We leven sinds 5 dagen zonder contact met de bewoonde wereld: geen internet, geen tv, geen mail, facebook of iets anders. Het is een beetje Expeditie Robinson maar dan op een hoger cultureel en culinair niveau, en het gaat ons overigens zeer goed af, dank u. Er wordt ook niemand weggestemd op een eilandraad of zo, hoewel het serieus kriebelt wanneer het oude vrouwtje vanmorgen weer kniebelknabbelknuisje-gewijs aan ons schuifraam staat. Of we morgen de deur op een kier kunnen laten staan omdat dan iemand langs zal komen voor de lave-vaisselle en ze heeft maar één sleutel van de gite.
Het enige bericht dat ons van de verre buitenwereld tot nu toe bereikte, kwam van een Franse ratel-maar-door-presentator die ons zaterdag het droeve nieuws bracht dat Amy nu in het rijk van Kurt, Jim en andere addicts verkeert. Ik zal eerstdaags zeker nog een glas op haar gezondheid drinken in een of ander wijnhuis.
Ook weerberichten, die profetieën die op niet veel meer gebaseerd zijn dan de voorspellingen van helderziende koffiedrap-lezers, blijven van ons verstoken. En da’s maar goed ook. Elke dag nemen we zoals hij komt. Zo-ook vanmorgen.
Quand il pleut, il pleut.
En dus heeft de maandagvoormiddag veel weg van een lazy Sunday afternoon. Kaartjes schrijven naar het thuisfront; voor het eerst neemt Rune een deel voor zijn rekening. Knex-constructies bouwen. Foto’s sorteren en er een kleine 200 (van de ondertussen bijna 600) in de prullenbak slepen.
Voor je ’t weet, is het middag en is het tijd om richting Loches te vertrekken. Het smossige weer achtervolgt ons tot net buiten de stadskern, maar staakt dan voorlopig het wateren. Omdat de Fransen na 14 uur niemand meer ontvangen op hun terras, toch niet voor iets hartigs, schuiven we onmiddellijk onze voeten onder een tafeltje vlakbij de middeleeuwse stadskern van Loches voor een eenvoudig lunchmenuutje.
Het terras zit vol en de serveuse loopt nerveus en haastig rond. Het zweet parelt op haar voorhoofd, haar nekhaar heeft net een buitje gehad. Het is dus wachten op onze bestelling. De weergoden hebben minder geduld en laten het terras genieten van het ietwat vochtiger weer dat we richting Loches voorbij zijn gereden. De Britse toeristen geven er al snel de brui aan: tze bill, please roepen ze op hun Allo Allo’s. Na enige tijd hebben we de zweethut voor ons alleen en komt er vaart in de bediening. Toch ontsnappen ook wij niet aan een vlucht naar binnen, waar de rust geleidelijk aan terugkeert.
Na het ijsdessert klaart het op. Voor de rest van de namiddag voelen we geen druppel meer tijdens onze wandeling door de oude stadskern. De kerk, het kasteel en de donjon herleven tegen een prachtig decor van grootse wolkenformaties.
Op de trappen van de donjon tonen Rune en Finn hun eindeloze energie. Ze stijgen en dalen als de beurskoers van Dexia en kijken ondertussen verwonderd naar (en in) de kanonnen, de kerkers, de folterkamer, de gevangenkooi en nemen zich voor om voortaan als engeltjes door het leven te gaan bij het zien van al deze represaillemaatregelen.
De avond wordt afgesloten op het terras. De wolkenformaties zijn er nog steeds, de wind steekt stilaan op maar je voelt dat er verbetering op komst is, en als je het zelf nog niet zou vermoeden, dan is er nog altijd het oude (weer)vrouwtje dat van haar koffiedrap heeft afgeleid dat het morgenvoormiddag nog zal regenen, maar dat het daarna mooi weer zal blijven tot maandag.
O ja, nog even de resultaten meegeven van de voetbalmatchen van vanavond:
Papa/Finn – Rune: 2-3
Papa – Rune: 1-3
(25 juli 2011)
sur ma route 
Geef een reactie