De buienradar is voor een maandagochtend stevig uit zijn doen. Toen we gisteravond nog even keken naar de voorspellingen voor vandaag, zagen die er compleet anders uit. Elke keer we vanmorgen een update vragen, verandert de voorspelling à la minute. En we kunnen niet echt zeggen dat ze verbetert. Als het zo doorgaat, hebben we een ark nodig om bij onze volgende B&B te geraken.
We besluiten zo lang mogelijk in La Casa nel Vento te blijven, althans op het overdekte terras van onze kamer. Rustig een boekje lezen of wat verder typen aan het reisverslag.
Omdat er ook vervolghoofdstukken geschreven moeten kunnen worden aan het reisverslag, checken we uit om 10.30 uur en rijden we naar Alessandria, een stadje op de route.
In onze zoektocht naar een parking passeren we langs een plein waar een lokale markt bezig is. Altijd fijn om een beetje de lokale cultuur op te snuiven.
Marktjes zoals in Saint-Rémy-de-Provence zijn een aanval op al je zintuigen. De geur van bloemen en verse kruiden komt je tegemoet, je proeft lokale kazen en olijven, geniet van een accordeonspeler en de druk gesticulerende Fransen die passioneel discussiëren over het zoveelste wereldprobleem van net achter de hoek.
In Alessandria staan er welgeteld twee groentekramen met prachtige groenten en fruit, en dan heb je het wel gehad, die couleur locale. De rest van de op zich wel grote markt bestaat uit kramen met het betere klusmateriaal voor de Italiaanse Burda-lezeressen, meer schoenen dan je in alle Antwerpse Bristol-filialen vindt en aan nog veel scherpere prijzen, vreemdsoortige kleding waarvan ik me niet kan herinneren dat ze ooit mode is geweest en pray to god dat ze ook geen mode meer zal worden, en kramen propvol prullaria zoals vergane elektronica onderdelen voor de betere doe-het-zelver.
Na welgeteld vijf minuten houden we het voor bekeken. Omdat we deze tussenstop niet echt hebben voorbereid, schakelen we over op de ultieme reisgids: TripAdvisor.
De Cattedrale di San Pietro ligt niet zo ver af en moet volgens onze gids echt wel de moeite zijn. Het plein voor de kathedraal ligt er verlaten bij.
Wanneer we binnen een kijkje willen nemen, komt op hetzelfde moment een man van een jaar of 50 de kerk buiten.
“De kerk bezoeken? Nee dat gaat nu niet lukken. We sluiten op de middag.”
Tussen 12 en 1 eet iedereen, zelfs de heer, zo blijkt.
Alleen duurt een middaglunch in Italië geen uur, maar dik drie keer langer. Pas vanaf 15.30 uur kunnen de diepgelovige Alessandrianen er opnieuw terecht om hun weg naar de hemel bijeen te bidden.
Ook alle andere gebouwen sluiten op de middag. Zo’n siësta hakt een dag aardig in twee en eens je goed en wel terug bent opgestart na zo’n lange middagpauze is het niet verwonderlijk dat ze hier ’s avonds zo laat eten.
Op een terrasje onder een arcade nemen we een koffie en wat water om ons lunchadresje te kiezen. Wat moet een mens anders?
De wolken leggen een onheilspellend deken boven Alessandria. Zachte miezer is de voorbode van een zompige namiddag.
We eten in restaurant Napoleon en kiezen veiligheidshalve voor een tafeltje binnen. Ondertussen beginnen we ook patronen te zien in het interieur van Piemontese resto’s. Eclecticisme heet deze stijl waarbij je ongeveer alles wat niet samen hoort toch in een geheel probeert te vatten. Zo wordt het op zich al drukke behang van de Napoleon afgewisseld met schilderijen met functioneel naakt, takken, pluimen en kralen aan het plafond. ‘Bijzonder’ zeg je dan wanneer een interieurarchitect vraagt wat je van zijn compositie vindt.
Ook de gerechten zijn een amalgaam van smaken en ingrediënten, maar in tegenstelling tot het interieur vormt de combi wel een geheel, zowel qua smaak als visueel.
Ik start met een trio uit de zee: grote scampi, een octopussalade met asperges, aardbei, appelsien en zongedroogde tomaatjes en een bisque met inktvis. Belinda neemt de octopussalade als volwaardige primo.
Ook mijn secundo is top: een spaghetti met inktvis, mosselen en vongole. Belinda worstelt iets meer met de risotto met blauwe bessen en spek.
Wanneer we een afsluitende koffie bestellen, gaan alle hemelsluizen open. Onze drash national in een Noord-Italiaans provinciestadje.
Omdat we geen paraplu mee hebben, zitten we de eerste felle striemen regen uit. Na een tijd zitten we nog alleen in de zaak.
We wachten een goed moment af tot de hemelsluiswachter even naar de wc is. Nog geen twee minuten later bereiken we de auto die volledig gecarwasht is.
