De ontbijtzaal is gedateerd en lijkt ingericht met het meubilair van 5 verschillende openbare boedelverkopen na een of ander faillissement. De stijlen en kleuren vloeken compleet. De tafels staan in sommige hoeken bijeen gepropt, maar soms nemen ze ook enorm veel plaats in zoals de grote ronde zwarte glanzende (!) tafel die waarschijnlijk van een foute bar werd gerecupereerd. Geen van onze vier borden is gelijk. Ook die komen van een veiling, vermoed ik. De glazen vertonen vaatwasmachinevlekken die er nooit meer uitgaan, ‘melkglas’ noemen ze dat bij ons zonder hierbij naar de inhoud te verwijzen.
Hotelgangers die een ontbijtje willen samenstellen, moeten slalommen naar het buffet dat uit twee stukken bestaat, gescheiden door een groepje tafels en de doorgang van het personeel naar de keuken. Er breken vanmorgen net geen rellen uit bij het koken van een zachtgekookt eitje.
Het personeel doet wat het kan, maar kan niet opboksen tegen het verval.
Het druilt al de hele ochtend. Vier paraplu’s navigeren tussen de plassen en de lekkende dakgoten door richting kathedraal. Een klein kwart van de stoeltjes is er ingenomen door kerkgangers tijdens de zondagochtenddienst. Met uitzondering van het begin van het schip is rest van de kerk afgesloten. We besluiten dan maar een bezoek te brengen aan het Palais du Tau, vlak naast de kathedraal. Het paleis herbergt kostbare wandtapijten uit de royale Franse geschiedenis, maar ook heel wat beelden en andere voorwerpen uit de ernaast gelegen Notre-Dame.
Het zijn echter vooral de foto’s van de zwaar verminkte kathedraal na het bombardement in de Eerste Wereldoorlog die indruk op me maken. Het volledige dak en heel wat beeldhouwwerken waren compleet verwoest. Ondanks de kracht van de Duitse bommen bleef evenwel hel volledige dakgeraamte intact. Toen ik destijds geschiedenis en kunstgeschiedenis gaf, typeerde ik gotische kerken steeds als uit de kluiten gewassen serres. Je mag het glas eruit slaan, de constructie blijft overeind.
Het bezoek aan de toren valt letterlijk in het water. Bij regenweer nemen ze geen risico met de toeristen.
Na de lunch starten we dan maar sneller dan voorzien aan onze wijndegustaties. En maar goed ook want Champagne proeven, gaat er zo mogelijk nog gezapiger en trager aan toe dan in andere Franse caves. We gaan bewust naar de kleinere Champagneboeren (‘Champagnehuizen’ zou erover zijn). Het zijn de meest gastvrije régisseurs die er zijn.
Het eerste wat je moet doen, is gaan zitten. Bij Dominique Boulard et filles is dat aan een tafel tussen de etiketteermachine en de machines die een groot aantal champagneflessen in een keer kunnen draaien. Het is zondag, dus het is niet evident om bij een wijnboer binnen te vallen. Wijn maken is immers meer dan plukken en bottelen. Het is heel het jaar hard werken. Eén vrije dag in de week, dat is het minste wat ook een wijnboer mag verwachten.
Het is de schoonzoon van een van de filles van de wijnboer die ons wegwijs maakt in de pareltjes van het domein. Hij is genereus in zijn geuten en in zijn uitleg. De man kijkt na elke eerste slok van een van zijn champagnes benieuwd naar onze reacties. In de week werkt hij in de Holiday Inn van Reims aan de balie. Twee jaar geleden is hij met een champagnecursus begonnen om met zijn vrouw mee te kunnen praten aan de keukentafel. Zij heeft immers de stiel overgenomen van haar vader, samen met haar twee zussen, telkens op een ander domein weliswaar. Op het etiket prijken 3 sterren, verwijzend naar de 3 zussen.
Het is duidelijk dat de schoonzoon ook de Champagne in wil, in plaats van zijn tijd te verdoen aan het troosteloze loket van een goedkoop reishotelletje.
In tijden dat hij nog niet met de cursus begonnen was, heeft zijn schoonfamilie hem de ‘marketing’ toevertrouwd van de Champagnes. Met succes overigens: de etiketten hebben een eigentijdse en stijlvolle branding gekregen en er zijn allerhande champagnecuriosa te koop met het moderne logo van het domein, van cracheurs tot Champagneglazen en -stoppen die aangestoken flessen Champagne nog enkele dagen bubbels garanderen.
Na anderhalf uur slaan we een voorraad in en krijgen we elk een Champagnestop cadeau. Ik koop zelf nog enkele Champagneglazen om deze voortreffelijke bubbels binnenkort ook thuis te kunnen genieten.
Het is ondertussen al vier uur gepasseerd. We schrappen alvast twee champagneboeren, want tegen dit tempo gaan we er niet geraken. Nog één adresje, nemen we ons voor.
Net als bij Boulard neemt ook bij Bouquin Dupont in Avize iemand anders dan de Champagneboer de honneurs waar op deze druilerige zondagmiddag. Het zijn de ouders en dan vooral de vader van de producent die ons gedurende een uur entertaint in de huiskamer. De man is op leeftijd maar de glinstering in zijn ogen is er nog steeds. Met lichtjes bevende hand schenkt hij de glaasjes in. Hij knikt goedkeurend wanneer wij enthousiast onze blikken wisselen na de eerste dronk. Superbubbels tegen een aanvaardbare prijs. De duurste fles die ik meeneem is een uniek exemplaar: een Millésime van 2004 voor 20 euro. Het worden nog fijne winteravonden de komende weken.
De man geeft ons nog een adresje mee in Epernay waar het lekker tafelen is. Het is er iets duurder dan we ondertussen gewoon zijn geraakt, maar dat mag wel want het is onze laatste avondmaal samen.
We sluiten de avond af in de verlaten eetzaal van het hotel waar de dag begon. De wijnglazen krijgen we van de vriendelijke dame aan de receptie van het hotel. Een magnum van Domaine D’Homs en de laatste resten kaas worden met muziek op verzoek genuttigd.
Voor morgenochtend reserveren we alvast 4 wijnglazen om te klinken op Jefs 60ste verjaardag. Hij heeft een Millésime 2004 koud gelegd in de minibar van zijn hotelkamer. Een feestelijke manier om een geweldige wijntrip af te sluiten.
(19 mei 2013)
sur ma route 
Geef een reactie