Het contrast tussen de rijkelijke, kwalitatieve lunches en diners en de sobere CCC-ontbijten wordt met de dag groter. Niet dat het ontbijt erop achteruit gaat. Nee, wees gerust: het harde brood en de boter zijn er nog steeds, net als de confituur, de café en de croissants. We voelen ons alleen zo gelukzalig met al wat ons later op een dag te beurt valt dat het ontbijt ons hoe langer hoe minder boeit.
Veronique zegt nog ‘au revoir’, niets meer niets minder, en we zijn weg. De drie flesjes die we de eerste dag hebben gevraagd om te aperitieven worden niet aangerekend. Of het een vergetelheid is of een geste weten we niet en ook daar liggen we niet wakker van.
We rijden vandaag via de Rhône naar Condrieu.
Bij het tanken in het eerste het beste tankstation dat we tegen komen, wil ik het ongediertekerkhof van mijn voorruit wassen met een spons op een stok. Plots schieten de ruitenwissers in werking omdat ze nog op sensor staan. Één tik tegen de stok is voldoende om het rubber van de rechter ruitenwisserarm te laten loskomen. Merde!
We zetten de auto aan de kant en ik probeer met alle moeite om het rubber terug in de plooi te krijgen en dat lukt na veel geprul. Het rubberen eindstuk opnieuw aan de rechterarm bevestigen, is echter een stuk moeilijker. Terwijl Belinda zeer rustig blijft, begin ik me hoe langer hoe drukker te maken. In het Total-station kan niemand me helpen zegt de kassierster ‘want hier werken alleen vrouwen’ en ook de mannelijke klanten van het station kijken en proberen, en kijken nog eens, en geven tot slot stuk voor stuk op.
Er zit niets anders op dan een garage zoeken.
Bij een laatste poging met wat brute kracht klikt het ding ineens in elkaar en kunnen we verder. Uiteindelijk verliezen we bijna 45 minuten.
Fries en Leentje zijn ondertussen al een aardig stuk op geschoten en hebben de eerste wijnboer laten weten dat we later zullen zijn. Omdat we pas rond half 1 daar kunnen zijn, wordt afgesproken om onmiddellijk na de middagpauze langs te komen.
In Fournès, het dorpje van het wijndomein, zitten Fries en Leentje ons op te wachten op een zalig terras met een weids uitzicht. De auto’s die gezien hun lading ondertussen een stuk meer waard zijn, staan geparkeerd op een kleine parking vlakbij die we kunnen zien terwijl we een eenvoudig slaatje eten, gevolgd door worst en kip van de grill. Belinda eet niet alles op, want ze voelt zich sinds vanmorgen niet lekker.
Gelukkig gaat het al beter met haar tijdens het wijnproeven zelf. Le Clos des Lumières is een bijzonder interessant adres om aan te doen. De basiswijnen starten op 3,7 euro en je vindt er niets boven 13 euro. Vergis je niet, de lage prijzen zeggen niets over de kwaliteit, integendeel.
Neem echter je tijd als je er langs gaat, want ze hebben een gamma van maar liefst 15 wijnen. Elk jaar worden ze bedolven onder de medailles. Vorig jaar hadden ze er maar liefst 12.
Het ‘stinkboerke’, een naam die hij al enkele jaren met zich meedraagt omwille van de zurige zweetgeur die hem bij het eerste bezoek kenmerkte, leidt ons door de wijnen aan de hand van een handig overzicht waarop ineens de bewaartijd en de food pairingsmogelijkheden staan met afbeeldingen. Het domein is van zijn zoon en ook zijn kleinzoon van 14 werkt al mee in het bedrijf.
Uiteindelijk worden twee volle karretjes naar de auto’s geduwd. De komende dagen gaan we naar de duurdere wijnregio’s waar we mogelijk voor dezelfde prijs van een volledige kar twee kartons zullen kunnen kopen. We hamsteren dus alsof er vanaf morgen nergens nog een drup wijn te koop zal zijn.
De achterassen krijgen het voor het eerst moeilijk deze reis.
Onderweg naar onze volgende chambre d’hôtes stoppen we nog in Cave de Tain. Het is een soort Cru-winkel met kleine winkelkarretjes waarin je zelf de flessen kunt leggen die je wilt meenemen. Aan luxueus ingerichte degustatietogen kun je het Rhônevocht eerst proeven voor je je plastic kaarten boven haalt. Het is de regio van de Saint-Joseph en de Crozes Hermitage. Wijnen die voor mij onbekend terrein zijn.
Dat over smaken en kleuren niet te discussiëren valt, wordt duidelijk bij deze wijnen. Fries haalt goede herinneringen op aan de Saint-Joseph en fonkelt steeds enthousiaster naarmate de houtlagering en de prijs stijgt. De rode wijnen kunnen mij echter niet bekoren. De geur is geweldig, maar bij het proeven trekken ze m’n keel volledig dicht, een beetje zoals een dompelpomp dat doet bij een ondergelopen kelder na een zomers onweer.
