De jonge Marco geeft ons een stevige handdruk wanneer we aan de ontbijttafel verschijnen. Hij is sinds 10 jaar wijnbouwer nadat hij samen met zijn familie het domein heeft gekocht.
Waar andere wijnbouwers meestal lyrisch praten over hun vak, krijgen we vanochtend bij het ontbijt een ander, misschien wel eerlijker verhaal te horen.
Wijnbouwer zijn, vraagt zeer veel van je en van je gezin, zeker in combinatie met het uitbaten van een B&B. Bovendien wisselen de oogsten sterk, afhankelijk van het weer dat hoe langer hoe onvoorspelbaarder wordt. Volgens Marco is het vaak warmer in België dan in Italië op belangrijke momenten voor de wijn, terwijl de temperatuur tijdens de laatste Piemontese winters heel zacht was. Bij de laatste Kerst zaten ze in hun T-shirt op het terras.
De excessen in het weer vallen ook bij ons erg op. Bloedhete periodes worden afgewisseld met weken vol onweersdreiging. De extremen lijken ook steeds groter te worden. Vorige week nog stond er 40 cm water in de straten van Brecht na een korte maar immense bui die menig moesson in het niets doet verdwijnen.
Vorig jaar was ongeveer de helft van Marco’s oogst verloren door het grillige weer.
Ik vraag hem of we zijn wijnen kunnen proeven. “Geen probleem”, zegt hij, “ik kan een tasting doen voor 10 euro per persoon.”
Baf, het is gebeurd: we moeten betalen om te proeven.
Iets wat ik zelf nog nooit heb gedaan bij een wijnboer, maar altijd al voorspeld heb dat het er op een moment van zou gaan komen.
Op zich niet onbegrijpelijk, toch? Al de tijd dat de wijnboer met jou bezig is en passioneel over zijn vinologische kinderen praat, kan hij niet op zijn domein werken en moet hij mogelijk zelfs extra mensen inhuren om de boel aan de gang te houden. Hoe langer zo’n wijnboer tijd voor je maakt, hoe meer een proeverij vaak een echte beleving wordt. Het zorgt ervoor dat je iedere keer wanneer je thuis een flesje kraakt met heimwee kunt terugdenken aan de tasting, het domein en de regio.
Toch heb ik al net iets te veel keren proeverijen meegemaakt waar een gezelschap van twee of meer koppels in de wijn vliegen, vragen om bij te vullen en zo vaak meer dan een uur van de kostbare tijd van de brave wijnboer opsouperen. Wanneer er besteld moet worden, nemen ze een of twee flesjes mee voor ’s avonds en dan nog blijft het wijnboertje vriendelijk.
Ik betaal straks dus niet met plezier, maar wel met begrip 20 euro voor de proeverij. Alleen ga ik er wel van uit dat bij voldoende afname de prijs voor de degustatie weg zal vallen.
Het ontbijt zelf is een stuk soberder dan in Vignale Monferrato. Er is charcuterie, kaas en zelfgemaakte confituur, maar jammer genoeg geen vers brood. Met een toaster kun je wel toastbrood van een krokant jasje voorzien.
Gelukkig komt Marco nog met het winnende lottonummer naar buiten wanneer hij vraagt of we graag een eitje willen. Héél graag. Hoe simpel ook, een zachtgekookt eitje is voor mij de max bij het ontbijt.
De jonge wijnbouwer is best wel trots op de stad die op een kleine drie kilometer ligt: Acqui Terme. Hij geeft een aantal tips, maar volgens hem kunnen we best verdwalen in de stad omdat er overal wel iets te zien valt. Het is duidelijk: Belinda wordt vandaag onze gids. Zelden iemand meegemaakt die zo verkeerd kan lopen.
Dinsdag is het marktdag in het stadje. We verwachten ons dus aan bijzonder veel kleding, handtassen, schoenen en prullaria. En onze verwachting wordt ruimschoots ingelost.
Toch is er ook een apart stuk waar groenten, verse vis en vlees uitnodigend op een laatste eigenaar liggen te wachten.
