Gierende kinderstemmen halen ons uit onze zomerslaap die dankzij de airco nog wel een dag of vier had kunnen duren.
Blijkbaar maken de andere kamers van de B&B zich klaar voor een huwelijksfeest. En daar hoort natuurlijk feestgedruis bij, al van ’s ochtends vroeg.
Aan de ontbijttafel zien we de mémé voor het eerst. Ze zet een zelfgebakken taart met rood fruit op het reeds uitgebreide buffet.
Ook pépé is van de partij en vraagt onmiddellijk hoe het eten ons gisteren bevallen is. Wanneer mijn duim omhoog gaat, is dat voor beiden het teken om als volwaardige toeristische dienst allerlei kaartjes en brochures van Turijn te halen. Vooral het Egyptische museum blijkt de moeite te zijn, volgens de enthousiaste man, maar ‘je hebt er wel zeker 10 uur voor nodig.’
10 uur?
Hoewel Turijn maar op 10 kilometer van Nichelino ligt, doet onze bus er bijna een uur over. Op deze afstand liggen er liefst 30 haltes en je raadt het nooit, maar we hebben het geluk om elk bushokje rustig in detail te bekijken.
Onze terminus ligt aan de Piazza Solferino, een mooi bushalte in het groen met grote fonteinen en een indrukwekkend beeld van een ruiter te paard.
Op een van de kaartjes die ik van pépé en mémé had gekregen, heb ik een eigen wandelroute gezet langs de bekendste plekjes van Turijn. We zijn nog maar enkele blokken ver en ik moet mijn beeld van de stad al bijstellen. Komt het door het stralende weer of de vele blije gezichten op straat, maar Turijn blijkt helemaal niet het industriestadje dat ik in gedachten had.
De Piazza San Carlo is het eerste van vele grote pleinen dat we tegenkomen. Twee kerken staan er in een schijnbare symmetrie aan weerszijden van de middenas van de piazza. Terwijl Belinda flaneert langs de vele etalages rondom het plein, bezoek ik de kerkjes.
Het is voorbij elven en al betrekkelijk warm. We zoeken verkoeling onder een grote parasol op de piazza die vandaag dienst doet als circuit voor kleine autootjes tijdens de autohappening van dit weekend. Turijn was lang de hoofdstad van de Fiat, waar het merk in 1899 het licht zag. Om de twee auto’s zie je in deze regio Fiatjes rondtoeren.
Via groene lanen wandelen we naar de Po waar een ritmisch gedreun onze aandacht trekt. In een lange boot roeien vrouwen met een reddingsvest op het ritme van de zware tromslagen onder onze brug door. Zijn ze aan het oefenen voor een roeiwedstrijd of is het een betalende attractie in Turijn? Geen idee. En ook de man in het motorbootje die hen voorbij tuft, zal het een zorg zijn.
Vanop de Piazza Gran Madre Di Dio hebben we een prachtig zicht over de Po en de oude stad. Het begint drukkend warm te worden en de terrassen op de Piazza Vittorio Veneto beginnen aardig vol te lopen.
Ook daar is een autotreffen aan de gang met nieuwe, omgebouwde en opgetuigde exemplaren.
Auto’s zeggen me niks. Ik kan zelfs in de verste verte niet zeggen welk type motor mijn eigen auto heeft en tot voor een jaar of 7 wist ik niet eens wat een A6 was.
Dat was de leaseauto die ik van mijn voorganger bij Plantyn erfde. Toen ik enkele jaren later zelf een nieuwe leaseauto moest kiezen, had ik niet veel zin in een eindeloze zoektocht. In de garage kwam een goedlachse autoverkoper op me af. Hij wilde eerst even samen zitten bij een kopje koffie om kennis te maken. Hoewel ik doorgaans wel een kop koffie lust, stelde ik de man teleur. Ik wilde snel een nieuwe auto, geen koffie.
- Aan wat voor auto had u gedacht?
- Gewoon, dezelfde.
- En wat voor type motor moet erin?
- Geen idee, doe maar dezelfde.
- En de kleur?
- Bwa, neem maar dezelfde als deze.
- Wanneer wilt u graag een proefrit maken?
- Een proefrit? Waarom is dat nodig? Het is toch dezelfde auto?
Enfin, het zegt me dus niks. Ik was super tevreden en wilde dat ook gewoon blijven. Op 10 minuten stond ik terug buiten op de parking van de garage.
Toen ik zelfstandige werd, moest ik opnieuw een auto kiezen.
De verkoper was er iets opdringeriger en ik heb me toen laten verleiden om met een Q5 van Audi een proefrit te maken. Op zich zeker een degelijke wagen, alleen is de bergruimte ruim onvoldoende voor vinologische reizen. Ondertussen rij ik nog steeds met een A6 rond, in dezelfde kleur.
Op een binnenpleintje zien we een terrasje waar gegeten kan worden. De bediening verloopt zeer traag en moeizaam. De jonge twintiger die onze bestelling opneemt, verstaat amper een woord Engels en kan zich niet behelpen. Gebarentaal dan maar en dingen aantonen op de kaart.
Er valt niet echt een lijn te trekken in de taalbeheersing. Pépé en mémé kunnen zich prima beredderen terwijl deze jonge kerel het in Keulen hoort donderden. Veel heeft natuurlijk met interesse en motivatie te maken, maar als ik zie hoe snel onze gasten het Engels oppikken dan is er toch meer aan de hand.
Zou het niet voor een stuk komen door de keuze om buitenlandse televisieprogramma’s te dubben in het Italiaans in plaats van ze te ondertitelen?
