Op doordeweekse ochtenden bestaat m’n ontbijt uit vers fruit, magere yoghurt en (sinds Pascale Naessens ons huis overhoop heeft gehaald) zelfgemaakte granola. Voor wie nu de neiging voelt om collectief in een deuk te gaan: I kid you not.
Het is een gevolg van een vermageringsmarathon die ik een kleine tien jaar geleden een keer heb ingezet na een foute weddenschap. Op vier maanden tijd ben ik toen 34 kilo afgevallen door dat soort eetgewoontes aan te kweken. Vrolijk werd ik er toen al niet van en nu nog steeds niet, maar het moet gewoon om de soms iets te liederlijke levensstijl te compenseren. En de honderden kilo’s vers fruit die ik sindsdien gesneden heb, in combinatie met de verse salades die ik elk dag als lunch meeneem, zijn nog steeds onvoldoende om op peil te blijven. Daarom smijt ik er sinds een jaar of tien twee verplichte maanden ascese tussen waarin suiker, koolhydraten en alcohol gemeden worden als de pest en alles wat ik wel mag eten tot op de gram wordt afgewogen.
Zuiverend, dat wel, maar een mens wordt er niet vrolijk van.
Elke zondagmiddag kan ik dan ook genieten van die ene ochtend in de week dat er wel brood op de plank ligt. Zondag is het brunchtime ten huize Sleeuwaert. Pistoletjes, zacht gekookte eitjes, een fles champagne en fijne vleeswaren. Meer is er niet nodig om samen met wie je lief is te ontspannen. Een gezellig moment van samen zijn, wat in de week verre van altijd lukt in de ochtend.
Frankrijk mag dan wel al het beste dat je kunt vinden ter wereld herbergen binnen de eigen landsgrenzen, maar de ontbijtcultuur is ronduit abominabel, tenzij je oprecht gelukkig wordt van confituur en vers fruit.
Nee, dus, en al zeker niet wanneer je op vakantie bent. Dan mag het net iets meer zijn.
Ontbijten in Italië, wat gaat dat geven?
Met een klein hartje stap ik vanmorgen de ontbijthoek binnen. Niet één, maar twee buffetjes staan er voor ons uitgestald. Eentje met de prefab-spullen zoals yoghurtjes in kleine potjes, ontbijtgranengerommel, mini porties choco en ander zoets. Aan de andere kant staat de puurheid zelve: vers geperst appelsiensap, lekkere lokale kaas en fijne vleeswaren, homemade gebak en taart, brood van om de hoek … zo hoort het.
Op de achtergrond klinkt loungie muziek, door het raam zien we de zon al stevig stralen en de wind speelt kinderlijk met de doorzichtig witte muggennetten.
Om de spreekwoordelijke kers op een van de taartpunten te zetten, komt de gastvrouw nog met een dampende rode Bialetti aandraven met twee minitasjes. Het soort koffie dat je instant kalibreert zodat je opnieuw de wereld aankunt.
Dat we hier verblijven, heeft alles te maken met een wijndomein dat vlakbij ligt. Technisch gezien ligt de B&B vlakbij het wijndomein en is dat de reden dat we hier verzeild zijn geraakt.
De suggestie om een keer bij ‘Gaudio‘ langs te gaan als we een reis naar Piemonte zouden maken, komt van Matthias, een wijnliefhebber pur sang die geregeld op tastings de horde proeflustigen wegwijs maakt in het heerlijke gamma van de Vinotaire. Matthias is een soort van Theofiel Boemerang. Voor wie Sus & Wis niet zo frequent gelezen heeft: Theofiel Boemerang kon midden in de Wild West stofzuigers verkopen omdat hij zo rad van tong was.
Matthias Boemerang zette Gaudio voor ons op de reisplanning, en maar goed ook.
We leerden Gaudio kennen op een van de themaproeverijen bij de Vinotaire. De Italiaan is sindsdien een vaste waarde in onze kelder die voor bijna 80% bestaat uit heerlijk Frans spul.
Gaudio blijkt ook echt te bestaan, meer nog: de oude man leert ons persoonlijk alle hoeken van zijn wijnassortiment kennen.
De oude, vrolijke man kent z’n talen en praat vloeiend Frans. Handig, want in het wijnjargon is Frans zowat de enige taal die ik beheers. Gaudio blijkt een spraakwaterval. Zijn mondhoekjes komen geregeld vochtig te staan van enthousiasme.
We starten met een frisse rosé en een rode Grignolino die ook fris gedronken mag worden. ‘Pour nettoyer la bouche‘, zegt Gaudio schalks.
