Zelden zo’n uitgebreid ontbijtbuffet gezien als deze ochtend in het Sandymount Hotel. Ik begin er zelfs niet aan om het aanbod te beschrijven.
We krijgen een tafeltje toegewezen door een van de zes jonge meisjes die vanochtend instaan voor de zaal.
Mochten we graag iets anders eten of een eitje op een andere manier klaargemaakt zien dan wat er op het buffetwalhalla staat, dan moeten we het maar laten weten.
Het is dat we de voorbije dagen al zo rot verwend zijn op ontbijtvlak, dat we het sober houden vanmorgen.
In de mooie ontbijtruimte kan zo’n 100 man terecht en hoewel we op het spitsuur gaan ontbijten, is maar een kwart van de stoelen bezet. Om dan met z’n zessen in de zaal te staan, is er wel serieus over. Toch weet elk van hen zich goed bezig te houden.
We stockeren onze bagage in een veilige ruimte van het hotel en wandelen opnieuw richting het centrum.
Ons kaartje voor de bustour is 24 uur geldig, dus besluiten we met de dubbeldekker naar het verste punt van de route te rijden en vandaar terug te wandelen richting het hotel.
Voor de tweede dag op rij ontmoeten we een buschauffeur die plezier heeft in zijn job en het niet kan laten om dat plezier verbaal te injecteren bij zijn reisgezellen. “Zeg nog even dag tegen die lieve Zwitserse mensen die nu afstappen. Het zijn geen vreemde mensen, alleen mensen die je nog niet ontmoet hebt.”
We stappen af aan de Saint Patrick’s cathedral, gewijd aan Patricius. Elk jaar op 17 maart vieren de Ieren Saint Patrick’s day, de nationale feestdag in Ierland, genoemd naar diezelfde Patricius die het christendom naar het eiland bracht.
De kathedraal is de grootste van de Church of Ireland. Vooral het koor springt in het oog. Het houten zitgedeelte is gedecoreerd met helmen en vlaggen en wordt twee keer per dag nog gebruikt voor gezongen misvieringen. De kathedraal doet ook dienst als concertruimte en moet een geweldige akoestiek hebben. En om het voor de aanwezigen nog aangenamer te maken heeft elke kerkstoel een geborduurd kussentje met uiteenlopende taferelen, enthousiast bijeen geborduurd door het parochieteam.
Via de Christ Church Cathedral en het stadhuis wandelen we verder naar het standbeeld van Molly Malone.
Molly was een ‘viswijf’, letterlijk dan.
Nu ja, overdag verkocht ze vis en zeevruchten, ‘s avonds hield ze er een andere baan op na.
Zoals onze enthousiaste buschauffeur het vanmorgen nog zei: ‘She was a woman of horizontal recreation in the evening.’
Het bronzen standbeeld is dan ook redelijk opgepoetst ter hoogte van haar omvangrijke boezem. #metoo moet hier nog beginnen, precies.
We stoppen ook nog even in de National Galery, een museum waar je gratis binnen kunt. Op zich hangt er niet veel bijzonders in het doolhof aan kamers.
Wel fraai is de mini expositie met oude reisgidsen over Italië uit de zeventiende en achttiende eeuw. In de zwak verlichte glazen bakken liggen zowel kleine exemplaren die een reiziger mee kon nemen tijdens zijn trip als omvangrijkere boekdelen die vooral bedoeld waren om een reis voor te bereiden in de tijd dat Trotter, laat staan TripAdvisor bestonden.
Om de beschrijvingen van gebouwen en gevels kracht bij te zetten stonden er ook op verschillende plaatsen tekeningen in de reisgidsen. En als de maker van de reisgids niet alles op een pagina kreeg, werd er een openklapvel verwerkt. Het betere creatieve uitgeefwerk.
Later vanmiddag wordt er rugby gespeeld in het Avia Stadion vlakbij ons hotel. Een hoogtepunt voor de Ieren blijkbaar, want reeds vroeg op de middag worden de straten rond de sporttempel afgesloten. Men verwacht blijkbaar wel wat volk.
Langs de straat staan autokoffers open met prullaria voor de fans, speciaal gemaakt voor vandaag, met de datum er op: sjaals, petjes, noem maar op. Ook aan het hotel is een lange tent geplaatst waar rugbyliefhebbend Dublin terecht kan om de wedstrijd op groot scherm te bekijken.
Gekke jongens, die Ieren.
De taxichauffeur die ons naar het vliegveld brengt, neemt geen risico en gaat via de snelweg. Op weg er naartoe zien we fans metersdik op het trottoir van hun pub staan, wachtend op hun favoriete ploeg om in actie te schieten.
We zijn meer dan drie uur voor vertrek op het vliegveld omdat we aardig wat marge hebben genomen in de planning. Dat is beter voor Belinda’s gemoedsrust. Ze houdt er niet van te laat te komen.
De wachttijd wordt nuttig ingevuld met het verder schrijven aan dit reisverslag in een kleine bar vlakbij de balie waar we moeten boarden. Een klein uur voor vertrek neemt een gezelschap van KLM naast ons plaats. De piloten en stewardessen zijn bijzonder ontspannen en vertrekken iets voor ons naar de balie. We hebben dus nog even tijd, bedenk ik me. Tegen dat ze zelf in het vliegtuig zitten en de andere passagiers zijn ingecheckt …
Wanneer we even later onze handbagage vastpakken en ons klaarmaken om naar de balie te gaan, horen we onze namen weergalmen in de vertrekhal. De KLM’ers vliegen blijkbaar gewoon mee als passagier naar Amsterdam.
En zo wordt onze eerste hikingvakantie en onze eerste keer Ierland afgesloten met nog een eerste keer: de eerste keer dat Belinda wordt afgeroepen op een luchthaven.
En toch … zelfs met onze late boarding landen we een half uur vroeger dan voorzien in Amsterdam.
sur ma route 
Geef een reactie