The day after

26 mei. De dag na de moeder der verkiezingen. N-VA haalt een monsterscore, het VB krijgt een mokerslag en de rest blijft min of meer status quo.

Traditioneel evalueert elke partijvoorzitter de uitslag positief zelfs al valt er verlies op te tekenen. Ook deze keer is dat niet anders. “Als we enkele maanden geleden de peilingen mochten geloven, dan hadden we nu een veel slechter resultaat gehad”, klinken de traditionele partijen unisono.

Omdat gisteren op drie niveaus gekozen werd, was er bovendien ook voor elke partij wel een mogelijkheid om de mindere prestaties op een bepaald niveau te ‘vergeten’ en de betere resultaten op een ander in de verf te zetten.

De Wever staat ondanks zijn electorale tsunami voor een zeer moeilijke opdracht. Hij zal partijen naar zijn regeringen moeten lokken die enerzijds staan te trappelen om mee te doen, maar hem het licht in de ogen niet zullen gunnen om te scoren. De voorbereiding van de volgende verkiezingen begint immers steeds de dag na de vorige.

De kiesstrijd zelf is grotendeels aan me voorbij gegaan en ook de verkiezingsdag zelf verloopt anders dan gebruikelijk. Vroeger ging de tv aan rond de middag en keek ik mee uit naar de eerste uitslagen van een of ander Oost-Vlaams gehucht om geleidelijk aan de ‘eerste tendenzen’ te ontwaren en politicologen en andere orakels voorspellingen te horen maken. Ik genoot van de loslippige mindere politieke goden die, ondanks uitdrukkelijke partij-instructies, instinctief het te veel aan zendtijd volpraatten op basis van drie getelde kantons. Ook de intocht van de partijkopstukken op aangepaste muziek, de over elkaar struikelende journalisten (meestal een tiental van de VRT zelf) op zoek naar die ene quote en het kopstukkendebat waar slechte verliezers niet altijd blijk geven ooit mediatraining te hebben gevolgd, waren telkens dingen om naar uit te kijken.

Omdat de namiddag integraal werd doorgebracht op een zonovergoten communiefeest en de avond op een lekker terras bij vrienden na de dagelijkse wandeling komt er van tv kijken maar weinig in huis en dat is maar goed ook.

Na een redelijk korte nacht draai ik om half 9 de auto in gang. De gps geeft 1200 kilometer aan.

Het is ongelofelijk kalm op de weg. Quasi nergens is het aanschuiven. Moet België nog bekomen van gisteren?

De enige keer dat ik in België de auto uit cruise control moet halen, ben ik al bijna aan de Luxemburgse grens. Kilometers lang is de weg afgezet met fluo kegels en moet alle verkeer op één baanvak omdat er welgeteld ėėn, evenzeer in fluo uitgedoste wegenwerker met een platte schup en een dampende emmer asfalt de putten in de Waalse wegen aan het herstellen is. Zou dat bedoeld worden met een ‘herstelregering’? Dan laat Bart de Wever er inderdaad geen gras over groeien.

Ook in Frankrijk werd gisteren gestemd voor het Europees parlement. Het Front National haalde er een monsterscore van 25%. Dochter Le Pen hoor ik op de radio pleiten voor het ontslag van de regering Hollande en nieuwe verkiezingen.

Omdat er ook de voorbije weken door onze politici al genoeg vitriool werd geschonken in plaats van lekkere wijn, besluit ik de radio en alle onheilstijdingen uit te zetten.

Het alternatief wordt een trip down memory lane: de volledige cd-collectie van De Strangers in chronologische volgorde.

De Strangers hebben geschiedenis geschreven, letterlijk. Hun bewerkingen van populaire liedjes beschrijven faits divers, maar ook nationale en internationale gebeurtenissen en situaties zodat je enkele cd’s verder al twee decennia geschiedenisles achter de rug hebt, vlot cruisend over bij tijden lege Franse wegen.

De gemakkelijke rijmelarij van de beginjaren maakt al snel plaats voor pareltjes als Egmont-disco, een disconummer over de politieke krachtverhoudingen en de rol van de partijvoorzitters ten tijden van het Egmont-pact. Ook De Strangers hebben dus iets met politiek. In de jaren 60 hebben De Strangers nog pro-CVP-liedjes gemaakt voor de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen. Begin jaren 90 traden ze een keer op tijdens een Vlaams feest dat achteraf georganiseerd bleek door het Vlaams Blok. Ze kregen de volledige pers en de Vlaamse cordon sanitaire-partijen over zich heen. Ėėn optreden en hun carrière was zo goed als afgelopen. Eén van de Strangorianen is een aantal jaren later nog opgekomen voor de pas ontstane N-VA.

De cirkel lijkt rond, muzikaal alleszins.

Het is al bij al jammer dat groepen als De Strangers niet meer bestaan. Als ze al laconiek waren over de aanleg van de premetro in Antwerpen of van de Kennedytunnel, wat zouden ze nu niet kunnen doen met de Oosterweel, het overkappen van de ring, de kracht van verandering, Elio en zijn vrienden, enz.?

Iets voor zeven duikt de Middellandse Zee op, terwijl een door De Strangers bewerkt Frans chanson speelt. Toeval bestaat niet.

Om 7 uur rij ik de oprit op van Mer du Mer.

Jef en Wim, twee van mijn reisgenoten, zijn reeds een uurtje eerder toegekomen. Ze waren vanmorgen in alle vroegte vertrokken. Swa, die gisteren al was afgereisd, is nog niet te bespeuren. Hij ging nog even buurten bij een goede vriend in Bormes-les-Mimosas.

We trekken alvast een flesje bubbels open om onze aankomst te vieren en te klinken op een zalige week. Het terras heeft een uniek zicht op de baai tussen Fréjus en Sainte-Maxime en de zon is nog steeds stevig van de partij.

Mer du Mer wordt gerund door Belgen. Natacha en Johan verkochten elk hun zaak en trokken een jaar geleden naar het zuiden van Frankrijk, samen met hun dochter die in Cannes verder toerisme wil studeren. Ze komen al 35 jaar in deze regio met vakantie en zijn dus niet over een nacht ijs gegaan.

Zelf wonen ze op de eerste verdieping met een zo mogelijk nog weidser zicht op de omgeving dan het zicht op de hemel dat we vanuit onze hotelkamers hebben. Vanavond eten we in hun eetkamer.

We laten ons de verschillende gangen welgevallen, terwijl les meilleures chansons françaises door de speakers klinken. Natacha verzorgt een prima table d’hôte met verse lokale producten en aangepaste wijnen.

Afsluiten doen we op het terras, waar het nog steeds zeer aangenaam vertoeven is. Een vaatje rood wordt aangestoken.

Rond 12 uur sluit ik de dag af met het besef dat de vakantie nu echt begonnen is.

(26 mei 2014)