Wijn proeven zoals het hoort!

Le dernier jour. Nog een keer rustig ontbijten, ‘iets gaan afzien’ en degusteren. Morgen is het weer voor een veel te lange tijd gedaan.

Lagrasse staat op het programma. Aan de waarschuwingsbordjes net buiten de dorpskern die ons vertellen dat iedereen die niet tot de lokale bevolking hoort, geacht wordt zijn auto op een van de parkings aan de rand te stationeren, maken we op dat het er in het hoogseizoen over de koppen lopen is.

We negeren de bordjes compleet en zetten ons op een plaatsje vlak voor de boulanger. In de smalle straatjes spelen licht en schaduw een spel op de muren die opgetrokken zijn met steen- en keirestanten.

Het beeld vanop de oude brug in eender welke richting is prachtig. Wat overblijft van de uitgedroogde rivier slingert tussen groene stroken in de rivierbedding. Vissen nestelen zich in een afgesloten bassin en wachten op hoog water.

De abdij van Lagrasse lijkt een beetje op The Block op VT4. Verschillende duo’s zijn op verscheidene plekken bezig met het grondig opkallefateren van de vertrekken. Veel foto’s zonder werkvolk zijn er dan ook niet te maken. We stoten op een van de weinige nadelen om vlak voor de intocht van bussen Belgen, Hollanders, Engelsen en Duitsers Zuid-Frankrijk te bezoeken. Alles moet er piekfijn uitzien wanneer de helft van West-Europa afzakt naar de parkings buiten de stad en zich als een papperige worst door de straten drukt.

Via Fabrezan keren we terug naar de gite. Fabrezan staat in mijn wijngids aangegeven met een hoge quotatie voor de chateau Cerbusier.

We GPS’en ons naar the place to be en merken in een onooglijk klein straatje dat het niet over een geweldig grote chateau kan gaan. Wanneer ik op de blauwe windluiken wil kloppen die redelijk hermetisch gesloten zijn, roept de buurman van het GPS-adres dat de eigenares waarschijnlijk op het domein is.

‘Attend!’ Hij pakt zijn gsm en belt naar de eigenares die op dat ogenblik een kleine strijd staat te leveren met de vaten op haar domein. Net op hetzelfde moment komt de man van de eigenares naar buiten en zegt dat we hem gerust mogen volgen naar het domein. Omdat Finn ondertussen met open mond de dakbekleding van de C8 aan het inspecteren is, rijden we achter de man aan zodat Finn zijn inspectieronde kan voortzetten.

De chateau blijkt onmenselijk klein en lijkt zo goed als volledig terug te vallen op het werk van een potige vrouw (van Brugge afkomstig) en haar man die voor zijn werk geregeld in het buitenland verblijft. Een aantal wijnen hebben dan ook redelijk exotische namen gekregen, zoals de Mahakan, een rode wijn genoemd naar een rivier in Indonesië.

De man is een bon-vivant die lak heeft aan regeltjes en proeverijen met de pinken omhoog. Na elke wijn giet hij je glas ongeveer halfvol met de volgende wijn, walst hij eens goed met je glas en kiepert hij vervolgens de zelfgemaakte godendrank de spuwemmer in. Pas dan krijg je de wijn ingeschonken (uit dezelfde fles) die je mag proeven, weer meer dan de helft van het glas. Op die manier blijft er geen smaak van de vorige wijn hangen en heb je mogelijkheden genoeg om de wijn ten gronde te proeven.

Geen geknoei dus met de waarschijnlijk door een Hollander uitgevonden doseerdopjes die men tijdens Belgische proeverijen gebruikt om er blindelings voor te zorgen dat men zeker niet te veel inschenkt en dat je net genoeg hebt om een beetje de smaak te kunnen vermoeden. Eén gedoseerde kleine teug staat in schril contrast tegenover deze Bourgondische scheuten wijn.

Voor de gezelligheid drinkt de man des huizes mee, maar giet hij evengoed na enkele teugen meer dan de helft van de ingeschonken wijn weg. Met 15 flessen keer ik terug naar de auto.

In de namiddag zet ik mijn proeverijtocht verder in de nabije omgeving wat ook resulteert in een aantal kartons.

En ook ’s avonds, na onze allerlaatste barbecue staat er een proeverij op het programma op het domein zelf waar we al die tijd verbleven. De laatste zes flessen Merlot en twee bag-in-boxen Chardonnay van 5 liter worden besteld en zal ik morgenvroeg oppikken.

De dag wordt zoals gebruikelijk afgesloten onder de plataan. De laatste keer.

Het was zalig in Raissac. Morgen vertrouwen we op de dvd-schermpjes van tante Nadine voor een terugreis in één dag.

(22 juni 2009)