Soit dat de wijnen nog heel jong zijn en nog veel moeten groeien, maar het risico dat ze over enkele jaren mij nog steeds niets zeggen wil ik niet lopen. Het is de eerste plek waar ik zelf niets aankoop.
We zetten onze tocht verder naar de B&B langs de prachtige Rhône, de groene bossen en de wijnranken langs de steile heuvelruggen. Condrieu en zeker Côte Rôtie zijn duurdere wijnen omdat ze zeer gegeerd en maar in beperkte mate beschikbaar zijn. Dat de wijnboeren de versnipperde wijngaarden op de steile wanden zo moeilijk kunnen bewerken, heeft ook niet onmiddellijk een gunstig effect op de prijs van deze parels.
We voelen aan de Audi dat hij al betrekkelijk zwaar geladen is. Zeker in de smalle haarspeldbochten richting de chambre d’hôtes worden we verplicht om het iets rustiger aan te doen.
Naarmate we de B&B naderen en steeds verder van de bewoonde wereld lijken te raken, vragen we ons af waar we vanavond in deze buurt iets om te eten moeten vinden.
Le Grand Noé ligt op een heuvelrug in het Parc Régional du Pilat. Het pand was vroeger de gezinswoning, maar nu de kinderen aan het andere einde van de wereld wonen, is het veel te groot geworden voor het koppel dat er nu geniet van hun oude dag.
De gastvrouw ontvangt ons hartelijk en toont ons onmiddellijk alle plekjes die het huis telt. Ze maakt verse koffie en thee voor ons en regelt alvast een eenvoudig restaurantje voor vanavond. Het verschil met Veronique kan niet groter zijn.
De grote leefruimte met het salon en de eettafel heeft een prachtig houten gebinte. Omdat Le Grand Noé op een heuvelrug ligt, heb je van binnen een subliem zicht op de Rhônevallei. De Alpen vormen een witgrijze horizon in de verte en de Mont Blanc ligt luilekker te zonnebaden.
Onze gastvrouw heeft echter weinig tijd, want ze moet naar de gemeenteraad waar ze als onafhankelijke zetelt. Ze vraagt om de deur te sluiten als we doorgaan en vertrouwt voor de rest haar volledige huis aan ons toe ook al kent ze ons nog maar net.
Op een kleine tien minuten rijden van Le Grand Noé ligt Pélussin, een klein dorpje, omringd door donkergroene heuvels. We eten vanavond in een bistro waar je in een cafégedeelte ook aan de toog kunt gaan hangen. Geen grand chic dus, maar dat hoeft ook niet. We hebben de voorbije dagen zo copieus gegeten dat we niet voor een volledig menu gaan. Anderzijds klinkt onze burger met foie gras ook redelijk decadent. Een specialiteit van het huis zijn hartige pannenkoeken, iets waar Fries van geniet in combinatie met een Saint-Joseph die wordt geserveerd in een karaffles.
Het doet me terugdenken aan de Frankrijkreis met het regentaat, zo’n 20 jaar geleden. Om de prijs te drukken, verbleven we meestal in goedkope hotelketens die vaak een grillrestaurant in de buurt hadden waar we standaard een buffetformule namen. De wijn kon je er tappen van een tapkraan aan de drankenstand. Je nam een karaffles, zo eentje als die van de Saint-Joseph, en je vulde ze tot aan de rand. Uiteraard mocht je zo vaak gaan als je wilde en aan een meute studenten moet je dat natuurlijk geen twee keer zeggen. Toen Frans de Wever, mijn docent geschiedenis uit die tijd, in het eerste grillrestaurant aankondigde dat het tijd was om op te ruimen en naar buiten te gaan, keken we elkaar aan en leken we allemaal dezelfde vraag te hebben: wat gaan we zo meteen dan drinken? In de directe omgeving was er immers niets studentikoos te vinden om de avond door te komen. De beslissing was snel genomen: iedereen ging zo veel mogelijk karafflessen vullen en zelfs vazen werden leeg gekieperd om ook deze te vullen met goedkope cabernet sauvignon. Via het open raam werden alle flessen en vazen in de struiken gezet zodat we niet met de volledige buit langs de tafel van de docenten moesten.
Later die avond zaten we buiten op het terras als trotse piraten te klinken op de schat die we hadden gekaapt. Tot plots diezelfde Frans de Wever aan onze tafel stond en het gebeuren aanschouwde. “Tom, dit kan toch niet, hé!” zei hij volstrekt pedagogisch verantwoord, tot hij even later zelf aanschoof en vroeg “Tom, kun je mij ook eens een glas inschenken.” Tot zover de strenge opleiding.
Na een heerlijke kaasbordje voor maar 4,5 euro, keren we terug naar de B&B. De gastvrouw is nog steeds niet thuis wanneer we arriveren. Ook in Frankrijk kennen ze de kunst van het filibusteren dus in de politiek.
(7 juni 2017)
sur ma route 