“U kunt er niet in!”

Finn zit al van ’s ochtends vroeg in een verkeerde tijdzone. Nadat we zowat alles rond hem hebben ingepakt en ingeladen, kijkt hij plots op van het voetbalspelletje op de iPhone. ‘Gaan we vandaag naar het andere huisje?’ vraagt hij met een toontje van ‘mij vertellen ze hier ook nooit iets!’

Inderdaad, het mooie leven in de Bourgogne zit er op, maar de komende week in de Ardèche belooft minstens even ontspannend te worden, tenminste als we vandaag de verkeersdrukte overleven. Zaterdag 3 juli 2013 staat al een jaar lang geboekstaafd als ‘zwarte zaterdag’.

Vandaag voorspellen ze om en bij de 1000 kilometer file van en naar het zuiden. Wat is nu 1000 km? Als er enkele sneeuwvlokjes vallen, ligt België, dat ruwweg 18 keer kleiner is, ook volledig plat met tegenwoordig telkens rond de 1000 km file.

Vooral Lyon dreigt een mission impossible te worden op deze drukke verkeersdag. Op gewone dagen is Lyon al even toegankelijk als het verzameld werk van James Joyce, maar op geplande filedagen is de stad absoluut te mijden, toch zeker vanaf de middag. We rekenen alvast een uur vertraging in. Maar opnieuw: wat is nu een uur? Wetende dat elke dag duizenden chauffeurs meer dan twee uur quality time verdoen in hun bedrijfswagen op weg naar het werk. En dan moeten ze nog diezelfde dag terug naar huis.

Toch is er in beide gevallen een wezenlijk verschil met de geplande verkeersellende in Frankrijk: de verkeersmiserie van vandaag valt midden in onze zomervakantie, een moment waarop je naar rust hunkert in plaats van naar uitlaatgassen, acrobatische motorrijders die overal gevaarlijk tussen slingeren en troosteloze momenten waarop je letterlijk geen stap vooruit komt.

Na iet of wat geschuifel, zijn we ondanks alle prognoses al na 15 minuten Lyon door. Een record, dames en heren. Dit moet gevierd worden.

Wanneer ik Els van dit unieke verkeersfeit op de hoogte wil brengen, kan ik nog net op tijd alles dicht gooien. Na Lyon begint een nieuwe file, en wat voor een! Op een uur geraken we enkele kilometers verder, meer niet. Chauffeurs schuiven constant van het ene naar het andere baanvak in de hoop sneller af te zijn. Een veronderstelling die nooit werkt bij de wachtrijen in de Colruyt,  zal bij deze temperaturen zeker niet werken als iedereen zichzelf enkele uren later aan een tafeltje ziet zitten met een pastis en nu eigengereid zijn weg probeert te banen tussen het ‘klootjesvolk’ dat net vandaag ook naar het zuiden moet. ‘Dekselse toeristen’, weerklinkt het in elke volgepakte auto naar het zuiden.

Na een klein uur zegt Bram, onze gps-stem, dat we in het beste geval drie uur vertraging zullen hebben. Op een traject van 3 uur is dat best indrukwekkend.

We zoeken een alternatieve route en gaan er bij de volgende afslag in Chanas af. De D86 wordt onze reisgezel via pittoreske dorpjes langs de route touristique. Op enkele momenten na dat we achter een sleurhut hangen of in een lokale file geraken door een verkeerd afgesteld verkeerslicht, kunnen we de geplande aankomsttijd behouden.

Omstreeks 17 uur arriveren we in Goudargues. Het oogt prachtig, echt wat we ervan verwacht hadden. Veel gezellige pleintjes, overdekte terrasjes aan een riviertje dat zich een weg baant door het dorpje, jeu-de-boulende Fransen.  Yep, het wordt hier een perfecte tweede week.

We volgen de richtlijnen om tot aan de gite te geraken. “400 meter buiten de bebouwde kom naar rechts en na 400 meter de straat in draaien. Op het einde van de weg ligt ‘La grand vigne‘.” De naam alleen al doet dromen naar meer. De gite is volgens de website eigendom van een Nederlands koppel dat uitbreidingsplannen heeft en uiteindelijk 4 gites op de locatie wil uitbaten.

Alleen, we vinden de gite niet. Zowat alle kronkelende smalle straatjes doen we twee keer, maar nergens is ‘La grand vigne’ te vinden. Als we mensen op straat aanspreken, hebben ze er al wel eens van gehoord, maar waar het precies ligt, weten ze niet. Ondertussen maken de cigales een hels lawaai, alsof de beestjes onraad ruiken.

