We slapen lekker uit vanmorgen, zo lekker dat ons ontbijt lichtelijk in het gedrang komt. We moeten immers om 10 uur op de luchthaven van Albi zijn. Els heeft me namelijk voor mijn verjaardag een vlucht cadeau gedaan met een Cessna-vliegtuigje boven de Gaillac.
Een snel, maar beperkt Flunch-ontbijtje zorgt ervoor dat ik niet met een lege maag op het tarmac arriveer.
Richard, de piloot komt samen met ons aan bij de hangar. Als oud 747-piloot weet hij van wanten. Hij heeft goed geboerd en heeft nu zowel een verblijf in de Gaillac als in Jersey. Met zijn eigen vliegtuigje steekt hij geregeld het water over en af en toe stelt hij zijn diensten ook ter beschikking van vrouwen die hun ventje een origineel cadeau willen geven.
In de Cessna is plaats voor 4 personen. “Er kunnen dus nog 2 mensen mee”, zegt Richard.
Rune en Finn zijn al snel kandidaat. Rune heeft in een voor hem ver verleden al eens gevlogen, samen met pa en ma naar Turkije. Voor Finn is het de eerste keer.
Of ze geen schrik zouden hebben? Of ze niet ziek zouden worden?
Eigenlijk maken we er ons maar weinig zorgen over. De twee staan steeds op de eerste rij als het in pretparken erop aankomt om de eigen grenzen te verleggen: hoe sneller de attractie, hoe hobbeliger het parcours, hoe beter. Terwijl je zelf je slokdarm terug op de juiste plek probeert te kuchen na een dolle rit, roepen zij in koor “Nog eens! Nog eens!”.
Met een zeker “I’m the king of the world”-gevoel gaan we van de grond. Mama trekt zich ondertussen met papa’s Visa-card terug in het dichtstbij gelegen shopping center.
De Gaillac is ook vanuit de lucht adembenemend. De wijngaarden, zonnebloemvelden, pasgemaaide akkers en pittoreske dorpjes, er komt werkelijk geen einde aan.
We zien Cordes-sur-Ciel vanuit de hemel, net als Albi met zijn stenen kathedraal. Onze gite zoeken we, maar vinden we niet. Daarvoor is het lappendeken van velden, doorkruist met weggeltjes en paadjes te groot. Het heeft ook geen zin te zoeken naar een zwembad als referentiepunt, want iedereen lijkt hier wel over een eigen zwemkuip te beschikken.
Tom Waes-gewijs mag ik gedurende een tijd vliegen. Er is niks aan, tenminste als er een ervaren instructeur naast je zit die zegt waarop je moet letten. Af en toe gaat het alarm af dat aangeeft dat we in de koers van een ander vliegtuig geraken en dan neemt Richard het terug over.
Na een uurtje landen we zacht terug in Albi. De luchtdoop-verhalen worden onmiddellijk doorgebeld naar moeke Angèle die blij is dat ze haar kroost nog eens gehoord heeft.
De namiddag verloopt ‘at ease’. De kinderen maken zwaarden in de garage van Ian, ik snuister door de foto’s en post er een deel van op Facebook en Els wroet zich verder door Stefan Brijs. We eindigen aan het zwembad, tenminste: Els en ik ‘aan’ het zwembad en Rune en Finn ‘in’ het zwembad. Beide kerels hebben er hun zwemuren wel opzitten deze week.
(19 juli 2012)
sur ma route 
Geef een reactie