Dan zet hij er twee naast elkaar: eentje die geen hout gezien heeft en de andere die maandenlang in all inclusive heeft verbleven in krakend verse eikenhouten vaten. Twee keer exact dezelfde wijn, maar een wereld van verschil. Tot slot offreert Gaudio een licht parelende rode, ideaal voor bij een dessert met rood fruit, als apero of gewoon op je terras.
Omdat we moeilijk kunnen kiezen, nemen we van alles minstens een karton mee, behalve van de inox-wijn die wat ons betreft karakter ontbreekt.
In het magazijn help ik even om de winkelkar vol te laden. Gaudio zit met z’n linkerarm in het gips en dat zie ik niet direct goed komen.
Wanneer we vertrekken op het domein pols ik even of ze ook kurkentrekkers hebben. Tijdens het chille inpakmoment hadden we wel een degelijk wijnglas ingepakt in een propere handdoek, maar waren we vergeten om de ‘opendoender’ zelf mee in te pakken.
En alle YouTube-filmpjes ten spijt waarin freaks tonen hoe je met een schoen een wijnfles open krijgt, hou ik toch van het ritueel van het ontkurken.
De oude Gaudio moet ons teleur stellen: de nieuwe tire-bouchons zijn in bestelling. Zonder het te weten zadelt Gaudio ons met de queeste van de dag op. Geen zwevend schaakbord of een heilige graal zal onze dagbestemming worden, maar een ordinaire kurkentrekker.
Want wat heb je aan een koffer vol wijn als je er niet aan kunt?
We zetten de auto op een koele plek aan de rand van het dorp onder een aantal bomen. Het is niet eens middag en toch zijn we de kaap van de 25 graden al lang voorbij.
Vignale Monferrato ligt er doods bij. Letterlijk één hond en twee katten in de straten en twee meerwaardezoekers die niet tijdig gekalibreerd raakten vanmorgen en nu hun roes uitslapen tegen een gevel.
Pas wanneer we de San Bartolomeo naderen, zien we de eerste tekenen van leven. Carabinieri die de wacht houden voor de kerk en enkele dorpsbewoners die te laat uit hun bed zijn gevallen en nog op tijd in de kerk willen geraken. Vreemd.
Als we nog iets dichter komen, horen we hemelse gezangen die alleen volbloed gelovigen of professionele ensembles uit eigen wil uitvoeren.
De mis wordt geleid en voorgezongen door een betrekkelijk jonge priester samen met vijf jongeren die mee achter het altaar staan. De kerk zit gezellig vol en ook op de banken zit er heel wat jong volk.
De mis is volledig in het Italiaans maar toch kan ik quasi simultaan vertalen naar het Nederlands. Ze is qua opbouw immers naadloos te vergelijken met een viering bij ons. Niet dat ik nu nog geregeld misvieringen bijwoon, maar in het verleden was dat wel anders. Mijn moeder trok me te pas en te onpas de kerk mee binnen. Het zorgt er decennia later nog steeds voor dat ik de tekst van de steeds kleiner wordende menigte maar ook die van de pastoor woord voor woord kan voordragen.
Ik herinner me nog de tijd dat in het landelijke Halle misvieringen ook in het Latijn werden opgevoerd. De aanwezige voorouders prevelden toen de woorden mee, niet wetende wat ze eigenlijk aan het aframmelen waren. Eenzelfde gevoel maakt zich nu van mij meester.
Wanneer de priester het brood breekt en een aardige kelk Monferratese wijn bovenhaalt, zoeken we zelf onze weg naar een terrasje voor wat klein proefgeneuzel en een glas wit.
Dat valt tegen. De tafeltjes op het nabij gelegen terras liggen vol met reservatiepapiertjes, voor meerdere shiften nog wel.
Voor we besluiten ons heil in een ander dorpje te zoeken, duiken we nog de lokale wijnwinkel binnen voor een kurkentrekker. Die hebben ze niet te koop, maar we krijgen er wel eentje mee als we een fles wijn kopen.
Van in de wijnshop horen we plots een luide monotone stem op het plein. Enkele kinderen gooien rozenblaadjes op de weg en markeren het traject van een lange stoet gelovigen die na de mis nog een processie door het dorp vormen. De priester loopt met een beeld in de handen onder een baldakijn terwijl een luide vrouwenstem door een draagbare microfoon met ingebouwde geluidsversterking religieuze teksten debiteert waarop de gelovigen al even monotoon antwoorden. Bijzonder om zien.
Ondanks de schaduwrijke parkeerplek is het ondertussen ook in de auto al stikheet geworden. Terwijl Belinda smelt als een waterijsje, ga ik via TripAdvisor op zoek naar een adresje voor een snelle lunch.