Op weg naar onze volgende B&B is het bij momenten gevaarlijk rijden door de mini-zondvloed waar we door moeten. Na een klein uur bereiken we Costa dei Platani, een agriturismo, wat zoveel wil zeggen als toerisme op het platteland bij de boeren. Onze B&B ligt op een wijndomein van slechts enkele hectaren. Er zijn zes kamers, maar vandaag en morgen zijn we alleen en hebben we alles voor onszelf: de grote lounge buiten met zicht op de wijngaarden, het zwembad en het omliggende terras, maar hoe verleidelijk ook, kiezen we ervoor binnen te blijven. We hebben onze laarzen immers niet mee.
Silvia, is een jonge moeder van begin 30. Net voor ze haar kinderen van school haalt, wijst ze ons alvast de weg naar onze kamer en legt ze uit dat we uit de ijskast alles mogen nemen wat we willen, als we maar een streepje zetten telkens we iets consumeren.
We genieten binnen van de rust en van de honden die zich buiten schor blaffen op de regendruppels. Een van de beestjes is een beetje aandoenlijk: zijn achterpootjes zitten in een karretje. Het arme schaap is niettemin bijzonder enthousiast. Een vrolijk rond springende hond, een zee van kiezelstenen en een niet al te best afgestelde hondenrolstoel blijken echter geen goede combi.
Volgens TripAdvisor is zowat elk restaurant dicht vanavond. Maandag blijkt de sluitingsdag in Acqui Terme. Silvia neemt echter de spreekwoordelijke mozzarellakoe bij de horens en belt naar een van haar favoriete adresjes: de Osteria 46.
Het parkeerterrein van de zaak ligt er relatief verlaten bij. Wanneer we het restaurant binnenkomen, glimlachen de wijnflessen ons lieflijk toe. Overal staan er wijnrekjes, torens met wijndozen en vlakbij de tafel die we krijgen toegewezen, hebben we zicht op de wijnkelder via een grote glaspartij in de vloer.
Ook hier is het interieur op z’n minst bijzonder te noemen. Grote felkleurige slakken staan her en der verspreid in de cirkelvormige zaal. Ook buiten en in een aanpalende ruimte kan er gegeten worden, maar vanavond is het aantal eetlustigen beperkt. Slechts vier tafeltjes genieten van beste prijs/kwaliteit die we tot nu in Piemonte zijn tegengekomen. In de Guide Michelin is de topnotering ‘vaut le détour‘. Wel, Osteria 46 is zo’n adresje, ook al moet je niet echt in Italië zijn.
Niet alleen het eten is top met kraakverse lokale producten, ook de bediening van Danieli, de eigenaar van de zaak, is een voorbeeld van hoe het moet en is redelijk atypisch voor de streek. De voorbije dagen hebben we nog nooit iemand horen vragen of de volgende gang al onmiddellijk mag komen of dat we liever wat meer tijd nemen. En wanneer we allebei hetzelfde hoofdgerecht willen bestellen, suggereert hij om er maar één te nemen ‘omdat het nogal veel is’. “Nadien nog bij bestellen, kan altijd nog”, stelt hij ons gerust.
Uitgebreide hapjes vooraf, verse pasta zoals het hoort, mooie stukken vlees die niet verzopen moeten worden in saus. Niks tegen saus, op zich, dat weten jullie maar al te goed.
Ook de Asti Secco met 100% muscat aan 13 euro voor een fles en de lokale rode van de coöperatief iets verder zijn prima spul.
Danieli gelooft in de kracht van lokale producten en wil graag lokale middenstanders samenbrengen: B&B’s, de horeca, de producenten. We vertellen hem over Halle Proeft en hij wil er onmiddellijk meer over weten.
Na 2,5 uur is het tijd om af te rekenen. We zijn net 70 euro kwijt voor werkelijk een topavond.
Het is half 11 en ik ben nog niet echt moe, Belinda kruipt wel al vroeger onder de wol. Ik typ nog wat verder aan mijn reisverslag in het salon.
In een poging Belinda niet wakker te maken, doe ik rond middernacht zachtjes de deur van de slaapkamer open en ga ik in het duister naar de badkamer. De lichtknop van de badkamer is op de tast niet te vinden, tot ik een koordje voel. Even later staat heel de B&B op stelten en is Belinda klaarwakker. Blijkbaar dient het koordje als veiligheidsmaatregel voor als je iets voor hebt in de badkamer. Onmiddellijk begint een soort van alarm te loeien waarvan je niet weet hoe je het moet uitschakelen.
De badkamerdeur sluiten heeft geen zin, want het alarm gaat blijkbaar in de living af. Na enkele minuten vind ik een knopje links naast de deur van onze slaapkamer waarmee ik het alarm kan uitschakelen, zoals verpleegsters dat kunnen wanneer een patiënt op het belletje heeft geduwd en de zorgen zijn toegediend.
Een belangrijke tip dus: never pull the string in Italy, tenzij je Vivaldi heet natuurlijk.
(4 juni 2018)
sur ma route 
Geef een reactie