Christophe krabbelde voor ons vertrek nog een snelle en fotogenieke route naar Uzès op een blaadje. De wegen kronkelden en meanderden tussen de duizenden wijnstokken.
In Uzès sliep iedereen nog toen we eraan kwamen, behalve dan de parkeerwachters die als roofvogels fout- of overtijd-parkeerders op de bon zwierden.
Uzès is een rustgevend dorpje met gezellige smalle straatjes en een groot plein dat omringd is door boulangers, bouchers en vooral cafés.
Net voor de parkeerhavik wilde toeslaan, stapten we de wagen in op weg naar de Pont du Gard. Sinds de laatste keer dat ik er was, heeft men kosten noch moeite gespaard om zoveel mogelijk geld uit de zakken van de duizenden toeristen te kloppen. Er is zowaar een Pont du Gard-bezoekerscentrum verrezen uit de rotsen dat er echt wel over is. Alles wat je je kunt inbeelden waar je als toerist je vakantiegeld aan zou kunnen besteden vind je er. We zijn er gewoon snel doorgestapt.
Rune kon het nut van het aquaduct nog niet helemaal vatten, maar vond het wel fascinerend dat er helemaal bovenaan de brug water gestroomd had.
De kinderen waren als snel in dromenland toen we onze tocht verder zetten richting kust.
Meer dan een uur later kwamen we aan in Les Saintes Maries de la Mer, een combinatie van Benidorm en Lourdes aan de Middellandse Zee.
Aan het dorpje is naast het toeristisch gekraam weinig te zien, maar zoals steeds: je stoort je er maar aan als je je er bewust middenin gaat zitten ergeren. We wisten wat voor soort badplaats het was, dus moesten we er ook niet lullig over doen. We gingen er eigenlijk naartoe om én het strand mee te pikken én een glimp op te vangen van de natuur in de Camargue.
We kozen eerst voor het strand, want Rune, ‘le roi des cajoux’ zoals Christophe hem ondertussen al had gekroond, heeft immers nog een tweede expertise, namelijk het zoeken van schelpen. Als een stofzuiger haalde hij het strand leeg. Wie na hem nog schelpen dacht te vinden die de moeite waard zijn, was eraan voor de moeite. Hij had alles mee.
In de terugrit naar ons domein zagen we flamingo’s, stieren en paarden. De kinderen zagen dat het goed was. In Finns beperkte woordenschat was alles met vier poten een ‘paa’ (van ‘paard’) en alles met twee poten een ‘gaa’ (geluid van een gans). Waarom zou je het moeilijker maken dan het is?
Moe maar voldaan kropen we allemaal vroeg in bed.
(19 mei 2008)
sur ma route 
Geef een reactie