Het contrast op weervlak met gisteren kon niet groter zijn. Geen drup regen meer, een stralend blauwe lucht met hier en daar een witte wolk om wat reliëf aan te brengen in de hemel.
Vandaag stond Orange op het programma. We doken onmiddellijk het theater binnen. Met Rune klom ik tot helemaal bovenaan de publieksruimte. Finn volgde even later op zijn dooie ukje toen Els onder leiding van gids Rune nog eens de klim ondernam. Finn geraakte dertien trappen hoog. Je zag aan zijn blik dat hij zichtbaar genoot van zijn stijgende trapklimvaardigheid, trots achteruit kijkend naar de steeds kleiner wordende mensjes op de scène.
Enkele acteurs brachten na een lange opwarming nog een enscenering van gladiatorenspelen ten berde. Rune was onder de indruk.
We kuierden daarna nog wat rond in het stadje, want naast het theater en de triomfpoort, die onze tweede halte zou worden, is er maar weinig te zien in Orange. Uiteraard de pittoreske pleinen niet meegerekend met hun sobere fonteinen, de platanen en de andere kiekjes die je ook in reisgidsen over de Provence terugvindt.
Een half uur later waren we terug in ‘ons huisje’, zeg maar ‘onze chateau’. Els en Rune ijsbeerden een tijdje in het zwembad, wat zeer leuke foto’s en videobeelden opleverde.
Daarna was het rust: de teakhouten ligstoelen werden onder een grote acacia gezet, af en toe meedraaiend met de kerende zon. Voor de rest niks, noppes, nothing, nada. Alleen kijken naar het volle groen van de prachtige tuin, luisteren naar het vrijblijvende gekwetter van de vele vogels en genieten van de geur van de eerste lavendel. Meer niet. Meer moet dat ook niet zijn.
(18 mei 2008)
sur ma route 
Geef een reactie