De hemelsluizen lijken ’s ochtends geblokkeerd. De temperatuur is nog niet wat ze moet zijn, maar als we het droog kunnen houden, zijn we al lang tevreden. Met het opentrekken van het wolkengordijn zie je pas hoe mooi deze regio is. Eindeloze vergezichten met uitgestrekte wijngaarden. Het geluid van krekels, vogels en kikkers, en voor de rest stilte. Het zou een meditatiecd’tje kunnen zijn dat je in elke naar wierook geurende zweeftevenwinkel kunt vinden, maar dan zonder de foute synthesizerbegeleiding.
De geur van toast gidst ons naar de keuken. Op de lange tafel staat een bescheiden Frans ontbijtje met vers fruitsap, een fruitslaatje en het nodige zoete beleg. Met Nathalie, onze gastvrouw, overlopen we onze dagplanning.
Ze suggereert nog twee domeintjes in de buurt die we vandaag en morgen zullen bezoeken.
De eerste stop is Sainte-Maxime. Aan de opruimdrukte kunnen we afleiden dat ze er net een feestje op hebben zitten. We zorgen ervoor dat we de werkende mensen niet hinderen en trekken naar l’Amiral, een restaurant met loungebar vlak bij de haven. Met een koffietje (let op het verkleinwoord) overlopen we de dag en maken we en passant onze projectideeën concreter en uitdagender.
Het dakraam schuift zowaar open als we langs de kustlijn richting Port Grimaud rijden, de in beton opgespoten Zuid-Franse luxevariant van Venetië. Iedereen die een boot heeft waar zonodig mee uitgepakt moet worden, heeft er een huisje met een eigen kade.
Dan is Grimaud heel wat anders. Dit dorpje heeft enkele jaren geleden mijn hart veroverd. Mediterraans Frankrijk ten voeten uit met respect voor de oude architectuur. We klimmen via smalle slingerende straatjes naar de burcht bovenop de heuvelrug die uittorent boven de omgeving en, ook al is ze in verval, een zekere autoriteit pleegt te hebben ten opzichte van alles wat ze overstijgt.
We nestelen ons op een terras voor een eenvoudige lunch: een slaatje met geitenkaas geserveerd op geroosterd brood. Met een glas rosé van Val de Gilly erbij laten we het zomergevoel ons welgevallen. Alleen jammer dat het weer andere plannen heeft. Boven ons schuift het zooitje opnieuw dicht met een stevige regenbui tot gevolg. Uiteindelijk maken we van de nood een deugd en blijven we twee uur op het overdekte terras het uitgeregende leven van de Grimaudiërs observeren.
Slalommend tussen de laatste druppels zoeken we ons een weg naar Val de Gilly, het wijndomein waar ik twee jaar geleden mijn beste aankopen deed. Het is opvallend druk in de cave. Toch valt opnieuw de hartelijkheid op van de mensen, niet alleen van de vrouw des huizes die duidelijk geen moeite heeft met multitasken, maar ook van de locals die hun wekelijkse wijnvoorraad komen inslaan. Een vriendelijke goeiedag, een oprechte ‘bonne journee’. Het lijkt zo eenvoudig maar ogenschijnlijk hebben we het daar in ons Belgenlandje nog steeds moeilijk mee.
De eerste aankoop is een feit. Op naar Domaine de la Giscle, een aanrader van onze gastvrouw. Er heerst een gezellige drukte op het moderne wijnbedrijf. De zaken lopen zo goed dat ze voor sommige wijnen bijna door hun voorraad raken. Even dreigen we zonder witte wijn terug te moeten keren wanneer de laatste dozen voor onze neus verkocht worden.
De moeder des huizes zet echter al snel iemand in gang om de flessenhalzen en de etiketten bijna volautomatisch op onze aankopen te laten voorzien.
Het resultaat van de eerste twee proeverijen mag gezien worden en aan onze chambres d’hotes dringt alvast een eerste herschikking van onze aankopen zich op. De achterbank gaat plat.
(21 mei 2012)
sur ma route 
Geef een reactie