Met een selectie Franse chansons laten we ons het ontbijtje welgevallen; de hoge ramen wijd open, kraakvers brood, smeuïge croissantjes en vers losgeschroefd fruitsap.
Het duurt echter niet lang of we zijn nog maar eens op weg voor een voormiddag-shot cultuur.
Het portaal van de Saint-Trophyme is onze eerste afspraak. Een meesterwerk in de rijke geschiedenis van de stripverhalen, weliswaar uitgevoerd in natuursteen. De rode gloed van de vlammen aan de hielen van de verdorvenen der aarde toont mooi hoe vroeger het gehele portaal een kleurtje had, ook binnen in de kerk zie je hier en daar nog restanten van de vergane kleurenpracht.
De voorbije jaren heb ik al heel wat kloosters bezocht, zonder evenwel in te treden, maar nergens heb ik tot nu toe een kloostergang gevonden die zo rijkelijk versierd is als die van de Saint-Trophyme. Elk kapiteel heeft een ander tafereel, minutieus uitgewerkt. Elke zuil is een pareltje, met om de drie meter grote beelden die een natuurlijke rust uitstralen.
Die rust is trouwens zeer opvallend. Je hebt op geen enkel ogenblik het gevoel dat je midden in een bruisende stad rondkuiert. Ook in Les Alyscamps, de oude Romeinse dodenweg net buiten de singel overvalt de rust je. Enkele verloren krekels en een vogel af en toe. Voor de rest niks. Heerlijk.
Met het open schuifdak zet ik koers naar onze gite in Entraigues-sur-la-Sorgues, vlakbij Avignon. We zetten de witte wijn en onze tapas voor vanavond alvast koud in het ijskastje en ploffen even neer in het salon. Wat een plek! Twee grote kamers (de ‘kinderkamer’ heeft zelfs zes slaapplaatsen), een keuken, een salon, een grote badkamer en een apart toilet. En dat is alleen nog maar de binnenkant. We krijgen ook toegang tot de enorme tuin die qua setting lijkt op die van ‘La piscine’, de oudedoosfilm met Romy Schneider, maar dan zonder zwembad. Grootse platanen kijken uit op de Provençaalse fontein. Hoog boven ons trekken jumbo’s krijtsporen op het azuurblauwe bord.
Toch verlaten we voor enkele uren deze hemelse plek; de plicht roept. Die wijn moet en zal geproefd worden! Ronkende namen staan op ons verlanglijstje en stuk voor stuk worden onze verwachtingen ingelost. De Chateau-Neuf-du-Pape van Chante-Perdrix, de Lirac van Saint-Maurice en de Tavel van Croisette Chevalier worden gretig ingeladen in de koffer en zelfs het intikken van de code van de Visakaart nadat het bedrag op het schermpje verschijnt, doet op geen enkel moment de wenkbrauwen fronsen. Au contraire. Het lijkt of we elke dag de lat nog hoger leggen en toch slagen de wijnboertjes erin om met twee baguettes onder hun arm en een glas rosé in de andere erover te springen.
Met de gelukzaligheid van de gemiddelde vrouw na een dag solden met enkele vriendinnen in een doordeweeks shopping center, overschouwen we ons aankoopgedrag in Les 3 brasseurs, een brasserie in de buurt van de gite. In elke brasserie van deze keten worden bieren gebrouwen van het huis. We nemen een proefpaletje zodat we ze alle vier kunnen degusteren bij het eenvoudige maar correcte eten. Alles verloopt vlekkeloos in Les 3 brasseurs: de bediening is vlot, sympathiek en snel. De garçons en garçeuses hebben oog voor wat er gebeurt in de zaal en stellen zich met niets minder dan de perfectie tevreden.
Heel anders dan in klasserestaurants als het Hof van Cleve of de Karmeliet waar blijkbaar een afgeslankt Belgisch leger nodig is om je te bedienen. De troepen staan je daar bij binnenkomst op te wachten om vervolgens elke kik die gegeven wordt (en vooral niet gegeven wordt) te interpreteren als ‘die man heeft ons nodig’. In dat soort zaken staan ze te drummen om hun geloofsbrieven elke avond weer te verdienen, tot vervelens toe. Je hebt amper iets gezegd tegen je partner of, ja hoor, er staan weer enkele tafelgazellen te schurken aan je tafeltje om een mes recht te leggen, de boterleisteen een beetje op te schuiven, een drupje wijn bij te schenken en vervolgens te vragen of alles naar wens is.
Deze perfecte dag sluiten we af op ons terras met een selectie kazen, een perfect gekoelde witte Sainte-Marie uit de Var en zijn donkerrode broer van hetzelfde huis.
(24 mei 2012)
sur ma route 
Geef een reactie