We beginnen op Trump te lijken

We zijn alleen vanochtend in de ontbijtzaal. Veronique komt ook vandaag niet verder dan een ‘bonjour’.

Maar dat is zonder Leentje gerekend. Ze heeft een pak vragen klaar zitten voor Veronique en verwerkt deze in een gemoedelijke babbel met de dame die de gérante van de chambres blijkt te zijn. Voor we goed en wel drie minuten verder zijn heeft Leentje geregeld dat het zwembad vanavond wel open zal zijn, dat we vanavond terecht kunnen in de gelagzaal en ook gebruik kunnen maken van de keuken als we dat zouden willen.

Efficiënt, maar jammer dat we als bezoekers zelf de pieren uit de neus moeten halen om redelijk evidente zaken te weten te komen.

Even later, wanneer Veronique er even niet is, komt een oudere man binnen die zichzelf als eigenaar voorstelt. Zijn eerste vraag aan ons is ‘Waar is Veronique?’

Miss Inertie 1981 haast zich om terug in het keukentje te gaan staan, wanneer ze de stem van de man hoort. We vermoeden dat ‘er steeds zijn’ zowat de enige instructie is die ze van de man ooit heeft gekregen. Hij had beter een oude wijnrank in de keuken kunnen zetten, me dunkt. Het effect had hetzelfde geweest, het zicht een stuk beter.

In tegenstelling tot de wijnrank heeft de man zijn zaakje aardig op het droge. Hij blijkt de vroegere eigenaar te zijn van Château L’Hospitalet dat iets verder op de Route de Narbonne Plage ligt. Hij heeft zijn 1000 hectaren jaren geleden verkocht en is opnieuw begonnen, maar veel kleinschaliger. Voor hem hoeft het allemaal niet meer echt. Al zeker niet voor het geld.

Bij hem komen proeven kan vanavond, maar alleen maar in een beperkt tijdslot. We gaan er niet op in omdat we de wijn te duur vinden voor wat hij maar is. Bovendien willen we ons niet vastzetten met onze andere proeverijen om op tijd terug op het domein te moeten arriveren.

Domaine de la Baume is genaamd naar de rivier die langs het domein loopt en is onze eerste stop van de dag. Het is een gigantisch domein dat in handen is van een familie die tussen La Clape en Nimes nog verschillende andere domeinen en chateaus in handen heeft.

Het mag en kan dus allemaal wat grootser en chiquer. De parking voor het domein is groot genoeg om bussen te ontvangen en de fraaie inkomhal zet ineens de toon. Een wijnboer gaan we hier niet zien, wel verkoopsters aan een balie met diverse ingewerkte crachoirs, zodat ze verschillende klanten tegelijk kunnen laten proeven. Het mag hier vooruit gaan.

Wij worden geholpen door een vriendelijk lief meisje, maar de andere klanten hebben minder geluk. Ze stoten op een onbeleefde, zelfs groffe oudere dame die aan mij niets zou verkopen als ze op eenzelfde manier met ons zou omgaan.

Er zitten zeker lekkere wijnen tussen, maar voor mij is het domein te groot om te passen binnen ons concept van de wijntrip. We houden het op enkele doosjes en rijden verder naar Béziers.

We struinen door de winkelstraatjes en passeren gezellige pleintjes. Ook vandaag staat er een fikse wind die lege terrasstoelen probleemloos enkele meters verder blaast.

Het is ondertussen bijna 13 uur. In de overdekte markthal zijn de meeste standhouders al bezig met het opruimen van hun kraam. We kopen verse olijven, gemarineerde looktenen en een worst met roquefort die straks perfect gaat zijn bij onze apéro op het terras.

