Een paar visioenen, enkele frappante daden, maar vooral het feit dat ze qua geslacht serieus afweek van de gemiddelde vechtersbaas uit die tijd, meer had Jeanne d’Arc niet nodig om de mythologische status te verdienen die ze nu heeft.
Jeanne d’Arc is alom tegenwoordig in Orléans. Na een bezoek aan twee wijnhuizen in Maureau-aux-Préz rijden we de oude vestingstad binnen over de Pont George V. De stad krijgt momenteel een bypass vlak voor de kathedraal waar een nieuwe tramlijn wordt aangelegd.
De klok die tentoongesteld wordt aan de ingang van de kathedraal heet Jeanne d’Arc, voor het Hôtel Groslot staat een standbeeld van Jeanne d’Arc, net als iets verder op de Place du Martroi. Ook de metalen munten die de straten van het oude stadsgedeelte sieren, zijn een ode aan Jeanne. Laat ons ook de vele bistrots, muziek- en andere winkels, straten, pleintjes, steegjes, goten en regenpijpen niet vergeten die naar de heilige Jeanne zijn vernoemd. Gewoon maar om te zeggen dat de Maid of Orleans echt wel een O.M.D.-hitje verdiend heeft.
Toch bruist Orléans niet als stad. Heeft het met het net niet druilerige weer te maken? Met de periode van het jaar (naar verluidt zijn de Fransen zelf vanaf hun nationale feestdag tot medio augustus met vakantie)? Met de saaie straten waar de mooie vakwerkhuizen en de nog oudere natuursteengevels snakken naar een beetje groen?
Patrick Janssens zou er als ex-marketingboy een stevige kluif aan hebben, als hij na de A van Antwerpen ook de O van Orléans in de markt zou willen zetten.
Van de stad van Jeanne trekken we door naar Meung-Sur-Loire, een oud stadje in de buurt van Orléans. We parkeren de C8 op een klein pleintje en kronkelen langs gezellige waterloopjes naast de oude kerk en het aanpalende kasteel. Ook al belooft het chateau redelijk wat verrassingen in de publicaties, we zien af van een bezoek. Morgen staan immers Blois en Chambord op het programma en we zouden niet willen dat de kinderen al dezelfde desavouatie krijgen bij het zien van een teveel aan kastelen als Elio di Rupo dezer dagen.
Na een speelpauze op het lokale speelplein loodst Rune ons feilloos terug naar de auto. Rune is op een jaar tijd enorm gegroeid. Het lezen en rekenen doen hem duidelijk deugd, hij geniet hoe langer hoe meer van samen met anderen te zijn, een nieuwe wereld is opengegaan en zijn interesseveld verruimt nog elke dag.
Vandaag lijkt het alsof hij voor zichzelf heeft bepaald: ik ben de gids vanaf nu. De zekerheid die hij vertoont, is een pose, zo blijkt uit de soms twijfelende blikken, maar toch weet hij, elke keer hij een keuze heeft gemaakt, met stevige pas een nieuw straatje in te slaan tot we opnieuw aan de auto staan. Hem zien genieten van zijn eigen groeiende volwassenwording is een van de fijnste ervaringen die je als vader kunt hebben.
Op de weg naast ons chateau spelen we ’s avonds ons eerste oefenspelletje jeu de boules, zònder petanquehoed en mét plastic oefenballen. Mama wint overtuigend. De tweede sterke vrouw van de dag.
Even later schuiven we aan bij de familie Bouhier in ons chateau. Beiden zijn sinds april met pensioen en de chambres d’hôte zijn open sinds juni dit jaar. Toch ontvangen ze ons als volleerde uitbaters die veel meer aan hun gasten geven dan ze er ooit van terug kunnen krijgen, financieel dan. Daar is het hen echter slechts ten dele om te doen. Ze willen een ‘bezigheid’ nu ze op rust zijn en daarom zijn ze vanaf 7 uur ’s ochtends tot ’s nachts in de weer om hun gasten te verwennen. Er zijn drie suites waarvan wij er twee aaneensluitende innemen, de andere is op dit moment niet verhuurd. Toch lopen de zaken goed, want er is redelijk wat interesse en wie er al geweest is, is al teruggekomen of komt nog terug. En ik kan ze geen ongelijk geven.
Neem nu het diner vanavond. We starten met een aperitiefje op basis van kersen en een lokale witte wijn, begeleid door verschillende aperitiefhapjes gemaakt van streekproducten. De trend is daarmee gezet: een van de uitgangspunten van hun chambre d’hôte is namelijk dat ze hun gasten ten volle willen laten kennismaken met wat hun regio te bieden heeft. De gastvrouw weet ons elke dag te overladen met specifieke, actuele brochures over de dorpjes en steden die we willen bezoeken en de suites zijn gedecoreerd met tientallen foto’s uit de buurt. Ook op tafel verschijnt het ene streekproduct na het andere: kersen, groenten van eigen kweek, paté, wijn, mosterd, kaas en ga zo maar door. De gastvrouw is sterke vrouw nummer 3 van de dag. Drie-en-half uur met de gastheer en gastvrouw doorbrengen in een amicale sfeer terwijl de ene gang na de andere voor je neus verschijnt en dat voor 25 euro voor een volwassene en 10 euro voor een kind. Om het geld is het duidelijk niet te doen. Als je dus eens lekker wilt relaxen in een uniek kader tijdens je verblijf in de Loirestreek of tijdens een tocht naar het zuiden, dan is Château de Guignes absoluut een aanrader.
(22 juli 2011)
sur ma route 
Geef een reactie