Acqui Terme is een leuke stop op weg naar het zuiden, maar je kunt er geen volledige dag doorbrengen. Op een voormiddag heb je het wel gezien.
Voor de Romeinen was het een ideaal kuuroord. De natuurlijke warmwaterbronnen zijn echter bijna allemaal verdwenen. Er zijn er nog drie actief waarvan Bollente de bekendste is. Het warme water uit de fontein komt met een vaste temperatuur van 73 graden recht uit de krochten van de hel. Het ruikt dan ook stevig naar zwavel.
De smalle steegjes met hoge gebouwen ogen veel zuidelijker dan je hier zou verwachten. Het is een propere stad, niet zoals het stinkende Napels of de hoofdstad op sommige plaatsen.
Tijdens het verdwalen in Acqui Terme stoten we op verschillende immokantoren. De prijzen en grondoppervlakken op de advertenties zijn die van Vlaanderen anno 1950-60. Duizenden vierkante meters grond voor een appel en een ei. Een oude woning met 17 kamers en enkele buitengebouwen op 50.000 m² voor 250.000 euro.
Iedere keer opnieuw doen vastgoedadvertenties uit het zuiden dromen, maar van wat? Verhuizen met de kinderen is geen optie. En als vakantieadres is het natuurlijk ideaal, maar dan ben je wel min of meer verplicht om tenminste enkele keren per jaar hier naartoe te trekken. En wat dan met al die andere mooie plekken die we nog niet eens kennen? Van nomadisch naar sedentair reizen, lijkt ons niet echt een oplossing. Het blijft bij dromen.
De lunch verloopt sober onder een van de vele arcades van Acqui Terme. Een caprese en een proscuito met burato en gegrilde groenten als voorgerecht en een Quattro stagioni als hoofdgerecht. Het kan niet altijd uitgebreid zijn.
Toch zien we opnieuw aan verschillende tafels mensen de volledige menulijst aflopen en voor elke gang een keuze maken. Hoe kan dit, toch? De meeste zijn slank tot normaal gebouwd en het aanschouwen van wat ze zoal binnenspelen, maakt ons plaatsvervangend onpasselijk.
Hoe eenvoudig de pizzeria ook is, we krijgen degelijke, grote wijnglazen. De kleine bolletjes en buikflessen in rieten soutiens zijn duidelijk van de kaart geschrapt in Noord-Italië.
Na de lunch typen we het adres in dat we gisteren van Danieli kregen. Op naar de coöperatief via eindeloze wijngaarden. Ik heb in mijn leven al heel wat hectares wijnranken gezien, maar nog nooit lagen ze zo speels gedrapeerd over heuvelruggen. Als je ze zou schilderen zou je zweren dat er net iets te veel fantasie bij is komen kijken.
De Cantina di Mombaruzzo is de proefruimte van de coöperatief Tresecoli. Ze wordt gerund door een jonge dame die vanmiddag een nog jongere meid aan het opleiden is: flessen leren ontkurken, wijnen benoemen en dat soort dingen.
De coöperatief is de oplossing voor de kleine boertjes en eigenaars van wijngaarden die zelf niet in staat zijn om in te staan voor de wijngaard en het wijn maken. De proefruimte is ondanks de redelijk afgelegen locatie een hotspot voor wijnliefhebbers. De meeste weten wat ze nodig hebben en leggen de vaatjes en kartons op hun grote winkelkar.
Wij kennen de wijnen uiteraard nog niet en nemen plaats aan de degustatietoog. We krijgen een uitgebreide wijnkaart met prijzen waarvan je denkt dat ze per glas zijn.
Samen met de jonge gerante doorlopen we de lijst en stippen we enkele wijnen aan die we willen proeven. Elke wijn wordt aangeboden in een klein plastic bekertje.
De bag-in-box’en van 10 liter voor iets meer dan 20 euro laten we aan ons voorbij gaan omwille van de vlakheid van de wijn. Maar we bunkeren wel ander lekker spul, onder andere de Asti Secco van gisteravond die we binnenkoppen voor 6,5 euro.
