Als we om 9 uur het terras opzoeken, staat de tafel amper gedekt. Borden en bestek liggen er wel, maar op de rest is het nog wachten. Zodra we er alle vier zijn, komt Joanna buiten met een enorme plateau met daarop een volledig ontbijtbuffet. Het is duidelijk: vanmorgen heeft ze geen zin om de kat ter wille te zijn. Geen kaas vanochtend, wel zacht gekookte eitjes, zelfgemaakte confituur, knapperige broodjes en meer eenvoudige, maar lekker lichte kost.
Voor we afscheid nemen, vertelt Joanna nog honderduit over de inwoners en het bestuur van de gemeente. La Roque-Alric telt 90 levende zielen tijdens de zomer en 10 in de winterperiode. Niet dat er een of andere Spaanse griep jaarlijks overheen gaat, maar ’s winters keren de overwegend vrouwelijke bewoners vaak terug naar hun geboortestreek.
Het dorpje is, je zou het niet zeggen, een soort van Verenigde Naties van de Ventoux-regio. Vijftien nationaliteiten zijn er vertegenwoordigd, gaande van New Yorkers tot Amsterdammers zoals Joanna.
Ondanks de beperkte grootte van het dorpje is er een eigen gemeenteraad die maar liefst 9 mensen groot is en er is ook een burgemeester met een eigen secretaresse. Niet dat deze functies zwaar bezoldigd worden, maar zeker de burgemeester oogst heel wat prestige in de regio omwille van zijn functie en krijgt, mits de juiste beslissingen, dan ook heel wat gedaan van onder andere de lokale producenten, al dan niet in natura.
Maffiapraktijken in het dorp van Jean de Florette, wie had dat kunnen denken?
Omdat we gisteren bot vingen bij Clos de Trias, doen we vandaag een tweede poging.
De eigenaar van het wijndomein is een Noor die 14 jaar in Californië is gaan wijnbouwen en sinds 2006 in Frankrijk woont. Hij kocht het domein en zijn uitgestrekte wijngaarden en experimenteert sindsdien op een maniakale wijze om aparte wijnen te creëren. 90% van zijn wijnen exporteert hij wereldwijd, maar België doet hij nog niet aan. Zijn rosé-experiment kan ons niet bekoren, maar eens hij zijn rode wijnen open trekt, zijn we verkocht. Bij Trias kopen we naast een lekkere doordeweekse wijn ook de duurste wijn van de reis, eentje van 30 euro per fles die ongetwijfeld bij een mooie gelegenheid open getrokken zal worden.
Voor we naar Chante-Perdrix afreizen, bellen we even voor de veiligheid. Anders staan we mogelijk weer voor een gesloten poort. Na vier keer proberen, krijgen we eindelijk de wijnboer aan de lijn. Ook vandaag is het niet mogelijk om te proeven, want hij geniet met zijn gezin van een lang weekend. Het weze hem gegund. We kunnen wel gaan proeven in het Maison des Vins, zegt hij, niet wetend dat we ons gisteren reeds tot in Vinadea hebben gewrongen met de Mercedes.
Dan maar vervroegd richting Champagne. Net zoals in de heenreis is er weinig verkeer op de baan. Zelfs in Lyon moet de cruise control niet een keer uit.
Omdat de tocht toch al gauw 700 kilometer is (twee decennia uitgedrukt in liedjes van De Strangers) en de auto’s met een uur verschil aankomen in de buurt van 18 uur, rijden we ineens naar Le Refuge, een heel goedkope maar nette verblijfplaats, waar een eigen douche op de kamer een niet te verkrijgen optie is. Er is een douche op elke verdieping en ook een gezamenlijk toilet. Gelukkig is er wel een lavabo zodat je ’s ochtends niet met je tandpasta in de aanslag een nummertje moet trekken om een beetje fris voor de dag te komen.
In Cormontreuil is er ’s avonds niets te beleven. Op het eerste zicht is er zelfs geen mogelijkheid om iets te eten. In een café worden we doorverwezen naar de commerciële zone van de bidonville waar er naast warenhuizen blijkbaar ook restaurants zijn. Fastfood-restaurants. Een Quick en een KFC. Nee, toch liever niet, na alles waar we de voorbije dagen van hebben mogen genieten.
Het enige aanvaardbare dat we vinden is de Pizza Paï. We gaan binnen met niet al te hoge verwachtingen. Compleet onterecht zo blijkt. De bediening is er top en het eten is kwalitatief uitstekend: een kraakvers buffet dat niet naar zout smaakt zoals meestal in dit soort tenten, de beste pizza die ik in jaren heb gegeten en tot slot een café gourmand met een lekkere espresso. En dat allemaal voor 21 euro. Ik ben fan.
(30 mei 2014)
sur ma route 
Geef een reactie