Om 8 uur meren we aan in La Goulette, de haven nabij Tunis. Tunis en Carthago bezochten we reeds een tiental jaar geleden tijdens een reis van een week doorheen Tunesië.
Vooral de soeks en de musea zijn bijgebleven van toen. Omdat we al om 13.30 terug vertrekken richting Barcelona is de tijd beperkt. Eigenlijk te beperkt om veel te doen.
De opdringerigheid van de verkopers in de kraampjes is niet direct iets waar we naar uit kijken. Anderzijds hoort het natuurlijk bij de couleur locale.
We zijn nog maar net van het schip of het zich opdringen start al. Of we niet even op een kameel willen zitten voor een foto? Of de kinderen geen roofvogel willen vasthouden voor een foto? Al een geluk dat die sopraan van gisteravond niet bij ons was anders waren de beesten nu waarschijnlijk wees van door de aarde opgeslokte fotografen.
Even verder op de kade zien we de kletsnatte showtrap-fotograaf opnieuw aan land klimmen. (dit laatste is mogelijk niet helemaal echt gebeurd, nvdr.)
Het aandringen blijft duren. Wanneer we de douane en het namaak toeristenmarktje voorbij zijn, kleurt de wereld geel. New Yorkse toestanden in La Goulette. Er staan meer yellow cabs te draaien, wachtend op toeristen, dan er in Manhattan rond bollen.
Plotseling zijn we ieders ‘goede vriend’. Hoe verder we gaan hoe opdringeriger de taxichauffeurs worden. Eentje achtervolgt ons zelfs te voet met de boodschap dat hij de meest betrouwbare is. Een hele geruststelling. Hoe verder we gaan, hoe goedkoper we ook naar Tunis kunnen, tenminste als we de heren mogen geloven.
Er zijn twee soorten taxichauffeurs in La Goulette: chauffeurs die braaf in een rij gaan staan en netjes hun beurt afwachten tot er weer nieuwe kandidaten opduiken en chauffeurs die je per auto proberen te verleiden om in te stappen. De eerste soort staat in een door militairen bewaakte toeristenzone vlakbij de terminal. De tweede soort die aan omgekeerde straathoererij doet en klanten oppikt langs de weg, is ongecontroleerd en straalt niet bepaald vertrouwen uit.
We worden achtervolgd tot we bijna 2 kilometer van de terminal zijn en verbeteren daarmee ons vorige record ‘straal negeren’.
La Goulette trekt jaarlijks tienduizenden cruisetoeristen aan, tenminste als af- en opstaphaven met de bedoeling Tunis te bezoeken. In het dorpje zelf is er niets te zien. Voor de kinderen is het zelfs de eerste indruk die ze krijgen van de Noord-Afrikaanse cultuur. Uiteindelijk gezien niet zo gelukkig omdat nu het beeld blijft hangen van vuiligheid op de stranden, verloedering van gebouwen en straten, lamlendigheid en doelloosheid.
Niet dat je van La Goulette een grootse trekpleister moet of zelfs kunt maken, maar iet of wat nette stranden met een aantal gezellige terrasjes aan de eindeloze kustlijn zouden al wonderen kunnen doen. Voor het soort cruises dat er aanmeert, is het de enige bestemming in een week waar je rustig een dagje strand en zee zou kunnen plannen, tenminste als je je geen weg moet banen tussen groot en klein afval en niet overal het gevoel hebt dat je alles moet beschermen wat los en vast zit.
Onze dorpswandeling is dan ook van korte duur. Tunis doen we nog wel eens met de kinderen als we meer tijd hebben.
We gaan luilekkeren voor de komende anderhalve dag, want ook morgen zitten we een hele dag op zee.
De scrabblewoorden voor deze 36 uren zijn: bubbelbad, ligzetel, straalblauw, mojito en pina colada.
(9 april 2014)
sur ma route 
Geef een reactie