Ongeveer het eerste wat we vanmorgen tegen Finn zeggen, is dat hij in de hoek moet gaan staan. Geen gegrommel of de typische ‘aaaaaeu’, dus hij weet dat hij effectief iets verkeerds heeft gedaan.
Even ervoor horen we hem tot drie keer toe en crescendo ‘Rune’ zeggen in hun kamer. Rune is nog ver in dromenland tot we hem ineens ‘auw’ horen roepen. De bijkomende kneep van Finn mist zijn effect niet.
Finn is steeds een vroege vogel, maar de regel luidt al jaar en dag dat de kinderen op hun kamer moeten blijven tot half 8 en dat het tot dan stil moet zijn. Wat ze ondertussen uitsteken, maakt niet uit en thuis is dat ook geen probleem. Ze hebben er beiden een aparte kamer.
Eigenlijk zou ook nu tijdens de vakantie deze regel geen probleem mogen zijn, want ook al is Finn al wakker om 7 uur, Finn blijft stil. Maar half 8 is half 8, moet hij redeneren, dus moet ook Rune maar opstaan.
Doorgaans, als ze beiden vroeg wakker zijn en wij nog liggen te soezen, duurt het nooit lang voor een van beiden komt zeuren over de ander. Dat de ene niet op de iPad mag van de andere, dat de andere te lang hetzelfde spelletje speelt, dat de andere steeds hetzelfde wil doen als de een, dat de andere te veel lawaai maakt, niet mee wil spelen, en ga zo maar door. Op zo’n moment gebeuren er net geen familiedrama’s.
De ‘move’ van Finn is dan ook onbegrijpelijk: hij zou zijn favoriete voetbalspel ongestoord kunnen spelen tot Rune wakker wordt en aan diens winterslaapmodus zou dat nog wel even hebben kunnen duren.
Maar goed, iedereen wakker, dus ontbijten we relatief vroeg. Al bij al niet slecht, want zo halen we alles uit deze laatste volledige dag in de Bourgogne.
Onze eerste stop is Diverti Parc in Toulon-Sur-Arroux. Het enige aankondigingsbord dat aangeeft dat er zoiets bestaat als Diverti Parc staat in het dorpje zelf. Het bord zelf vinden we pas na drie keer verkeerd te zijn gereden en leidt ons uiteindelijk naar het plaatselijke containerpark. Nog even en uit de grachten komen er dorpsbewoners verkleed als ridder met elk twee halve kokosnoten in de hand. Veel gekker moet het niet worden.
Uiteindelijk midden in de velden (en nee, dit is geen Ivan Heylen-nummer) vinden we een bordje dat de parking van Diverti Parc aangeeft. Het park zelf zijn ze uiteindelijk ook nog vergeten aan te geven. They’re comin’ to take me away aha!
Gert Verhulst, hier is nog geld te verdienen, makker!
Hoe fout de bewegwijzering ook moge zijn, het concept van Diverti Parc zit wel goed. Het is zo niet-Studio 100 dat het voor ons Vlamingen zelfs een beetje onwennig aanvoelt. Geen eindeloze deuntjes die door speakers gallen, geen eetkraampjes om de tweehonderd meter, geen jobstudenten in een veel te groot kabouterpak die met je op de foto willen. Niets van dat.
Diverti Parc zou uitgevonden kunnen zijn door een Vlaams boertje dat door de automatisering van het boerenleven en na de deelname aan ‘Boer zoekt vrouw’ op zoek is naar een extra bijverdienste, naast de tonnen vers schepijs die hij in de zomer bij de recreatieve fietsers en wandelaars binnenlepelt.
Het concept is heel eenvoudig: laat kinderen spelen zonder externe batterij of andere stroombronnen. Back to the roots op ‘den boerenbuiten’. Sjoelbakken, houten flipperkasten, een gigantische vier op een rij en een sjotterbak voor 22 spelers. De kinderen zijn er niet van weg te slaan en zo staan er nog meer dan tien, minder bekende, spellen in een overdekte hal. Buiten nodigen doolhoven uit om bewandeld te worden, zijn er toffe klimparcours en kun je ook minigolfen, dammen en schaken in XL-formaat, denkspelletjes oplossen en nog zo veel meer.
