Iets na half zeven begint een meeuw aan de achterzijde van het appartementsgebouw te krijsen. Zijn kreten snijden mijn ambitie om uit te slapen dwars doormidden.
Even later schreeuwt een slijpschijf me klaarwakker uit mijn ochtendroes.
Ook de kinderen die aan de voorzijde slapen, hebben er geen al te beste nacht opzitten door enkele huilende bengels boven en onder hun kamers.
Ons appartement is ruim, centraal gelegen en de kamers zijn in orde. Er is een salon met een flatscreen.
De keuken en de badkamer echter krijgen het label ‘vergane glorie’. Afgebladderde deuren en laden. De geur van de badkamer is een combinatie van de geur van ‘het putteke’ en die van een stapel oude dekens die na decennia uit de kleerkast van de bomma wordt gehaald.
Het bad is niet proper, dus mogen de kinderen de komende dagen hun puberzweet koesteren. Het zou trouwens moeilijk zijn om iedereen onder de douche te krijgen, want de boiler laat het niet toe. Maximum twee douchebeurten na elkaar, staat in de onthaalmap van het appartement.
Omdat ook het bestek in het appartement met vier slaapkamers ruim onvoldoende is, besluiten we buitenhuis te ontbijten.
De 100% Barcelona werd recent omgedoopt tot ‘Time to momo’. De titel van het boekje doet nu denken aan de stofzuiger van de Teletubbies, maar soit.
Taranna is een kleine bistro die wordt aanbevolen in de reisgids. Niet onterecht, trouwens. De eitjes met guacamole en fetakaas zien eruit als een schilderijtje. De toast met ham en kaas is rijkelijk en kraakvers. De koffie smaakt naar meer.
Onze eerste echte stop is het oudste kerkje van Barcelona, de Isglesia Sant Pau del Campo. Het oudste gedeelte dateert uit de 9de eeuw, de kloostergang is zo’n 300 jaar jonger. De rijkelijke kapitelen van de kloostergang staan in schril contrast met de soberheid van de kerk zelf. Ze zijn versierd met bijbelse en wereldse taferelen, vooral natuurelementen.
Rune heeft ooit in de Saint-Trophime in Arles de kapitelen van de volledige kloostergang afgelopen om elk tafereel te beschrijven. Die tijd ligt al even achter ons, zo’n tien jaar.
De kids gaan nu wel allemaal mee binnen, sommige omdat ze een zekere basisinteresse hebben, andere om ‘den ouwe’ een plezier te doen.
Wat de motivatie ook is, ik betaal met veel liefde de inkom om hen toch even te laten kennismaken met iets dat buiten hun comfort zone ligt.
Volledig gratis was de tijdelijke expositie over het referendum over de onafhankelijkheid van Catalonië. Deze stond niet op het programma, maar lag op weg naar de Rambla.
55 kunstenaars uit de regio hebben met evenveel stembussen hun kunstzinnige interpretatie van deze historische verkiezingen vormgegeven: een stembus als papierversnipperaar, een stembus die zelf volledig tot gruzelementen was vernietigd, een stembus met schrikdraad errond, enz. De ene versie was al wat meer geslaagd dan de andere.
De kinderen waren echter het meest onder de indruk van de nieuwsbeelden van de verkiezingsdag met het hardhandige optreden van de politie. Ze beelden zich in dat dit opnames zijn van decennia geleden of in elk geval van een plek ‘ver ver van hier’.
De Rambla ligt er verre van verlaten bij. Het is gezellig druk op deze zonnige herfstdag. Een handvol straatartiesten weet de voorbijgangers een tijdlang te boeien. Ook de terrasjes zitten aardig vol. Er wordt genipt van superbowls met bier en sangria, volledig op maat van de Amerikaanse cruisetoeristen.
Mercat de la Boqueria is een van de oudste versmarkten ter wereld. In de huidige vorm, ommuurd en met een ijzeren overkapping, bestaat ze sinds de 19de eeuw, maar meer dan 500 jaar voordien werd er op deze plek al handel gedreven.
Nu is het de pleisterplaats van de lokale foodies. Kraakverse producten, verre van duur. Geuren golven je tegemoet naarmate je de kraampjes passeert.
Speciaal voor de toeristen hebben de slimme handelaars kleine proevertjes aan een voordelige prijs, zodat ze zeker iets kopen wanneer ze de overdekte markt bezoeken.
Onze kids lopen met grote, kleurrijke fruitbowls terug naar de Rambla.
Onze zoektocht naar een terrasje waar we met z’n zevenen terecht kunnen, is niet evident, en al zeker niet in de buurt van de kathedraal. We struinen langs de smalle straatjes van de oude stad verder naar de Piazza Real.
De temperatuur is ondertussen vlot over de 20 graden geklommen en in de middagzon is het zelfs heet. Gelukkig is er fris bruiswater en een flesje witte wijn ter verkoeling. De royale pizza’s en paella’s laten zich smaken en ook de calamares van Lune zijn voortreffelijk.
Enkele straatartiesten doen hun naam alle eer aan terwijl ze acrobatische jumps en flips maken vlak voor de overvolle terrasjes, tot groot jolijt van de toeristen. Als apotheose neemt een van hen een aanloop, om daarna een sprong te maken over drie meisjes die hij even daarvoor uit het publiek had gehaald. De indrukwekkende sprong wordt afgesloten met een salto.
Na de lunch lopen we verder richting de haven. We hebben er op dat moment zo’n twaalf kilometer op zitten en de ‘mentaalmoeheid’ begint zich te manifesteren. De fut is stilaan uit de kinderen uit.
We besluiten via de foodmarket terug te keren naar het appartement. De idee om daar tapas te kopen die we thuis kunnen opeten als avondeten, laten we echter al snel varen. Het gebrek aan degelijk keukengerei, te beginnen met een scherp mes, maakt het serveren van tapas zeer moeilijk. Met de botte messen een heerlijke worst kapot duwen, daar zien we de charme niet van in. En minigerechtjes kopen die gebakken moeten worden of opgewarmd in de oven, laten we ook beter staan.
Omdat we de Chromecast hebben meegesmokkeld van thuis, kunnen we vanavond weer een film afvinken in de Bucketmovielist: Forrest Gump.
Ook al weten de kinderen nog niet alle historische gebeurtenissen te plaatsen, de film maakt wel indruk. In die mate zelfs dat iedereen ook deel 2 ervan wil zien nadat we in een eenvoudige taverne in de buurt onze voeten onder tafel hadden geschoven.
Kort na de film ruilen de kinderen de dag in voor de nacht. Wij schenken onszelf nog een glas Rioja in en klinken op het leven.
sur ma route 
Geef een reactie