We bellen vanuit de auto naar het telefoonnummer van de eigenaar dat ik op mijn reisdocumentatie heb gezet. Een Franse stem zegt me dat het nummer niet is toegewezen.

Wat nu?

Het is ondertussen bijna 18 uur, we zijn sinds 9.30 onderweg, zijn moe van het filerijden en hebben honger.

Het netwerk is redelijk zwak, maar uiteindelijk slaag ik erin om via de iPhone de website van ‘La grand vigne’ te bekijken. Daar vind ik nog een tweede nummer. Hij gaat over, gelukkig.

Een Nederlandse stem aan de andere kant van de lijn. Of hij me de weg kan vertellen hoe we precies tot bij de gite kunnen geraken?

“Wij hebben geen reservatie staan”, antwoordt de stem droog.

Hoe kan dat nu, ik heb de reservatie al ergens eind vorig jaar gedaan. We hebben zelfs met elkaar gemaild.

“Ja, maar ik heb geen vooruitbetaling ontvangen”, zegt de stem.

Op dat moment lijkt het alsof een stoel onder je kont wordt weggetrokken. Niet betaald. Dat kan toch niet. Ik zou toch nooit ervan uitgaan dat alles in orde is, terwijl ik nog niet betaald heb? De ellende is dat ik ter plaatse niet kan controleren of en wanneer precies de betaling is gebeurd. Plots overvalt me de schrik: stel dat ik inderdaad vergeten ben om de overschrijving te doen! Dat vergeef ik me nooit.

Wat nu?

Els had me eerder vandaag nog gezegd dat ze gisteren op de website had gezien dat er maar één gite gemarkeerd stond als ‘bezet’, de andere zijn dus mogelijk nog vrij.

Ik doe een poging. Of er eventueel een andere gite vrij is? Opnieuw volgt een bot antwoord.

“Nee, we verhuren maar één gite. Dit is trouwens het laatste seizoen. Daarna verkopen we de boel. Ik ben trouwens niet in de buurt momenteel. U kunt er niet in!”

U kunt er niet in! … De zin zindert na.

Omdat ik op dat moment niet weet of ik recht in mijn schoenen sta, sluit ik zelf het gesprek af. De knagende onzekerheid of ik nu effectief betaald heb of niet, moet wijken voor een praktische oplossing, anders zitten we vanavond nog in de auto.

Met een beetje geluk is het Office du Tourisme nog open. De vriendelijke jongedame van het toeristenbureau begrijpt al snel de ernst van de situatie, vraagt ons naar onze verwachtingen, maar geeft tegelijk ook aan dat het niet evident zal zijn om nu nog ergens in het topseizoen onmiddellijk een gite te vinden in zowat het drukste stukje Frankrijk.

Ze begint als een bezetene rond te bellen naar alle gites die volgens haar gegevens nog vrij zouden moeten zijn, minder dan 1000 euro voor een week kosten en een zwembad hebben. Al snel blijkt haar documentatie achterhaald, want de ene na de andere gite is volgeboekt tot het einde van het seizoen.

Zelfs na drie kwartier van ontgoochelende telefoontjes blijft de dame even ijverig rondbellen. Ondertussen ben ik zelf ook op een van de pc’s van het Office du Tourisme beginnen zoeken. Als ik de regio tussen Narbonne, Saint-Tropez en Lyon selecteer op gites.nl zie ik dat er in heel dit gebied nog maar drie gites vrij zijn vanaf vanavond. Twee ervan liggen op meer dan 200 kilometer. Een derde op ongeveer 40 minuten rijden van Goudargues. Dat zou dus nog een mogelijkheid zijn. Op de foto’s is het niet onmiddellijk een huisje dat ik als eerste keuze zou selecteren voor een vakantie in het zuiden, maar er is een zwembad en het is centraal gelegen.

Opnieuw een Nederlandse stem aan de lijn, deze keer een vrouwenstem. Ik leg kort de situatie uit en vraag of we even langs mogen komen om naar het huisje te kijken. De vrouw staat net op punt om met haar man buitenshuis te gaan eten en vraagt of we dan wel onmiddellijk kunnen langskomen.