Ondertussen zit de koffer bijna vol met wijn, en dan staat de tasting van Marco nog op de planning en de komende dagen nog twee. Ach ja, er zijn ergere dingen.
We zitten aan het zwembad met zicht op oneindig wanneer Marco ons komt halen voor een korte toer door de wijngaard en de cave. De tasting zelf bestaat uit vier wijnen waarvan er drie lekker en bijzonder zijn omwille van de druiven die gebruikt worden. Ze komen raar of zelden voor en geven de wijnen een bijzondere smaak en afdronk. Deze halen we boven als er nog eens wijnliefhebbers over de vloer komen.
In de proeverij is ook kaas en salami inbegrepen, een potje fijne olijven maakt het af.
Vanavond eten we in Ristorante Il Ciarlocco in Acqui Terme dat goede reviews krijgt voor zijn vis en schaaldieren. We kiezen dan ook resoluut voor drie maritieme gangen.
Als antipasti zetten we onze zinnen op een trio van zeese aperitiefhapjes.
Wanneer het grote bord wordt ingezet, zijn we iet of wat teleurgesteld. Niet dat de tartaar van tonijn er niet lekker uitziet. Maar het is niet echt een trio. We nemen aan dat de jongedame wiens Engels aan de embryonale kant van de ontwikkeling is ons niet goed begrepen heeft en een verkeerde amuse heeft genoteerd.
Dat het redelijk lang duurt voor het tweede bord op tafel verschijnt, versterkt ons vermoeden dat er waarschijnlijk iets mis is gelopen bij het noteren van het woord ‘trio’. Anders zouden de verschillende amuses wel sneller uit de keuken gekomen zijn.
Soit, de tartaar is alvast lekker en de Arneis erbij laat zich vlot drinken.
Als een deus ex machina staat de jongedame ineens weer naast onze tafel. Op de bordjes ligt een fijne witte vis in stukjes met basmatirijst en een artistieke oranje emulsie die in combi met de vis en de rijst bijzonder lekker is. Aangezien we beiden een andere primo hebben besteld, moet dit dus het tweede hapje zijn. Dan toch!
Nu, ja, ‘hapje’? De porties zijn redelijk copieus en met het laatste hapje erbij, twee gamba’s in een krokant loempiajasje is onze honger eigenlijk gestild.
Beide primi zijn van een onwaarschijnlijk niveau. Pure smaken waar Sergio Herman jaloers op zou worden. Ik neem de spaghetti met mosselen, vongole, scampi en slakjes en Belinda gaat voor de ravioli gevuld met octopus.
Maar dan gebeurt het: het is genoeg voor ons. Twee gangen en we steken de witte vlag al in de lucht. Nogmaals: hoe doen die Italianen dat toch?
Wanneer de jongedame de secundi inzet, moet Belinda bijna wenen. De perfect gebakken tonijn met een korstje van gegrilde noten trekt een uitnodigende walm van in de keuken tot aan onze tafel en ook de inktvis met gefrituurde groenten en kruiden die Belinda neemt, is een explosie van geuren wanneer ze de streetfoodachtige zak openmaakt op haar bord.
Dit kún je niet onaangeroerd laten. Dit is zo mogelijk het beste wat we de voorbije week ingezet hebben gekregen en dat wil dus gezien onze track record redelijk veel zeggen.
We beginnen voorzichtig te prikken en kleine stukjes te proeven. Succulent!
Het duurt niet lang voor mijn bordje leeg is. De combi met de Gavi is werkelijk briljant. Belinda kijkt door haar bijna-tranen heen naar de papieren foodbag. Haar gezicht is een mengeling van verlangen en berusting dat het toch niet meer gaat lukken.
Het is gebeurd. We kunnen geen pap meer zeggen.
Geen kaas meer voor ons, geen dolci, zelfs geen koffie.
Dit is niet meer normaal.
sur ma route 
Geef een reactie