Via arcades met boekenstandjes en kleine eetzaakjes bereiken we de Piazza Reale en de koninklijke tuinen. De parktuin lijkt wel op een filmdecor aan de voet van de monumentale gevels.
Onder de bomen verpozen we even op enkele vrije stoelen die her en der te vinden zijn. De Torino’s komen hier voor de rust, om een boekje te lezen of muziek te beluisteren met grote schelpen op hun oren. Niet alleen in een stad is openbaar groen noodzakelijk, ook in onze dorpskernen die steeds meer ingenomen worden door compacte appartementen is er nood aan ontmoetingsplekken en ademruimte.
In de Duomo wordt de wereldberoemde lijkwade van Turijn bewaard. Grote flatscreens in de kerk leggen uit wat we moeten zien op het vuile doek: bloed van de doornenkrans, de plaatsen waar Christus vast genageld werd, de zweepslagen op de rug, het bloed uit de zijde van zijn lichaam, enz.
Het linnen kleed dat nu zo bekend is, werd echter nooit erkend als authentiek relikwie. Volgens sommigen is het een goed uitgevoerde vervalsing uit de late middeleeuwen, omdat de stof uit die tijd zou dateren. Anderen zeggen dat het originele deel van de lijkwade wel zo’n 2000 jaar oud is.
Ik zet bij het buitenkomen van het gigantische kerkgebouw mijn versleten zomerhoed terug op. Toevallig zien we iets verder marktkraampjes. In de hoop een nieuw exemplaar te vinden, kuieren we door de eindeloze gangen tussen de kraampjes met kleren, netzakken, hoeden en patserhorloges door. We vinden geen hoed in mijn maat. 63 blijkt nogal groot naar Italiaanse normen.
Aan de markt is er ook een apart gedeelte met groenten en grote overdekte hallen met vis en vlees. Alles is verser dan vers en spotgoedkoop. Er heerst dan ook een enorme drukte die ons doet uitkijken naar een terrasje, weg van de drukte.
Door de autohappening vind je al sneller een zwevend schaakbord in de stad, dan een terrasje waar het ietwat rustig is. Onze queeste dreigt op niets uit te draaien, tot we een bordje zien van een wijnbar. Op het terras is nog een tafeltje vrij, maar de bestelling moet je zelf binnen gaan halen in de Signorvino. De wijnbar blijkt een enorme winkel te herbergen met zelfs proeftafels in een centrale airco gekoelde patio.
Bingo! Terwijl de andere bezoekers van Turijn wegsmelten, doen wij ons te goed aan een flesje prosecco, een tapasbordje en water, lekker fris water.
Belinda twijfelt nog of ze mee het Egyptische museum binnen zal gaan. Het is anderhalf uur voor sluitingstijd, dus stel ik haar gerust dat het helemaal geen tien uur zal duren, zoals pépé ons vertelde aan de ontbijttafel.
Onze late aankomsttijd heeft een bijkomend voordeel. In de laatste uren geldt blijkbaar een last minute korting in het museum. Je kan er dan in voor 5 euro.
Het museum is inderdaad behoorlijk uit de kluiten gewassen en als je effectief elke opgegraven potscherf wil bestuderen, ben je wel een dag kwijt. Maar op een uur ontdek je ook al bijzonder veel unieke vondsten: mummies die aan het hoofd ontdaan zijn van de doeken waardoor je een weelderige haardos aan het uiteinde van de sarcofaag ziet liggen, houten sarcofagen van 5000 jaar die nog in perfecte staat zijn, mooie stenen sarcofagen en mummies die als Russische popjes in elkaar passen.
De warmte slaat ons om de oren wanneer we het museum verlaten. Er heerst een zenuwachtigheid in de straten en we mogen niet zomaar overal op de Piazza San Carlo rondlopen. Blijkbaar passeren alle auto’s nog een keer de revue zo meteen. “Binnen vijf minuten”, zegt de jonge stewardess die ons de weg versperde.
Wanneer we twintig minuten later nog geen enkele auto hebben gezien, vragen we een nonchalant voorbij kuierende steward wanneer de autocarroussel voorbij zal komen. “Binnen vijf minuten,” monkellacht hij ons toe.
Na tien minuten gaan we door, zonder één auto te zien.
We eten in een tapasbar aan de Piazza Solferino. Belinda voelt zich helemaal niet lekker, dus houden we het bij één gang waardoor we nog net de bus terug halen die al even staat te dampen, iets verderop.
Er zijn minder reizigers in de terugrit en dus ook minder stops. Het tempo ligt een stuk hoger en we schrikken dan ook dat de bus midden in een wijk ineens compleet leegloopt. En ook de chauffeur zelf stapt uit.
Blijkbaar hebben we de terminus bereikt, maar geen idee waar we precies zitten. Dankzij Waze bereiken we Pépé’s Home een kleine tien minuten later.
De vakantie zit erop. Morgen keren we terug naar huis … over Frankrijk.
Wat hebben we geleerd de voorbije week?
- Italië is dicht tussen 12.30 en 15.30, tenzij je iets wil eten.
- Als je iets wil eten, bestel je best gang per gang, zodat je kunt zien hoe groot de porties zijn, want zelfs onze maaginhoud blijkt begrensd.
- Wijn is er spotgoedkoop op restaurant, net als water en espresso.
- Voor zure meuk moet je in Barbaresco of Barolo zijn.
- Elke badkamer heeft er nog een bidet.
- Trek nooit aan touwtjes in een toilet of badkamer.
(9 juni 2018)
sur ma route 
Geef een reactie