Aviapartner, een van de bagagediensten van Zaventem, gijzelt voor de vijfde dag op rij duizenden reizigers op de luchthaven.
Een aanhoudend probleem van te weinig personeel, te veel interims en te veel overuren, ‘dwingt’ de vakbonden om nu actie te voeren.
Nu, net bij de start van de herfstvakantie.
Toeval? Tuurlijk niet.
Op het hoofdkwartier van de Belgische Transportbond heeft men dit moment strategisch ingepland.
“Zo is het effect maximaal”, hoor ik een van de hoofdstrategen betogen, terwijl zijn collega’s die net terugkomen van hun zomervakantie naar de vakantiekalender van het nieuwe schooljaar aan het turen zijn.
“Hoe meer collateral damage, hoe meer druk op de directie, hoe sneller we ons gelijk halen”, gaat de man met de witte zonnebrilstrepen op zijn pas gebruinde huid enthousiast verder.
Instemmend knikken zijn collega’s en er volgen zelfs enkele luide yeahs zoals bij de betere zittingen in het Britse parlement.
Zo gezegd, zo geyeahd. Bij de start van de herfstvakantie gaat de luchthaven plat.
Waar op Schiphol liefst 5 handlers de bagagebewegingen in goede banen leiden, zijn dat er in Brussel 2! Twee handlers die het al jaren niet goed doen en amper investeren om hun verouderde materieel up-to-date te krijgen. Zaventem wordt zo een bijzonder kwetsbare luchthaven. Als er één het werk neerlegt, zijn de gevolgen enorm.
Hebben de bonden dan geen punt?
Tuurlijk wel.
Vroeger kreeg het personeel ongeveer een uur tijd om een vliegtuig tussen twee vluchten door vertrekkensklaar te maken. Nu moet dat met de moordende concurrentie van de lowcost-maatschappijen op een derde van de tijd.
De manier waarop ze actie voeren, is echter fundamenteel fout. Ze treffen alleen de reizigers, niet de directie.
Gooi de mistoestanden in de pers of nog beter: nodig Pano een keer uit voor een undercover-reportage, over de situatie op de werkvloer en de mogelijke veiligheidsrisico’s. Dat schudt politici meestal wakker, wat dagenlange stakingen al lang niet meer doen.
Staken is een recht, maar het is de voorbije decennia zo uitgehold door te pas en te onpas met groene, rode of blauwe vuilniszakken aan te gaan wandelen in de Brusselse straten. Effect nihil, maar veel ergernis bij wie lijdt onder de dienstverlening die wegvalt.
Vandaag alleen al zijn 110 vluchten geschrapt, waaronder die van ons.
Gisteravond kregen we rond 8 uur de onheilstijding binnen per sms. Terwijl Belinda een refund aanvroeg, zocht ik naar een alternatieve vlucht die ons naar Barcelona kon brengen.
Een half uur later was de refund aangevraagd en de vlucht vanuit Eindhoven geboekt.
Vertrekken vanuit Brussel was door de staking geen optie. Sterker nog, we nemen ons voor nooit meer vanuit Brussel te vertrekken. Later vandaag zullen we dit voornemen nog verschillende keren horen van andere gedupeerde reizigers die net als wij kozen voor een alternatief vertrek van bij onze noorderburen.
Hoewel gisteren alleen de heenvlucht geannuleerd was, bleek vanmorgen ook onze terugvlucht verdwenen te zijn op de site van Ryanair.
Een telefoontje naar de helpdesk bracht weinig duidelijkheid. “Dat is wel heel vreemd.” Verder kwam Vanessa aan de andere kant van de lijn niet. “We zullen het uitzoeken.”
Pas enkele uren later bleek de terugvlucht inderdaad spoorloos verdwenen te zijn. De Bermuda-driehoek, maar dan online.
We konden natuurlijk ‘de terugvlucht gewoon opnieuw boeken, maar dan apart’. Zo schreef Vanessa in haar e-mailantwoord. Dezelfde vlucht in hetzelfde toestel kostte ineens echter een dikke 100 euro meer.
God, Jezus, wat een gedoe. Blijven we niet beter gewoon thuis?