Opnieuw wijst TripAdvisor ons de weg naar een klein, maar gezellig eethuisje in de buurt met bijzonder goede commentaren. Op de Place de la Madeleine ligt Le petit Montmartre, een zaak waar de eigenaar in de keuken staat. De jonge ober die ons een plaatsje aanbiedt op het terras is erg gastvrij en stelt ons het lunchmenu voor. Voor amper 14 euro krijgen we heerlijke kleine inktvisjes met een fantastische espuma en een groentetaartje, een dessert en koffie. We vullen dit aan met een voortreffelijk kaasplankje dat de ober eerst liever niet wilde geven omdat de kaas nog niet uit de ijskast was en dus te koud zou zijn. Dat is klasse, maar met deze temperaturen heeft zo’n kaas niet echt veel tijd nodig om ons enthousiast te maken.

Château Mire l’Etang is onze eerstvolgende stop. Het ligt prachtig in het verlengde van het natuurgebied van La Clape.

Niet alleen terrasstoelen moeten de grillige windstoten ondergaan, ook mijn uitdunnende haarlijn die nochtans stevig gecementeerd op mijn knikker gelijmd werd vanmorgen begint hoe langer hoe Trumpiaanser te ogen.

Een mevrouwtje komt aangewaaid aan de cave. Ze blijkt familie van de eigenaars te zijn, zonder evenwel over aandelen te beschikken. Dat ze vlakbij woont en met de fiets kan komen werken is voor haar al meer dan voldoende.

De Réserve du Château, de duurdere wijn uit het gamma, die me drie jaar geleden zowat van mijn sokken blies, ook al was er op dat moment geen zuchtje wind, komt deze keer weinig overtuigend over. Ondertussen is de wijn ook drie euro duurder geworden. We kopen dus de kleinere broertjes die prijs-kwaliteit gezien veel beter scoren. En voor de moeke brengen we ook enkele flessen Carthagène mee, een vin de liqueur die best koud gedronken wordt.

Een eenvoudige vraag naar suggesties voor interessante domeinen en chateaus op Facebook vorige week leidde onmiddellijk tot heel wat voorstellen waarvan ik er enkele heb opgenomen in het proefprogramma. Château Ricardelle is er zo eentje, een prachtig wijndomein dat werd voorgesteld door Mia Faes, mijn vroegere collega van bij Plantyn.

Ze hebben een zeer uitgebreid en uniek gamma met zelfs Languedoc-wijnen gemaakt met Sangiovese-druiven. De Italiaanse klasse laat zich ook kenmerken door de stijlvolle, slanke flessen die vooral als magnum een streling voor het oog zijn.

We proeven zowat het volledige gamma, inclusief de Vendredi XIII, een wijn die verwijst naar het jaar 2014 toen op een vrijdag de dertiende 80 % van hun oogst verwoest werd in een onweer met fikse hagel. De wijngaarden in de buurt hadden meer geluk en werden amper getroffen. Omwille van de magere oogst werd de wijn aangevuld met die van 2015 en kreeg de wijn een aangepast etiket en de naam Vendredi XIII. Omdat de wijn zo in de smaak viel, zijn de wijnmakers twee wijnjaren blijven combineren ook al viel er in de daarop volgende jaren geen balletje hagel in hun wijngaarden.

Super tevreden over onze aankopen, keren we terug naar ons wijndomein. Aan het zwembad is het zalig. De felle windstoten lijken aan kracht te verliezen, zodat we rustig kunnen genieten van de zon met een flesje wit, de olijven en de looktenen, terwijl Fries enkele baantjes trekt in het zwembad.

Op aanraden van de eigenaar van ons wijndomein eten we vanavond in La Terrasse de So, een zaak met zicht op zee waar uiteraard zijn wijnen worden geschonken. Middenstanders die elkaar steunen als het in hun voordeel is, hoe fijn toch. Willy Naessens zou er trots op zijn.

Aan de vloedlijn schijnt het licht van de bijna volle maan over de golven. Een prachtig beeld om onze laatste momenten aan de kust mee af te sluiten. Het geluid komt van Charles Trenet die met La Mer de terugrit naar Domaine de la Ramade inkleurt.

We hebben de sfeer goed te pakken en eindigen met een flesje Mattes-Sabran in de gelagzaal terwijl Franse klassiekers op YouTube via de mobiele Bose de ruimte vullen.

(6 juni 2017)