Het ontbijtbuffet staat klaar in een andere torenkamer van het kasteel. Voor het ontbijt zijn we niet alleen: een Russische familie en een ouder Duits koppel zetten er de boel naar hun hand en trekken zich weinig aan van de andere aanwezigen. Waar is de Berlijnse Muur als je hem nodig hebt?
Ook vandaag doen we een doorrijdorp aan, en wat voor een! Dijon, een oord van grandeur in Bourgondische tijden, nu vooral bekend van de straffe mosterd en de Autoroute du Soleil.
Het is 32 graden als we net na de middag de auto parkeren onder de Place Darcy. De terrasjes zitten gezellig vol, er klinkt muziek en de ijsventers doen gouden zaken.
Net zoals in andere Franse steden met iet of wat uitgebouwde toeristische dienst is in Dijon een wandelparcours uitgestippeld langs de mooiste gebouwen en pleinen. Geen gezeul echter met plannetjes of toeristische gidsen. Nee, je volgt gewoon de pijlen die in de weg verankerd zijn en je de route wijzen van de ene trekpleister na de andere. Bij elke bezienswaardigheid hangt een korte uitleg met de essentie, Dijon voor dummies.
Rune en Finn worden als GPS voor de namiddag ingesteld met slechts 1 eenvoudige instructie: volg de pijlen met de uil.
Gelukzalig struinen is het. Geen verfrommelde stadsplannetjes, maar gewoon je ogen de kost geven. Geen kinderen die voortdurend vragen hoe ver het nog wandelen is (excuseer ‘geen kind’, want alleen ‘sportman’ Finn ziet doorgaans bij elke-stap-te-veel zijn benen enkele millimeters korter worden), maar enthousiaste avonturiers die de stad doorploegen.
Dijon is prachtig en kunstzinnig. Verschillende musea, open tentoonstellingen in kerken en paleizen die zo toch nog hun nut bewijzen, pleintjes die direct op een postkaart kunnen, straatkunstenaars en nog zo veel meer.
Op de Place de la Liberte raken Rune en Finn zowat in extase. Het grote plein, omgeven door overvolle terrassen, heeft twee lange fonteinenrijen op straatniveau die met dit verschroeiende weer moeilijk te weerstaan zijn. Eerst voorzichtig proberen met een voet, daarna over alle fonteinen heen lopen als ze op hun laagste punt staan of slalommen tussen de waterstralen door als ze hoger komen om vervolgens volledig loss te gaan. De fonteinen komen op hun hoogst ter hoogte van Runes zonnepet. Hoe weten we dat? Omdat alles tussen de zonnepet en zijn blote voeten na twee minuten kleddernat is. Copycat Finn is zo mogelijk nog euforischer. Iedereen nat spetsen, heen en weer over de fonteinen lopen en telkens nog straffere stoten uithalen dan zijn oudere broer. Dit moet de fijnste dag van het jaar zijn, zie ik hem denken.
Tot hij even later zijn evenwicht verliest en op zijn knieën in de fontein valt. Finn zou Finn niet zijn, mocht hij daarbij niet de pech hebben om net de rand van de stenen te raken en er een serieuze vil aan over te houden. In no time wordt het stil op de omliggende terrassen. Niet dat iedereen de val gezien heeft en bezorgd is over de kleine kerel, wel omdat er van verder keuvelen niets meer in huis komt als Finn heel Dijon en omstreken bijeen gilt. Niet van de pijn, wel van het schrikken. Compleet hysterisch wordt hij.
Omdat hij kletsnat is en water naar beneden parelt ziet de vil er inderdaad een stuk erger uit dan ze in feite is. Kleine bloedbeekjes zoeken hun weg over zijn voetbalbenen.
De goede zorgen van mama en de waterdichte pleisters die papa in de dichtstbijzijnde apotheek bemachtigt, doen de decibels echter al betrekkelijk snel naar een aanvaardbaar niveau dalen. Vijf minuutjes later trekt hij opnieuw spurtjes door de straten van Dijon op zoek naar de volgende uil.
Na een ijsje cruisen we langs ronkende namen als Gevrey-Chambertin en Nuits-Saint-Georges over de Autoroute du Soleil naar onze eerste gite in Moroges, nabij Chalon-sur-Saône.
Op de radio klinkt ‘Heard it through the grapevine‘ wanneer we door Moroges rijden. En aan het aantal wegwijzertjes richting wijndomeinen zou Marvin Gaye er wel eens bovenop kunnen zitten.
De gite wordt uitgebaat door Régine en Christophe, een koppel op rust. De vrouw des huizes geeft ons een rondleiding op het immense domein achter het huis met een prachtig vergezicht op Chalon-sur-Saône. De gite zelf oogt nieuw qua inrichting en zoals op zovele vakantieadressen heeft Ikea ook aan deze gite aardig verdiend.
Rond onze gite staan hekken. Om de privacy te garanderen denk ik dan, wij mogen blijkbaar overal komen, maar zij gunnen ons ons eigen stekje. Régine vraagt wel om de poortjes gesloten te houden, want ze hebben een hond die ‘graag wil spelen’.
Na het uitpakken kom ik de buurman tegen naast het zwembad met de hond des huizes. Een pitbull, zo’n beest met een platgeklopte vechterskop die geregeld de media haalt omwille van net iets te ijverig speelgedrag. Plots begin ik de privacyluxe van het hekwerk als een nadeel te zien, liever een tuin waar ik mijn kinderen vrij kan zien rondlopen zonder achterna gezeten te worden door een bloedhond. Finns kapotte knie moet zowat hetzelfde effect hebben op zo’n beest als een bloedend dier in een school piranha’s.
Of overdrijf ik nu echt?
In het gastenboek lezen we diezelfde avond wat voor een leuk beest Baxter is. Of de speelvogel genoemd is naar het infuus dat zijn slachtoffers nodig hebben na een namiddag ‘vrij spel’ is me niet duidelijk.
Hoe heet dat eigenlijk, racisme tegenover welbepaalde hondensoorten?
Enfin, niet dat ik andere hondensoorten een warm hart toedraag. Ergens in de geschiedenis moet het houden van een hond een gevoel van veiligheid gegeven hebben, maar tegenwoordig zijn daar alarminstallaties voor. Het domesticeren van honden is dan ook compleet voorbij gestreefd. Honden stinken (nat of droog, maakt niet uit), kwijlen, schijten de boel onder en kosten handenvol geld. Iedereen gaat er ook maar van uit dat iedereen graag honden heeft. Niet dus, alle Lassies en Rin Tin Tins ten spijt. Ik vertrouw de beesten gewoon niet.
We vragen Christophe dan ook beleefd om de hond binnen te houden als de kinderen in het zwembad zitten of in de grote tuin spelen. De man toont begrip. We zijn blijkbaar niet de enigen die deze vraag al hebben gesteld.
Na het zwempartijtje schuiven de kids, die zoals steeds in all inclusive op reis gaan, hun benen onder tafel. De spaghetti gaat er vlotjes is. Voor de geplande barbecue is het immers al te laat geworden.
De avond sluiten we af op het terras waar de wind steeds krachtiger en zenuwachtiger begint te waaien. Er hangt veel vocht in de lucht dat er na een tijdje ook uit druppelt. Er zit een weersverandering aan te komen. Ook de boeren in de omgeving voelen het aan hun oksels en halen hun maaisel binnen voor het ontij begint.
(27 juli 2013)
sur ma route 
Geef een reactie