Omdat we ook al tickets voor de Sagrada Familia en Parc Guell hadden gekocht en ons appartement niet meer opzegbaar was zonder ook daar een zware aderlating te doen, betaalden we de meerkost met lange tanden. Thuisblijven was geen optie, tenzij we honderden euro’s wilden laten schieten.
Uitwijken naar een andere luchthaven in de buurt bij de terugvlucht zou ons minimaal liefst het tienvoudige kosten van de prijs van de terugvlucht met Ryanair. Van 210 euro voor 7 personen naar meer dan 3000 euro. I kid you not.
Toch vlieg ik na deze citytrip ook nooit meer met Ryanair.
Het gedoe met de belachelijke afmetingen van de handbagage, is er me te veel aan. 40 cm op 25 op 20. Wat krijg je daar nu in? Het is een kabouterformaat dat geschikt is om een peuter mee op eerste schooluitstap te sturen; een boterham met ei, een koek en een Parasol-frisdrankje kunnen er net in.
Maar goed, nadat we onze doorzichtige Ikeazakjes van een liter hebben volgepropt met tandpasta, deo en andere liquiden van maximum 100 ml (wie bedenkt dit soort onzin eigenlijk?), zetten we koers richting Eindhoven.
Net voor de grens gaan de knipperlichten van de auto’s voor ons aan. File.
De verkeersinfo geeft dezer dagen alleen nog maar de files aan waar je meer dan 10 minuten tijd verliest. Anders neemt de verkeersinfo driekwart van een zenduur in beslag en dat is lastig met twee verkeersflashes per uur. De E34 richting Holland wordt nergens vermeld. Het zal dus wel meevallen.
Niet dus. Meer dan een halfuur kijken we naar windmolens langs de snelweg terwijl we schoorvoetend dichterbij de oorzaak van de file schuifelen. Een stomme wegversmalling van dertien in een dozijn.
Sinds ik hoofdzakelijk in Nederland werk, weet ik dat Nederlandse automobilisten even slecht reageren op wegversmallingen als Noren die plots een eland op de weg zien springen: ze smijten gewoon alles dicht.
Ook al geven signalisatieborden aan dat ze de versmalling pas na 2500 meter mogen verwachten, Nederlanders vinden het nodig om alvast te starten met de edele kunst van het invoegen.
En dat gaat zo nog 2499 meter verder op die manier.
De Wit-Russische, Hongaarse en Tsjechische camioneurs op de rechterrijstrook weten niet wat ze zien en hoewel de drang om de kleine autootjes met geelzwarte nummerplaat een pedagogische verkeerstik te geven met hun tientonner zich bijna meester maakt, zien ze er allen uiteindelijk van af en duwen ze op de rem om erger te voorkomen, met een eindeloze file tot gevolg.
De kinderen zal het een rotzorg zijn. Ze zitten op de achterbanken met de oortjes in, turend naar hun schermpjes.
“Is er ook WiFi op het vliegtuig?” is de belangrijkste vraag wanneer we uiteindelijk arriveren aan de parking van de luchthaven.
Hoewel we de afspraak met de kinderen hadden gemaakt dat ze maximum met 2 tegelijk in de puberteit mochten zitten, zien we de kids geleidelijk aan meer en meer in hun ‘zone’ zitten. Schermpje aan, oortjes in.
Is dat erg?
Ja en nee.
Ogenschijnlijk kan niks hen nog boeien. Wat wil je? Ze hebben de wereld binnen handbereik. Tenminste, zolang er connectie is.
Anderzijds, is het nu allemaal écht zo anders dan toen ik jong was?
In mijn jeugdjaren reden mijn helden rond in een zwart busje met een rode streep en was ik met carnaval verkleed als Hannibal van The A-Team, terwijl mijn vriendjes als cowboy of indiaan op de speelplaats streden. Nu zijn YouTubers de helden van onze kids en inspireren ze hen om ook filmpjes te maken. Lune heeft zelfs haar eigen YouTube-kanaal.