Vignale Monferrato zelf was geen optie. Omwille van het beperkte aanbod aan adresjes in de omliggende dorpjes geeft de zoekopdracht weinig betrouwbare resultaten. ‘Nummer 1 van 1 resultaten’ zegt immers niet meer dan ‘je kunt er iets eten’ maar bij gebrek aan andere adresjes wordt zo’n zaak al gauw koning in het land der blinden.
In het iets verder gelegen Montemagno zijn er liefst 9 zaken. Voor Belinda volledig van honger en dorst van haar uitgedroogde stokje valt, typ ik het adres van de nummer 1 in en geef ik een snok aan de airco.
Op het adres blijkt een ‘enoteca‘ gevestigd. Daar zullen ze zeker twee dorstige Belgen kunnen laven. En aansluitend ook iets kleins eten, lukt in dat soort wijnbars meestal ook wel.
Nog geen tien minuten later bereiken we La Braja. Niet alleen het dorp en de straat ogen verlaten, ook de zaak zelf geeft niet direct een open indruk.
Wanneer we aan de inkom staan, valt ons een piepklein bordje op. Nu we het Italiaans al een beetje onder de knie hebben, leiden we af dat we moeten aanbellen.
Een aardige, oude man met lieve glimlach opent de deur. Strak in het pak, niet het type buitenwipper, maar eerder ceremoniemeester bij een trouw die voorzichtig de bloem in het haar van de bruid opnieuw in positie brengt als die iet of wat onhandig de koets is uitgestapt.
Waar zijn we nu terecht gekomen?
De brave man leidt ons binnen in een fout interieur dat doet denken aan de vergane glorievilla’s van de jaren 70 toen rozen en kanten kleedjes in waren.
Aan de muur hangen veelkleurige schilderijen die op geen enkele manier matchen met de rest van het interieur. Een cartooneske wijnfles die viool speelt voor een publiek van halfvolle wijnglazen, een stervende dolfijn op het strand, polychroom gedruppel en geveeg op een ander doek.
We vermoeden dat de ‘mammie’ des huizes naar de creaclub gaat en daar dit soort gedrochten aan een doek toevertrouwt. Papa en zoonlief houden vaneigens de lippen op elkaar telkens ze weer een nieuwe creatie uit de koffer haalt, om familieruzies te vermijden. En de lesgeefster van de creaclub zit nog in de ontkenningsfase dat haar gezicht er sinds kort snel op achteruit gaat waardoor ze alleen nog felle kleuren ziet.
Geen zonnig terras dus vanmiddag, maar een donkerhouten ruimte met grote ronde tafels die keurig zijn ingedekt met ouderwets tafellinnen en voorzien van een slanke kandelaar.
Ondanks de weinige eetgasten lopen er toch drie mensen in de zaal rond: een vlotte dertiger, een waterhulpje en Antonio, de oudere man die ons heeft binnen gelaten. Alle drie strak in het pak.
De dertiger komt alvast ons kaarsje aansteken. We kunnen niet meer weg nu.
Zijn Engels is verre van houterig en heeft wat weg van die Italiaan uit Allo allo, je weet wel, die met zijn pluimen op zijn kop.
We besluiten niet voor the full monty te gaan en houden het bij de pasta en het hoofdgerecht, want de idee was een eenvoudige lunch.
Een frisse Gavi van 16 euro gaat mooi tot zijn recht komen, denken we.
Even later zien we Antonio met een flesje Gavi naar een aparte tafel lopen. Hij ontkurkt de wijn en brengt de kurk naar zijn neus. Aan een kurk ruiken, heeft op zich weinig zin, maar als je het dan toch doet, kan het op twee manieren. Ofwel snuif je met een krachtige teug aan de kurk zoals elke kurksnuivende sterveling dat doet, ofwel doe je het op z’n Antonio’s: je houdt de kurk horizontaal en je schuift met je neus in enkele korte bewegingen van het ene naar het andere uiteinde van de kurk en glimlacht vervolgens met je linkermondhoek.
Een ritueel.
Even later komt hij met de wijn aan tafel. Antonio is niet van de generatie die op school ooit een woord Engels heeft gehoord of er nadien avondcursusgewijs aan toe is gekomen.
Opnieuw kun je dan twee dingen doen. Ofwel praat je rustiger, gebruik je woorden in plaats van complexe zinnen en ondersteun je je woorden met bewegingen, of je doet het op z’n Antonio’s: je behandelt je buitenlandse gasten als dorpsgenoten, trekt je niks aan van de taalbarrière terwijl je de ene na de andere zin uitspreekt met een krulletje op het eind en compenseert dit alles met een lieflijke glimlach zoals alleen trotse Italiaanse grootvaders naar hun kleinkinderen kijken.
