De nacht was te kort. Niet dat we op een onmenselijk uur de dag voor de nacht hadden ingewisseld, maar de kamer zonder airco was veel te warm om een oog dicht te doen, laat staan twee. Tel daarbij de bouwvakkers die op een ontiegelijk vroeg uur aan hun werkdag begonnen vlak onder het raam van onze kamer en een veel luid afgestelde klokkentoren en ik zit om 7 uur klaarwakker in mijn bed.
Aan de enoteca zelf is er geen ontbijtruimte voorzien. De oude eigenaar heeft daarom een deal gesloten met een lokaal eethuis waar we terecht kunnen. Als we booking.com mogen geloven, staat ons niettemin een bijzonder lekker ontbijt te wachten. Het is een van de kenmerken van de B&B en ook op TripAdvisor zijn eerdere gasten bijzonder lovend.
Het mag ook wel na zo’n rotnacht. Had ik al iets over de muggen gezegd? Neen?
Wel die waren er ook, van die vervelende enkelmuggen, die alleen daar steken.
Op donderdag blijkt het eethuis echter gesloten, maar geen nood. De eigenaar heeft een plan B voor donderdagochtenden: de Dolce Salato, een koffiebar iets verderop in de straat.
De uitbater van de koffiebar heeft veel weg van Daan, maar dan twintig jaar ouder. Ik beeld me in hoe Daan na een zoveelste discussie met zijn groep zijn spullen pakt en nog roept: “Kus allemaal mijn kloten, prutsers, ik ga naar Frankrijk!”
Toch ziet Daan er hier niet bepaald gelukkig uit. En ook de zoemende koelkasten en frigo’s, de goedkope terrasstoelen die wiebelen en het zicht op een vlakke muur helpen niet echt om er een onvergetelijke ontbijtervaring van te maken.
Daan stopt ons elk een plakkerig blad in de handen met daarop het menu. We krijgen drie ‘gangen’:
- één koffie
- één focaccia of één cake of koekjes
- één koud drankje
De kleine Italiaanse koffie is al lang op voor Daan de gortdroge focaccia op de tafel zet, op een manier zoals wij etensresten bij de kippen gooien.
Wat is dit?
De opgewarmde focaccia is niet te vreten en van een droogte die ze zelfs in Ethiopië al in geen jaren meer hebben meegemaakt.
Zonder ontbijt verlaten we de zaak. Daan heeft niet eens door dat we weg zijn.
We struinen door Barolo. Het dorpje blijkt nog kleiner dan Chateauneuf-du-Pape en Gigondas, twee andere minuscule dorpjes die wereldberoemd zijn omwille van hun rijkelijke wijnen.
Buiten een kurkentrekkermuseum – wie verzint het? – en een museum dat momenteel verbouwd wordt, is er weinig te doen in Barolo. Je bent letterlijk op 10 minuten klaar, als je tenminste niet in een van de tientallen enoteca’s binnenstapt.
Aangezien we vanmiddag nog een tasting hebben op een domein, wandelen we tot aan het kasteel waar het museum gevestigd is. Van daar heb je een uniek zicht op de omliggende wijngaarden.
De voorspelde regen blijft uit, het is zelfs warm op het terras waar we genieten van een cappuccino. De ochtendlijke zon, de eindeloos groene wijnvelden en de felkleurige terrasstoelen brengen onze gedachten terug in vakantiestemming na het desastreuze ontbijt.
Barolo wordt de koning van de wijn en de wijn van de koningen genoemd. Ook wij voelen ons royaal op onze oranje plastic troon.
Omdat er in Barolo zelf niets te doen valt en er vanmiddag om half 3 een proeverij gepland staat, kiezen we ervoor om gewoon op het terras te blijven zitten. Belinda met haar e-book, ik met mijn reisverslag.
Net voor de middag wordt de cappuccino vervangen door een flesje Arneis. Mijn maag is nog redelijk nuchter na het gebrek aan ontbijt. Een portie onion rings zal me deugd doen. De appetizer is nog maar net besteld of de ijsemmer met de witte wijn wordt al op tafel gezet. Even later krijgen we er nog een portie amuses van het huis bij: vlees, kaas en brood.
Het is fijn lezen en schrijven in Barolo.
Na de lunch zetten we koers richting Treiso, net buiten Barolo. We hebben een afspraak bij Azelia.
Wanneer de zware poort openschuift, zien we een auto met Belgische nummerplaat staan. Is de Baroloboer een Belg? Na de frietchinees, de Barolobelg. Het klinkt te goed en te Suske & Wiske om waar te zijn.
Een vlotte, jonge Italiaan van rond de 30 verwelkomt ons hartelijk en begeleidt ons naar de gigantische proefruimte waarin vier mensen ons staan op te wachten. Twee West-Vlaamse koppels zijn eerder gearriveerd en zodra ze onze tongval horen, doet zich een oud-Romeins tafereel voor. De Romeinen hadden bij momenten in de geschiedenis een groot rijk. Er werd toen ook redelijk veel gereisd naar de uithoeken van het rijk. Wanneer ze mensen uit hun eigen regio uitzonderlijk ontmoetten in den vreemde, spraken ze elkaar aan met ‘oi barbaroi’ en vlogen ze vervolgens in de wijn.
Voor we aan de degustatie beginnen, krijgen we een rondleiding. Azelia is een familiebedrijf dat ondertussen aan de vijfde generatie werd doorgegeven. Het wordt nu gerund door de jonge Italiaan, die er wereldwijd mee gaat. Barolo is hotter than hot, ook in het verre oosten. De jongeman was vanmorgen net geland na een missie in Hong Kong.
