‘Quality time’, het is een zweefteverig begrip dat doorgaans alleen door Ingeborg Sergeant gebezigd wordt wanneer ze weer met een koppel op een witte wolk vertoeft. “Eindelijk,” zo fluistert de vroegere zangeres, “kun je loskomen van de wereld, van je werk en verplichtingen. Je kunt tijd maken voor je partner en voor jezelf.” Haar zweefvlucht wordt onderbroken wordt door een blok reclame over Bonux, Mr Proper en Vitalinea die het overwegend vrouwelijke kijkpubliek met de voeten opnieuw op de grond zet.
‘Fuck quality time’ is mijn motto altijd al geweest. Niet dat tijd maken voor je familie en jezelf niet belangrijk is, wel omdat je ook de andere tijd zo kwaliteitsvol mogelijk moet invullen. Hoe erg moet het bijvoorbeeld niet zijn om elke dag tegen je zin te gaan werken?
En toch, het voorbije jaar is er noch voor de ene, noch voor de andere tijdsbesteding voldoende tijd geweest wat een onbehaaglijk gevoel geeft. Je werk doodgraag doen en voortdurend nieuwe uitdagingen vinden, maar er niet toe komen om alles te doen zoals je het wilt doen omdat er zo gigantisch veel te doen is. En dat wreekt zich in de andere tijd. De kleine huis-tuin-en-keuken-klussen blijven liggen en stapelen zich op zodat je ook op de vrije momenten voortdurend aan het klooien bent, waardoor je zelden tijd overhoudt voor wat echt belangrijk is.
De enige manier om aan alles voor een tijd te ontsnappen is effectief je koffers te pakken en te zeggen: ‘Fuck you, veel te snel groeiend gazon. Fuck you, tuinhuis dat dringend geverfd moet worden. Fuck you, concerten die georganiseerd moeten worden. Fuck you, flyers en affiches. Plakkerdeplak!’
Deze variant op Van Ostaeyen indachtig trekken we omstreeks 9 uur ’s ochtends de deur achter ons dicht op weg naar Frankrijk, voor het derde jaar op rij. Het vernieuwde online reserveringssysteem van de Warande had bijna roet in het eten gegooid. Die nacht om 1 uur had ik nog geprobeerd om de kaarten voor een pak vrienden en kennissen te bestellen, maar het reserveringsplatform lag er uit. Tussen het inladen van de auto en het monteren van de dvd-schermen door wordt de korte ochtend daarom gebruikt als plan B.
Maar dan is het zover: iedereen die me dierbaar is, zit in de auto op weg naar een tweeweekse zonder drukte en stress, zonder verplichtingen. Eindhalte van de dag: de B&B van Valence waar de drie heren uit het gezelschap al snel de rolluiken dicht laten glijden.
(28 mei 2010)
sur ma route 
Geef een reactie