24 graden en geen drup regen, dat is het weer … in België. Maandenlang is ernaar uitgekeken. De voorjaarsmoeheid klopte de voorbije maanden bij velen overuren door de druilerigheid, de veel te lage temperaturen en het gebrek aan zon.
De wijntrip zou ook daar het antwoord op zijn: eindelijk de broodnodige zonnestralen en avondlijke terrasjes. Uiteindelijk is er nog niets van in huis gekomen. Al dagen regent het in de Var en schommelen de temperaturen rond een lauwe 15 graden.
Omdat er vandaag niet direct bezienswaardigheden op het programma staan en we moeilijk al ’s ochtends vroeg kunnen gaan wijnproeven, plaatsen we Frejus met het bisschoppelijk paleis in de voormiddag op de agenda. Laat het dan maar regenen is de idee. Dat is buiten de gids gerekend die ’s middags een siësta neemt en ons deskundig opnieuw in de regen zet wanneer we aan ons bezoek willen beginnen. Meer dan twee uur wachten tot na zijn middagdut, daar bedanken we voor en we keren onverricht ter zake terug.
Na de middag arriveren we in Le Lavandou voor een heerlijke lunch. We nestelen ons op een terrasje met zicht op zee (weliswaar overdekt en achter een plastic doorkijkscherm). De zeevruchtenschotel is kraakvers, de beestjes zullen rechtstreeks tot in de keuken gesprongen zijn, lijkt me. We krijgen er een schitterende witte wijn bij en noteren de naam alvast op ons proeverijlijstje voor de namiddag.
De zon doet ondertussen verhoede pogingen om door het middaggrijs te breken. Volgens de weerberichten moet het hier morgen 28 graden en zonnig zijn. Dan moet er nog heel wat gebeuren. Net als je denkt enige trekken lichtgrijs te kunnen bespeuren in het donkere wolkendek, gaat de douchekraan opnieuw open.
Een gemeentewerker is alvast bezig met het gelijk trekken van de vele petanquevelden die door de stortregens van de voorbije dagen meer weg hebben van een canyon dan van een plek waar verplicht rosé en pastis genuttigd moet worden bij het sporten.
De brave man is nog maar net bezig of hij krijgt bezoek van een lokale dorpeling. Goedkeurend knikkend kijkt die toe op het moedige geschuifel. Het duurt geen twee tellen of een tweede ramptoerist komt ook even poolshoogte nemen. Even later vervoegen nog een aantal bonhommes het gezelschap en knikken ze al even goedkeurend wanneer ze iemand zien aankomen met een aantal petanqueballen. Deze laatste maakt alvast enkele werpbewegingen om de stramme spieren op te warmen, wat mag rekenen op een verdiend handgeklap. Wat wil je? De mannen hebben sinds zaterdag niet meer kunnen spelen.
Heeft het te maken met deze uitdagende middelvinger richting wolkendek of hebben ze gewoon een veel beter inschattingsvermogen dan Sabine Hagendoren en Frank Deboosere samen op weerkundig vlak, maar wanneer we het restaurant verlaten, zien we voor het eerst in dagen de zon.
Niet dat het de rest van de namiddag volledig droog blijft, maar de fotografie van de Zuid-Franse vergezichten verandert plotsklaps wanneer de zon doorbreekt.
We bezoeken enkele toppers op oenologisch vlak en doen langetermijninvesteringen. Want de kwaliteit van de wijn is, net als de prijs trouwens, vlot mee geïndexeerd de voorbije jaren. De wijnboertjes van weleer zijn professionals geworden die staan op kwaliteit.
Bij domein Sainte-Marie bijvoorbeeld hebben ze recent een rampjaar achter de rug. Bijna de volledige oogst was beschadigd geraakt in 2009. Ze hebben dat jaar geen wijn gemaakt, ook geen goedkoper tafelwijntje, daarvoor is de eer en de naam te belangrijk.
Wanneer we het grootse domein van Sainte-Marie verlaten, is het wolkendek bijna volledig opgelost en klimt de temperatuur naar een aangename 20 graden.
Het onmogelijke gebeurt dan ook: we kunnen buiten eten onder een metersdikke plataan op het dorpsplein van Plan de la Tour. Een cote de boeuf voor twee personen met perfect afgekruide zelfgemaakte sauzen. Een aanrader voor als je eens in de buurt bent: restaurant La Place, op het plein voor het hotel de ville. Laat de roquefortsaus haar ding maar doen.
(22 mei 2012)
sur ma route 
Geef een reactie