Niettemin loopt hij te stralen in de cave. Zeker wanneer hij het over zijn vader en grootouders heeft. Trots is een understatement.
Zo liet zijn vader inoxen vaten op maat maken omdat hij de productie in de oude boerderij wilde houden. De kelder is niet zo groot, dus lijken de vaten op cilinders die langs vier kanten zijn platgedrukt. Hierdoor kunnen er in verhouding veel meer liters geproduceerd worden en blijft er weinig ruimte onbenut.
Iets verder staan de houten vaten. De kleinere, zoals ik er eentje in de tuin heb staan, worden op elkaar gestapeld en blijven in positie dankzij een metalen geraamte. Ook weer om ruimte te besparen. Indrukwekkend zijn de grote joekels van 5000 liter die zijn vader op maat laat maken en bestaan uit verschillende houtsoorten van wel drie verschillende landen. Het soort eik dat je gebruikt, is erg bepalend voor de smaak van de wijn. Nog niet zo lang geleden deden we thuis met Erik en Csilla een proeverij van vier flessen met exact dezelfde wijn, maar met een rijping op vier verschillende soorten eik. Een wereld van verschil.
Nadat we ook in de schatkamer zijn geweest waren oude parels liggen sinds de jaren 30, gaan we aan het proeven.
Het is de eerste Barolo die ik hier in Italië proef. Eerder heb ik al verschillende Barolo’s gedegusteerd, onder andere op ProWein, de vakbeurs voor wie in de wijnbusiness zit.
In tegenstelling tot Bram en Belinda, die bij het slurpen alleen maar superlatieven hanteerden, deed de ene na de andere Barolo me niets in de beurshal in Dusseldorf. Sterker nog, ik ben even apart gaan proeven op een andere wijnstand, omdat het zonde is om wijnen te laten proeven aan iemand die keer na keer een gezicht trekt alsof hij net een half glas citroensap ad fundum heeft leeggedronken.
We krijgen vijf wijnen te proeven en gaan van 16 euro (voor de Nebbiolo) tot 150 euro (voor de Barolo San Rocco) in tien minuten.
De geuren zitten goed, al ruik ik al een lichte zurigheid die op zich niet verkeerd hoeft te zijn. Een geur die ik associeer met de meeste Italiaanse wijnen en ook met sommige Bourgognes, wijnen die ik erg weet te appreciëren.
De smaak daarentegen gaat van zuur naar azijn. Zeer vreemd want Belinda en de mannen van het West-Vlaamse gezelschap hanteren woorden als zacht, soepel en rond.
Hoe kunnen smaken zo verschillen?
Ik heb het geprobeerd maar het is echt niet mijn meug. Parels voor de zwijnen
Omdat Belinda wel bijzonder enthousiast is, koop ik een doosje Nebbiolo en drie flessen Barolo. In de wijn-app krijgen ze het label ‘Belinda’. Er zijn weinig wijnen in de kelder die een naamlabel ‘Tom’ of ‘Belinda’ hebben. Dat soort wijnen maakt de een intens blij, terwijl de ander er ongelukkig van wordt.
De namiddag verloopt voor de rest even gezapig als de voormiddag. Het kan en mag, want al dat wijnproeven is natuurlijk hard werken.
De weg tussen Barolo en Novello geeft uitzicht op de mooiste wijngaarden die we tot nu toe gezien hebben. De rijenpatronen doen het hart van elke wiskundige sneller slaan, en blijkbaar ook dat van oud-uitgevers wiskunde.
We zijn op weg naar L’Angolo di Rosina in Novello. Deze kleine zaak werd ons aangeraden door de eigenaar van de B&B, enfin, van de ‘B’.
Het restaurant hoort bij een agriturismo en is de pleisterplek van heel wat locals. Overal in de zaak staan wijnkasten en rekken vol lokale wijnen en opnieuw valt het ons op dat ze zeer betaalbaar zijn.
We gaan voor het truffelmenu. Deze regio verlaten zonder een van de lokale toppers te proeven, kan natuurlijk niet.
De dame die onze bordjes inzet, schaaft zich bij elke gang een tenniselleboog. De combinatie van pure truffel met alledaagse producten zoals champignons en een kaasbotersaus (antipasto), verse spaghetti met boter (primo) en twee opgewaardeerde spiegeleitjes met verse broodcroutons (secundo) is werkelijk goddelijk.
Wijn bestellen we per glas, zodat Belinda een Barolo kan pairen met haar hoofdgerecht. Ik hou het bij een Barbera d’Asti en ben daar zo mogelijk nog veel gelukkiger mee.
We zitten zo vol als een ‘tikkeneike’, ook al volgden de gangen niet te snel op elkaar en waren de porties niet overdreven.
Wanneer we terugkomen in onze veel te warme kamer floepen we de tablet aan. Sinds een jaar zijn we die hard-fans van Netflix en kijken we nog amper tv, met uitzondering natuurlijk van de obligate Temptation- en andere guilty pleasures. Op sommige avonden bingewatchen we vier of vijf afleveringen na elkaar van een of andere topserie.
Gezien het late uur en de kans op weinig slaap in onze sauna, houden we het op twee afleveringen van Lie to Me, een reeks over iemand die extreem gefocust is op lichaamstaal.
Hopelijk heeft die enthousiaste Baroloboer van daarstraks niet de helft van de gaven van het hoofdpersonage, want mijn gezichtsexpressies moeten boekdelen gesproken hebben.
sur ma route 
Geef een reactie