles. Aangezien we nog geen wijnaankopen hebben gedaan, zal het vanavond de tweede optie worden.
Zwaluwen trekken grote cirkels boven het zwembad. Een aantal van hen huist onder de pannen van het overdekte salon.
We kunnen niet dineren in de mas. Elisabeth boekt voor ons een tafeltje in Le Flamant Rose. Het hotelrestaurant ligt op slechts twee minuten rijden van ons domein.
Het menu is wisselvallig. Het hoofdgerecht, inktvis met curry, heeft weinig smaak en de afsluitende kaas is sober. De oesters als voorgerecht kunnen me wel bekoren en ook de ile flottante van Belinda valt in de smaak.
Net als vanmiddag valt de Picpoul de Pinet tegen.
We sluiten de dag daarom af op ons terras met een flesje rosé uit de buurt.
Geen zomerbeats op de achtergrond, maar het geluid van kikkers, krekels en honden.
De nachtelijke hemel is pikzwart met hier en daar een lichtpuntje.
(2 juni 2019)
sur ma route 
Geef een reactie