Een hoogdag voor de Fransen en de zingende Yves Letermes van deze wereld, een zwart weekend voor iedereen die vandaag de Franse wegen op moet. Gelukkig zitten we al zover in het zuiden dat we enige voorsprong hebben op alle Nederlanders en Vlamingen die het land van François Hollande willen verkennen.
Na het ontbijt waar het begrip ‘restjes’ een nieuwe dimensie krijgt als we klaar zijn (er schiet amper nog iets over), trekken we de deur van het oude schooltje achter ons dicht. Het was zeer fijn in Troche. Benieuwd of Koen nu effectief een bod zal uitbrengen op het mooie pand of niet.
Als tussenstop naar het verre zuiden zien we Rocamadour opduiken tussen de heuvelruggen. Een fenomenaal uitzicht in een prachtige streek waar de krekel de eerste viool speelt in de soundtrack van elke verfilming. Het middeleeuwse dorp is gebouwd tegen een steile rotswand. Bovenaan torent een burcht uit over de verre omgeving en de weg ernaartoe is er een van trappen, veel trappen, 223 om precies te zijn. Voor het laatste stuk kun je kiezen tussen een moderne lift en processiewegen die bezaaid liggen met kapellen, zowaar een verscheurende keuze voor de gemiddelde atheïst en al zeker voor de volbloed-gelovige met slechte knieën.
Het eerste deel van het dorp heeft veel weg van een semi-middeleeuwse variant van het Wijnegem Shopping Centrum. Allerhande lokale handelaars verdelen er hun goed aan het massaal opgekomen toeristenvolkje dat middels een dito treintje tot in de winkelstraat wordt gebracht. Enerverende gipsen krekels die beginnen te tsjirpen wanneer je voorbijkomt, heksen op een stokje die beginnen te schateren als je in je handen klapt, nep-emailen straatnaambordjes van ‘Rue de Merguez’ (de barbecuesteeg dus), you name it, you’ve got it in Rocamadour.
Toch zou het fout zijn Rocamadour alleen maar te vereenzelvigen met commercie. Er is ook aardig wat te zien. De plaatjes zijn feeëriek, ondanks de vele toeristen. De kruisweg door het groen is een oase van rust. Het uitzicht vanop de burcht is eindeloos.
Ook mooi meegenomen is het weer dat ter plekke verandert van ‘vroege lente’ in ‘vroege zomer’. De wolken raken in de verdrukking. Het kwik stijgt. Op de echte zomerse temperaturen is het nog twee uur wachten tot we voorbij Cahors zijn. De display in de auto geeft 25 graden als buitentemperatuur aan. Hoelang is dat niet geleden?
We verblijven in Puechblanc in Fayssac in de Tarn. Een 250 jaar oude wijnboerderij die sinds enkele jaren eigenhandig verbouwd wordt door Andrea (een Nederlandse) en Ian (een Brit). We hebben er twee aanpalende gites met elk een eigen keuken, badkamer en toilet. Onze kids verblijven dus redelijk exclusief voor hun leeftijd.
De sfeer is er ongedwongen. ’s Avonds eten we als verwelkomingsdiner bij de gastheer en gastvrouw op het terras, samen met een Nederlands en een ander Belgisch koppel. Casper, de 8-jarige zoon van Romina en Steven blijkt al snel de ideale speelkameraad van Rune. Finn is gepassioneerd door de hond en de katten van het gezin. En wij, wij laten ons de zomerse sfeer onder de met kerstverlichting versierde bomen welgevallen.
(14 juli 2012)
sur ma route 
Geef een reactie