Voor de derde dag op rij staat er een serieuze wind. De klim naar chateau Peyrepertuse laten we dus aan ons voorbij gaan. Bij iets of wat wind is het immers niet toegestaan de steile hellingen te beklimmen.
Als alternatief rijden we dan maar opnieuw naar Narbonne om enkele inkopen te doen in de markthal. De visschotel en de portie lokale groenten smaken heerlijk al laat ik het leeuwendeel voor de andere huisgenoten gezien het late ontbijt dat nog redelijk hoog zit.
Omdat we vanavond opnieuw richting Narbonne rijden voor het Fête de la Musique lijkt het ons wijs de kids een middagdut te laten doen.
Ik trek er ondertussen op uit naar Terra Vinea. Van de vroegere mijngangen ter hoogte van Sigean heeft men een deel gepimpt tot wijnopslagtempel. De temperatuur en de vochtigheidsgraad zijn er perfect en constant.
Terra Vinea wordt in de promofilm vooraf voorgesteld als een soort van Jurassic Park van de wijn. De film start in de prehistorie en komt via geschiedkundige hoogtepunten – die op zich geen fluit met wijn te maken hebben – tot het summum van de wijn vandaag: Terra Vinea.
Met een treintje worden we naar een grot geleid waar ons opnieuw verschillende projecties te beurt vallen. Om het geheel nog wat op te vijzen, wordt voor we de mijngangen ingaan gestart met een beeld van het heelal en wordt ingezoomd tot, u raadt het nooit, Terra Vinea.
Op een moment dat ik genoeg krijg van al dat soort Spielbergiaanse faits-divers schuift het projectiescherm weg en krijg ik voor het eerst een beeld van de eindeloze rij wijnvaten in de even eindeloze mijnschacht. Werkelijk prachtig.
Ook de rest van de rondleiding is prima gedoseerd en uiterst informatief. Tot slot krijgen we 8 van de zoveel wijnen te proeven die men 80 meter onder de grond laat rijpen. Ik moet zeggen: er was er geen enkele bij die me niet aansprak.
Toch is mijn aankoopgedrag nadien niet navenant. Dat heeft alles te maken met de etiketten van de flessen. Call me old fashioned, maar ik hou niet van al die moderniteiten op wijnetiketten: veel felkleurige figuren, kitscherige beelden en ander tirlantijntjes. Een ‘fout’ etiket doet afbreuk aan een wijn, zeker als het een hoogvlieger is die meer dan 10 jaar in de kelder mag rijpen.
De rondleiding, inclusief de proeverij is strikt getimed maar wel van een hoog niveau. Om de wijnleken vlot wegwijs te maken in de winkel is elke wijn eenvoudig genummerd zodat zelfs de 16 Engelse toeristen die mee door de wijngangen slingerden toch nog in staat zijn om Chardonnay in te slaan, want de rest van de wijn is duidelijk niet hun meug.
Terug naar het thuisfront waar de kids net uit bed zijn en het water in willen duiken. Om te vermijden dat een van hen in de Aude waait, ga ik mee naar het zwembad. Het zwemmen duurt een dik kwartier. Langer is het door de wind niet te doen aan of zelfs in het water.
’s Avonds zakken we, zoals gezegd, af naar Narbonne voor het grote muziekfeest. Vergelijk het een beetje met de braderij van Sint-Antonius: veel geflaneer van middenstander tot middenstander die om de boel wat op te fleuren een extra terras buiten zet en overvloedig veel drank schenkt. Dit alles overgoten met tientallen muziekacts, gaande van het volksdansen zoals we dat ook al in Perpignan mochten aanschouwen over Louis Armstrong tot de dj-sets van enkele hippe cafés.
Voor het diner belanden we op hetzelfde terras waar we twee dagen eerder tevreden klanten waren. Deze avond verwachten ze echter veel volk, ook op hun extra paella-terras en daarom is à la carte eten niet mogelijk. Gordon Ramsey-gewijs hadden ze beslist om het voor de keuken haalbaar te houden door slechts één menu uit te werken. Toch blijkt zelfs dat voor het aanwezige keukenpersoneel en – vooral opdienpersoneel nog te moeilijk.
Het eten blijft uit, blijft lang uit, maar onder de waaier van de muziek en de gezellige Narbonese sfeer, wordt dit met de mantel der liefde bedekt. Er is genoeg te zien dans la rue om je niet te pletter te ergeren. Omdat het na een tijd écht de spuigaten uitloopt om gewoon nog maar een stukje Baskische taart voor je neus te krijgen, raakt mijn geduld stilaan op. In België had ik ongetwijfeld een kleine scène gemaakt, maar een dikke week Zuid-Franse mentaliteit heeft me op dat vlak rustiger gemaakt.
En ja hoor, zelfs met die rust en een kleine hint naar de serveuse slaagt men erin de stukken taart te brengen. Net voor ik Ramsey ‘kitchen closed’ hoor roepen.
(21 juni 2009)
sur ma route 
Geef een reactie