Hij schenkt een klein geutje wijn in bij Belinda en draait de fles daarna zodat er geen drup verloren gaat. Vaak turen obers tijdens het proeven ongeïnteresseerd in het rond of kijken ze met een valse rust naar de proever met een blik in de ogen dat dat proeven best wel wat sneller mag. Niet zo bij Antonio. Vol verwachting kijkt hij naar Belinda en wanneer die aangeeft dat de wijn erg lekker is, komen zijn twee mondhoeken oprecht naar boven en verschijnt een stralende glimlach.
Ook iedere keer wanneer Antonio de wijnfles uit de ijsemmer haalt, zoals liefdevolle vroedvrouwen dat doen met prematuurtje uit een couveuse, verschijnt diezelfde glimlach.
Het eten is heerlijk: de pastaslierten zijn gekleurd met inkt van de octopus en de gamba is reeds voor een groot stuk ontdaan van zijn pantser zodat je het beestje stijlvol kunt oppeuzelen zonder dat er plotseling een kop op de tafel naast jou belandt omdat je chirurgische technieken op dit soort zeegedierte nog niet op punt staan.
Het hoofdgerecht, een mooi stuk zalm met asperge, valt mij meer in de smaak dan de secundo van Belinda die voor de gegrilde groenten is gegaan.
Aan de grote ronde tafel naast ons is het koppel toe aan een stukje kaas. Vanuit de keuken rolt Antonio een aards paradijs aan Piemontese kaasvariëteiten binnen. De oude man zweeft van puur contentement net niet boven deze kaasweelde.
Mijn goede bedoeling om de lunch te beperken tot twee gangen, wordt verticaal geklasseerd wanneer ik de stukjes kaas op het bord van de buren zie verschijnen.
Even later komt het kaaspretpark onze richting uit. Als een volleerde Italiaanse voetbalcommentator stelt Antonio de ene na de andere kaas aan ons voor. Veel te snel om er iets van te begrijpen, maar dat geeft uiteraard niet.
Ik sta op het punt om hem mee naar huis te nemen. Zou dat eigenlijk kunnen? Zestigplussers adopteren?
De kazen zelf zijn stuk voor stuk aanraders, van zacht lopend tot beenhard.
Of ik nog wat bij wil, vraagt Antonio nadat ik mijn laatste kaasje met veel moeite heb fijngeproefd.
Geen zichtbare teleurstelling wanneer ik voorzichtig nee knik, maar een warm begrip aan de andere kant van het kaaseiland.
Het zal je niet verbazen dat de namiddag redelijk chill verloopt na een dergelijke lunchervaring. Pas tegen een uur of 6 knalt er opnieuw een kurk van de fles op ons terras, de wijn die we vanochtend kochten om er een ‘opendoender’ bij te krijgen. De wijn is veel te zwaar qua alcoholpercentage en valt niet in de smaak. We kieperen meer dan de helft weg.
Belinda heeft voor vanavond een tafeltje gereserveerd in Vignale Monferrato zonder evenwel te beseffen dat het het hetzelfde adresje is als de plek waar vanmiddag alle reservatiepapiertjes op de tafel lagen: de Trattoria Serenella aan het centrale plein van het dorp. Een toplocatie met aan de andere kant van het terras een miniparkje met een oude herenwoning.
Wanneer de vriendelijke serveuse een bordje met alle gangen op tafel zet, zien we weer de overdaad van de Italiaanse keuken: een eindeloze lijst van gerechtjes verspreid over veel te veel gangen. Maar is dat eigenlijk wel zo?
Na de antipasto is de primo de eerste echte gang. Vaak bestaat die uit pasta of risotto, maar ook niet meer dan dat. Geen vlees of vis, zelfs geen groenten. Daarvoor moet je respectievelijk de secondo en de contorno erbij bestellen. En deze komen niet tegelijk, maar nadat je eerst je pasta hebt gegeten. In Vlaanderen heet zoiets gewoon een hoofdgerecht met pasta, vlees en groenten. In Italië maakt men er drie gangen van die elk uiteraard een kost hebben en samen duurder uitkomen dan wanneer je zoiets in Vlaanderen zou bestellen. Slim gezien van die Italianen.
Wanneer de duisternis valt, springt overal op het plein de straatverlichting aan. De mooie gevels worden hierdoor fraai uitgelicht en de vakantiegevoelmeter gaat in overdrive.
Op het terras van onze B&B sluiten we af met een Gaudio.
Ciao bella.
(3 juni 2018)
sur ma route 
Met heel veel plezier gelezen !!!
LikeLike
Mooi geschreven. De Italiaanse sfeer borrelt er gewoonweg uit. Alsof je er zelf bij bent…..
LikeLike