Volgens de weersites die we begin deze week nog pleegden te geloven, zou vandaag de beste dag van de week moeten worden. Wanneer ik de luikjes van onze slaapkamer openklap, zie ik dat ze er weer naast zitten. Het zwembad raakt stilaan opnieuw gevuld na al het geplons van de kinderen deze week.
Op Belgische krantensites prijken mistroostige foto’s van mensen die dicht bij elkaar onder een grote paraplu het gure weer te lijf gaan op de dijk van Oostende. Een collega post een bericht op Facebook dat ook in de Loirestreek de pluviometers overuren draaien. Er is dus geen ontkomen aan vandaag in dit stuk van Europa.
Ideaal inpakweer dus. De Thule-doodskist gaat opnieuw op het dak. De dag verstrijkt met Ice Age en Cars 2 op groot scherm.
De namiddag verloopt zwaar bewolkt maar droog. Pas wanneer we effectief de kids vertrekkensklaar maken voor de kermis in Pompadour schuiven de hemelsluizen opnieuw open en wel voor de rest van de dag.
De kermis regent dan ook aardig uit. Iedereen kan wel een stukje attractioneel entertainment meepikken, maar wanneer ze hun ‘next big thing’ willen doen, blijken de kraamhouders het voor bekeken te houden. Achtereenvolgens sluit de eendenviskraam, de schietkraam, de waterballenstand, de lunaparkstand, en ga nog gerust even verder op dit elan.
De kinderen lopen er redelijk betoeterd bij tijdens deze collectief geïnspireerde sluitingsdag.
Er is echter geen doorkomen aan. De regenkranen worden helemaal open gezet wanneer we opnieuw in “Le 7” binnen duikelen.
Onze tafel voor 9 staat netjes klaar wanneer we ons als een horde natte honden uitwringen op de mat. Ons vorig bezoek eerder deze week was ons zo meegevallen dat we vanmiddag een tafeltje hadden besteld.
Het valt op dat de kaart veranderd is ten opzichte van begin deze week. De menu’s zijn aangepast, sommige gerechten zijn geschrapt, andere zijn toegevoegd.
“Elke dinsdag vervangen we onze kaart”, zegt de tot Fransman geregulariseerde Britse eigenaar trots. We duiken daarom met een zeker verwachtingspatroon in de menukaart.
De neusvleugels van Finn stijgen op en zijn ogen beginnen te fonkelen wanneer we zien dat ‘moules frites’ het suggestiemenu van de dag is. Met z’n vieren bestellen we het suggestiemenu.
Even betoeterd als een uur ervoor op de kermis zien we de schotel toekomen. Geen potje mosselen, maar slechts enkele minuscuul uitgevallen exemplaren van de oester voor de gewone man, geaccompagneerd door zeer vettige frieten. De kok had beter het frietvet op dinsdag vervangen, lijkt me, dan de menukaart. Een mosselsausje is niet eens standaard inbegrepen.
Met een stevige honger achteraf bestellen Koen en ik nog een tweede hoofdgerechtje. Ook de warme tapasschotel is goed geprobeerd, maar het resultaat krijgt verre van een schoonheidsprijs.
Hoe op een week tijd het aanbod van een restaurant zo kan achteruit gaan blijft me een raadsel.
’s Avonds in de met kaarsen verlichte gite, bij een kaasschoteltje, komen we terug op krachten en klinken we op de verjaardag van Liesbet.
(13 juli 2012)
sur ma route 
Geef een reactie