Meer dan 700 km bollen door de regen. Dat vat zowat het programma van de dag samen.
Het is dus super genieten van de laatste, zij het, druilerige momenten in Thézac. Na het ontbijtje wil ik een klein afwasje doen, zodat ik met propere glazen en een cleane snijplank de tocht naar het koude noorden kan aanvatten. Dat blijkt niet nodig want toen wij ons ontbijtklaar aan het maken waren, heeft Elsbeth alles al in een sopje gestoken.
Het doet pijn te moeten vertrekken, maar de gedachte hier nog terug te komen, maakt de pil minder bitter. Iedereen die me de voorbije jaren euforisch heeft horen vertellen over Frankrijk heeft me ongetwijfeld ook enkele keren ‘vierkantshoeve’ horen zeggen in mijn woordenwaterval. ‘Een vierkantshoeve in de Lot-et-Garonne’ is ook thuis ondertussen synoniem geworden voor ‘het ultieme plan B’ voor als we echt iets anders willen doen met ons leven.
Mochten Elsbeth en Chris ooit aan een plan C beginnen, dan mogen ze ons gerust bellen.
Rond half 7 ’s avonds arriveer ik in Reims. We hebben een hotelletje pal in het centrum. Bij het binnenrijden van de parkeergarage valt het me op dat de voorruit spic en span is. Het kunstlicht van de garage laat geen oneffenheid meer zien. De insectenkadavers zijn immers 700 km onderworpen aan stevige regenbuien en daar kan zo’n leger zuiderse beestjes niet tegen op.
Reims bruist ’s avonds, zeker wanneer zoals nu de temperatuur op punt blijft en de zon overuren draait. De centrale straten worden ingenomen door jonge feestvierders die hun heil zoeken op veel te dure terrassen. Om kosten te sparen worden ‘tafeltaps’ aangerukt voor de goegemeente met flets Hollands bier. De jeugd (hoor mij) vegeteert op het terras, terwijl de kelners, die duidelijk onderbemand zijn, overuren draaien.
Eten doen we in Les 3 Brasseurs, een keten waar op elke locatie bier gebrouwen wordt, terwijl de betere snelle hap aan je tafel wordt gebracht binnen Olympische recordtijden, een concept dat eigenlijk door een Belg uitgevonden had moeten worden.
Vanavond is het museumnacht in Reims. Alle musea openen de deuren voor het grote publiek en ook toevallige toeristen zoals wij pikken dus gratis een museumpje mee. In het Musée des Beaux-arts is het over de koppen lopen. De vestiaire is gesloten omwille van de te grote toeloop en met honderden kijklustigen wordt het binnen al snel broeierig warm. Op een thermometer in een van de rustige zalen staat dat het er 25,6 graden warm is, een schromelijke onderschatting volgens mij. De krijttekeningen lopen net niet uit door de overdreven luchtvochtigheid.
Er loopt een thematentoonstelling over champagne in het museum. De gidsen zijn allen uitgedost in vroeg twintigste-eeuwse zwarte stijlvolle kledij die een beetje Toulouse-Lautrec aandoet. In hun haar dragen ze gekrulde creaties gemaakt uit de metalen draad die anders rond champagnekurken zit. Hoeveel tijd er ook besteed moge zijn aan de inrichting van de tentoonstelling en ondanks het enthousiasme dat de dames in hun vurige discours leggen, kiezen we voor de frisse buitenlucht.
We willen nog even de kathedraal by night zien. Wanneer we de straat bereiken die uitkomt op de Notre-Dame van Reims weerklinkt er moderne muziek en maakt de belichting van het huis van God bokkensprongen. Beelden worden uiteen getrokken of gekopieerd op maat van de muziek. Het hele bouwwerk schijnt plots een zware muzikale dreun te krijgen waardoor het op zijn grondvesten davert.
Een 25 minuten durende lichtshow doet de voorgevel van de kathedraal tot leven komen. De verschillende scènes wisselen elkaar in hoog tempo af. De ene keer zijn de beelden, nissen, bogen en torens van de kathedraal volledig ingekleurd, even later lijkt de volledige voorgevel op een modern kleurrijk glasraam. Op een verduisterde gevel zien we krijtlijnen en -bogen verschijnen en even later staat het volledige bouwplan van de voorzijde uitgelicht. Geprojecteerde figuren construeren stap voor stap de gotische kerk om even later afgelost te worden door acrobatische projecties op de uitsteeksels van de bogen, randen en beelden. Banieren dalen neder, engelen verschijnen tientallen meters groot op de kerk, Monet schijnt ook een eigen versie te hebben van de kathedraal wanneer die ineens helemaal in impressionistische vorm verschijnt. Het is gewoon te veel om op te noemen.
Elke scène wordt daarenboven begeleid door aangepaste muziek. Oude eenstemmige en polyfone muziek wordt afgewisseld met de nodige beats en bevreemdende geluiden. Een totaalspektakel dus dat je moet gezien hebben als je deze zomer de regio Reims verkiest als tussenstop naar het zuiden.
(18 mei 2013)
sur ma route 
Geef een reactie