De temperatuur klimt naar een slordige 35 graden, zodat zelfs Rune, in een winning mood en fan van een partijtje balletje kloppen, besluit dat de schaduw een betere plek is om te vertoeven. Na 5 van de 9 spelletjes minigolf, zoeken we een plek onder de bomen op en vinden we verdiende verkoeling.
De schaduw bevalt ons zo, dat pa en ma zich nestelen op een ligzetel onder de bomen terwijl de kinderen hun ding kunnen doen. De rest van de tijd spelen ze spellen in de overdekte hal, omdat het zo warm is buiten, maar zeker ook omdat de spelletjes hen uitdagen.
De koelte van de airco doet deugd. Het interieur van de auto is de beste plek om te vertoeven deze namiddag, scheurend over het glooiende landschap.
Toch vinden we de moed om Autun te bezoeken, een oude Romeinse stad die aardig wat cultuur uitademt. Zoals bij al onze eerdere Romeinse bezoeken in Italië, Turkije, Griekenland, Frankrijk en Tunesië is het bakken geblazen op de tweeduizend jaar oude stenen. Het oude Rome en bijna ondraaglijke temperaturen, er is blijkbaar geen ontkomen aan.
Rune en Finn smelten als ze hun eerste voet op de parking zetten in het centrum van Autun. You must be jokin’ vertelt de blik in hun ogen als ik zeg dat we een wandeling gaan maken door de stad. Ze zien hun huid verschroeien en hun lichaamsvochten verdampen nog voor ze de geasfalteerde parkeerweide hebben verlaten.
Toch zetten we door. Al gauw wordt het aangenamer wandelen onder knoerten van platanen die richting het grootste Romeinse theater leiden dat de Romeinen ooit hebben gebouwd. Vanavond vindt er de grootse voorstelling Augustodunum plaats over het leven van Julius Caesar. De vele decorstukken, zoals mini-piramides, tentenkampen en aquaducten geven aan dat de acteurs van plan zijn om zowat alles van de man uit de doeken te doen.
De voorstelling begint pas om 22 uur, dus keren we terug naar het centrale plein van Autun. Aan de rand ervan vindt vanavond een marché nocturne plaats. Gezien de sisser van gisteravond hebben we onze reserves bij de organisatie en die blijken niet onterecht. Op het geplande startuur staan er alleen enkele kraampjes met het resultaat van ijverige huis-, tuin- en keukenvlijt. De prullaria die de amateuristen er van de hand proberen te doen zouden attributen kunnen zijn uit de legendarische Vaneigens-sketchen met de mammie die naar de crea-les is geweest en onthaald wordt door de pappie en de zoon.
Het soort mensen dat dit soort rommel vrijwillig aanneemt, of godbetert zelfs koopt, om deze vervolgens in een glazen kast met glazen legbladen uit te stallen tussen andere kleinodige troep en de moeite opbrengt om deze collectie klein ongevaarlijk afval wekelijks af te stoffen als ware het eeuwenoude postuurtjes van onschatbare waarde, sterft stilaan uit. Wat er dan met de creators van deze rommel zal gebeuren, is een van de best bewaarde mysteries van de wereld.
Er zijn dan ook weinig ‘affaires’ te doen op de marché nocturne. En lokale streekproducten die uitnodigen tot gezelligheid zijn opnieuw ver te zoeken. We stillen daarom de inwendige mens op een schaduwrijk terras.
Wanneer we terug kuieren naar de auto zien we ijverige golfers bezig in de Autunese straten. Ze zijn uitgedost in dure polo’s, dragen een handschoen aan een hand en zijn niet bepaald hulpbehoevend. Ze volgen in groepjes een uitgestippeld parcours door de stad en hebben elk een groen matje van 30 op 30 centimeter dat ze gebruiken als slagzone. Het doel is telkens om de plantenbak te raken waar een golfvlaggetje in staat. De golfballetjes vliegen je om de oren bij momenten.
Al bij al een amusante afsluiter van een geslaagde dag.
Wanneer de kinderen horizontaal gaan, beginnen we alvast in te pakken, zodat we morgen tijdig kunnen vertrekken en hopelijk de drukte ter hoogte van Lyon voor kunnen zijn.
We sluiten af bij de eigenaars op het terras en krijgen nog twee lokale witte bourgognes mee als aandenken.
(2 augustus 2013)
sur ma route 
Geef een reactie