Met een gelukzalige glimlach neem ik een korte broek uit de reistas. Voor het eerst kunnen we ontbijten op het terras. Het weer is definitief omgeslagen.
We steken onmiddellijk door naar Saint-Remy-de-Provence waar we rond de middag arriveren. Op het centrale kruispunt staat de Franse laureaat van ‘Le Voix’ met een beperkte installatie het aanwezige marktpubliek te entertainen met herkenbare zwoele Franse chansons. Dat het niet de eerste keer is dat ze optreedt, blijkt uit de schare trouwe fans die op de terrassen van de cafés een goed plekje hebben gezocht.
Ook wij kunnen de warme klanken best genieten, net als de pastis die het plaatje compleet maakt.
Saint-Remy heeft een van de gezelligste marktjes van de Provence. We schuifelen van kraam tot kraam en doen alvast enkele inkopen voor onze ‘werkvergaderingen’.
Gestuwd door een straffe mistral arriveren we even later in Les Baux-de-Provence, een dorpje met slechts 22 levende inwoners. Ondanks de blakende zon zijn veel terrassen gesloten. De wind zou anders met de helft van de ‘uitboedel’ gaan lopen.
We vinden echter toch een terrasje waar een slimme commercant een wand in plexiglas heeft voorzien: veel zon, geen wind en een prachtig uitzicht over de heuvels van Les Baux. Veel betere plekken voor een lunch vind je hier niet.
De toeristen worden met bussen gedropt, en dat mag je redelijk letterlijk nemen. Dit is de derde keer dat ik Les Baux bezoek, maar ik heb het nog nooit zo druk geweten. Les Baux is de ideale fotolocatie, zo blijkt uit de toeristen die het dorpje alleen maar via de lens van hun fototoestel waarnemen.
Het betalende stuk, het kasteel, is een stuk rustiger. Toch wat toeristendrukte betreft. Onze hoedjes nemen bijna een steile vlucht door de mistral.
Na de nodige inkopen voor het thuisfront zetten we koers naar Arles.
We hebben een chambre d’hotes midden in de stad, een stad met een lange historiek. Aangezien de Romeinen niet direct gepakt en gezakt een tent moesten opzoeken in een of ander via’tje in de binnenstad zijn de steegjes (straten is eigenlijk zwaar overdreven) niet voorzien op twee auto’s vol wijn. Ook parkeerplaatsen in de buurt zijn optioneel. Je moet al redelijk wat lef hebben om je auto met duwen en trekken door de nauwe stadsspelonken te wringen en daarna twee andere auto’s in de Rhône te kieperen om gestald te geraken.
We drukken de auto’s in een parking net buiten het centrum, een plek waar vroeger ongetwijfeld heel wat zwarte, bruine en witte rossen overnacht hebben naast het tentzeil van hun Romeinse veldheer.
Als ware coca-colamannen zeulen we onze bagage richting chambre d’hotes wat sommige in volle bewondering verkerende deernes in katzwijm doet vallen. Dit laatste is natuurlijk schierlijk overdreven, maar een door zware inspanning uitgedroogde blogger durft al wel eens meer onzin uit te kramen.
Arles is niet alleen bekend van zijn Romeinse tentenkampen en brood en spelen, ook Van Gogh heeft er redelijk wat dagen versleten. Zijn Arlesiaanse periode is uiteindelijk zijn topperiode geweest, toch wat er nu nog van op doek te vinden is. Vincent was in die tijd geregeld weg van de wereld en had bij tijden een heel kort lontje. Zijn strijd met Gauguin is alom bekend, de reden van deze twist veel minder. Volgens de overlevering zouden ze allebei een serieuze boon gehad hebben voor een cafébazin in Arles die ze beiden geregeld op doek hebben gezet. Het was het pre-instagramtijdperk en ook Facebook moest nog minstens 100 jaar wachten om gelanceerd te raken. Met je ezel op café gaan, was dus de enige optie om thuis een beeld van je muze boven je bed te hangen. In een van de vele caferuzies zou Vincents oor gesneuveld zijn, aldus sommige overleveraars.
Vanavond eten we, bij wijze van hommage, in het ‘café Van Gogh’, het bescheiden gele restaurantje dat Vincent meesterlijk op doek heeft gezet.
(23 mei 2012)
sur ma route 
Geef een reactie