Omdat we op basis van de foto’s vermoeden dat het huisje redelijk verouderd is, ‘rustiek’ noemen ze dat in toeristische termen, nemen we ons voor om zo meteen niet zomaar het huurgeld op tafel te leggen, als we het niets zouden vinden. In het slechtste geval slapen we vannacht in een hotel en zoeken we morgen verder.

Even proberen we nog, als ultieme plan B, of er nog een gite of een chambre d’hôtes in Canel vrij is. Canel ligt in Thézac, in de Lot-et-Garonne en is nu al twee keer het kader geweest van een fenomenale vakantie. Het ligt op 400 km rijden en is dus niet evident om daar nog naartoe te rijden, maar met de zekerheid op een topvakantie willen we allemaal deze sprong wel wagen. De voorziene aankomsttijd zou dan rond middernacht zijn. Jammer genoeg laat Elsbeth weten dat alle gites volgeboekt zijn en dat de kamers nog maar voor twee nachten vrij zijn.

Na 40 minuten staan we in Bollène, een dorpje op 2 kilometer van de péage. Veel stedelijker dan we tot nu toe gewend zijn. Alle bekende hotelketens, hypermarkten en fastfoodrestaurants liggen op diezelfde 2 kilometer van de gite. Niet echt een pittoresk dorpje dus met alleen een bakker en een handvol wijnboeren.

Aan de buitenkant ziet het bezette huisje met de houten luikjes er vrij ok uit, ook al is het niet direct onze voorkeur van stijl. Er komt echter een fonkeling in de ogen van de kinderen als ze het zwembad zien. Achter het huis blijkt ook het natuurstenen terras in orde. Een eettafel onder een grote plataan, een barbecueplek en een paar ligzetels, meer hebben we echt niet nodig.

Het Nederlandse koppel woont zelf in een nieuwere woning op hetzelfde perceel. De woning waar ze vroeger zelf woonden, ook tijdens de bouwwerken, verhuren ze nu als gite.

De eerste blik op het interieur bevestigt mijn vrees van de ‘rustieke gite’. Een stoffen salon met onrustige patronen dat in een vorig leven nog tot het decor hoorde van Zondag Josdag, kringlooplusters, lampenkapjes aan de muren met ‘frulletjes’ en schilderijen tegen de muur die ongetwijfeld het resultaat zijn van veel schilderplezier, maar niet echt artistiek zijn, laat staan dat ze passen in het vroeg-jarennegentig-decor. Als brug met het heden, staat er wel een gloednieuwe flatscreen en een satellietontvanger en is er ook wifi.

Een ding is zeker, in deze kamer ga ik niet vrijwillig mijn vakantie doorbrengen, maar dat hoeft ook niet in het zuiden van Frankrijk. Je leeft buiten en hebt binnen alleen nood aan een keuken, een bed en een badkamer. En laat deze nu net wel in orde zijn. De kinderen hebben elk hun eigen slaapkamer, de keuken bevat alle huishoudtoestellen die je nodig hebt en er is naast een grote badkamer nog een aparte douchekamer.

Pas dan valt het ons op hoe groot deze ‘gite’ eigenlijk is. Voor 20 euro minder dan de geplande gite hebben we nu een volledig huis met aparte slaapkamers voor de kinderen.
Rune en Finn schuimbekken ondertussen om verkoeling te mogen zoeken in het zwembad.

De keuze is dus snel gemaakt.

Terwijl ik naar de bankautomaat rij om het huurgeld af te halen, plonsen de jongens het blauwe diep in.

We laden snel de auto uit om een en ander fris te leggen en ook de bourgogne tot rust te laten komen na een dag toeren in het onderste stuk van Frankrijk.

Ik test ook snel even de wifi uit om te controleren of ik effectief de vooruitbetaling van ‘La grand vigne’ heb gedaan en vind al snel een mail van 14 november 2012 waarin de man, die ik 3 uur geleden aan de telefoon had, ons bedankt voor de reservatie en vraagt om alvast 100 euro over te schrijven. In een antwoord op die mail bevestig ik de man dat ik het bedrag heb overgeschreven. Mijn geheugen in een keer opgefrist en mijn geweten in een keer weer spic & span. Dit verhaal krijgt dus zeker nog een staartje!

Veel fut zit er niet meer in ons gezin, dus eten we ’s avonds buitenhuis in een wokrestaurant. Een fris flesje Tavel van 13 euro is de ideale afsluiter van een hectische dag die helemaal anders had kunnen uitdraaien.

(3 augustus 2013)