Reikhalzend keek ik uit naar de postbode die als antwoord op een gele briefkaart die ik had verstuurd naar de August Reyerslaan, de plannen bezorgde van de flipperkast die Danny Verbiest (je weet wel, de hand in Samson) had ontworpen in Kameleon. Nu tekent Rune zich online in voor een beta-versie van een soort van online videokaart waarmee hij games op eender welke pc kan spelen.
De tijden veranderen, en snel, maar au fond ook weer niet.
De reistijden, daarentegen, die veranderen wel en voortdurend.
Het scherm met de vertrektijden geeft aan dat 18.05 niet zal lukken om eens goed van de grond te gaan in Eindhoven. Reken op minstens een uur extra, suggereert de boodschap ‘expected 19.05’ op het scherm.
Flexibel als we zijn, verplaatsen we het avondeten van na de vlucht naar net ervoor. We duiken binnen in The Bar, een fraaie eetgelegenheid in de luchthaven.
Luchthavenmaaltijden zijn doorgaans goor en duur. Te vergelijken met de zooi die je in Disneyland op je bord of plateau krijgt.
Hier horen we geen klachten over de dubbele kroket, de pasta carbonara, de bar burger of het flesje Zuid-Afrikaanse merlot, behalve dan dat het meer had mogen zijn.
Eindelijk is het zo ver.
Ruim 8 uur later dan oorspronkelijk gepland, kunnen we aan boord.
Alsof er effectief een God bestaat die ons vierkant uitlacht in ons gezicht, nemen we plaats achter een koppel met drie krijsende kids op schoot.
Net wanneer de laatste bagageklep boven ons is dichtgeklapt, neemt de piloot het woord.
“Dames en heren, welkom aan boord en blablabla, we zijn daarnet teruggekomen van Nice. Daar was het heel slecht weer. Vandaar onze vertraging. We hebben echter ook schade opgelopen aan het toestel. Momenteel wordt het probleem onderzocht. Wanneer en óf ze het gaan kunnen oplossen, is nog een raadsel. We houden u op de hoogte.”
Na deze geruststellende woorden zet de peuter voor ons een huilsalvo in waar Child in time van Deep Purple niet voor moet onderdoen.
Het kind weet z’n moment wel te kiezen.
We zijn hier nog niet weg. Dat is duidelijk.
Zo’n kwartier later schalt de ietwat beschaamde stem van de piloot opnieuw door de luidsprekers.
“Er is een probleem met een onderdeel van het toestel. Dit moet vervangen worden. Het zal waarschijnlijk van Amsterdam of Rotterdam moeten komen. Dat is nog niet zeker. Wat wel zeker is, is dat het zeker anderhalf uur zal duren voor we kunnen vertrekken. U mag zo meteen terug van boord.”
Terug naar af dus.
We nestelen ons in de zeteltjes aan een of andere gate, wachtend op verlossende woorden.
Die komen er niet. Tot we het bericht krijgen dat we een compensatiedrankje krijgen.
Het blijkt een tegoedbon van 3,2 euro te zijn. Net onvoldoende voor een miniflesje rose.
Een klein uurtje later, om 22 uur, zo’n 11 uur na planning, vertrekken we richting Barcelona.
Via what’s app hebben we ondertussen de verhuurder van het appartement op de hoogte gehouden van onze vertraging. De late aankomst, na middernacht, gaat ons 30 euro meer kosten. De kleine lettertjes, weet je wel.
De kost van de reis is zo op enkele uren tijd aangetikt met enkele honderden euro’s: de duurdere terugvlucht, de kosten voor vervoer naar Zoersel voor 7 omdat we donderdag landen in Brussel, de extra rit naar Eindhoven die we vrijdag moeten maken om de auto op te halen, de extra dag parking in Eindhoven, de late incheck in Barcelona.
Iets na middernacht raken we het Spaanse tarmac.
Een half uur later zwaait een jongeman door een kleine openstaande deur enthousiast naar 7 uitgeputte Vlamingen met kleine rugzakjes op de rug.
Gelukkig maakt hij er geen uitgebreide rondleiding van.
De eerste vakantiedag zit er op. What a joy.
(29 oktober 2018)
sur ma route 
Geef een reactie