Het Canal du Midi, de reeds eeuwenlange verbindingsweg tussen Toulouse en de Middellandse Zee is een dag lang ons leidmotief.
We starten de dag in Le Somail, het boekendorp. Al hebben we door de sluitingsdag van de grote authentieke bibliotheek geen boek gezien. Le Somail ligt aan het Canal du Midi en is volgens enkele gedateerde reisgidsen een geschikt vertrekpunt voor een boottocht op het kanaal. ‘Gedateerd’ betekent in ons geval dat ze zich van dag hebben vergist, want op deze lichtbewolkte dinsdag vertrekt er geen enkele boot naar eender waar.
In het infopunt van het dorpje knopen we in ons beste Frans een gesprek aan met de gerante. Ze maakt ons diets dat we beter naar Homps kunnen trekken om er na de middag de boot te nemen.
Wat te doen in de tussentijd? Daar weet de gerante wel iets over te zeggen. Ze haalt een pak folders, kaarten en brochures boven en begint Vlaanderen Vakantieland-gewijs haar verhaal te doen.
Ongeveer in het midden van haar toeristische uiteenzetting roep ik Finn iets toe die vannacht iets te weinig slaap heeft gehad en plotsklaps schakelt de gerante over op Nederlands met een overduidelijk Hollands accent. Even later stapt iemand uit Wales binnen die ook moet lachen om het internationale karakter van de Languedoc en er nog een schepje bovenop doet door te zeggen dat hij getrouwd is met een Zwitserse en sinds lange tijd hier woont.
Van de vriendelijke gerante krijgen we nog een vrijkaart voor het safaripark in Sigeon en trekken we door naar Homps, beladen met een halve toeristische kiosk. Dankzij de vele brochures maken we nog twee tussenstops.
We annexeren eerst Pouzols Minervois, een van toeristen gespaard gebleven dorpje. De aantrekkingspool is de romaanse kerk van het dorpje die jammer genoeg gesloten is wanneer we arriveren. We kuieren wat rond in het verlaten dorpje en halen op een steile weg naar een klein pleintje een oud vrouwtje in dat zich centimeter per centimeter verheft met haar wandelstok. In Italië zou het Mama Miracoli geweest kunnen zijn.
In Olonzac genieten we van de lokale lekkernijen en de authentieke sfeer op de wekelijkse markt. Des saucissons worden ingeslagen voor ’s avonds en ook een watermeloen verandert van eigenaar. ’s Middags kopen we ons een kilo paella op de markt die we duimen en vingers aflikkend opeten op een petanqueveld. De kinderen genieten van een bio-pannenkoek.
Om half drie vertrekken we in Homps met de boot voor een tocht over het Canal du Midi, langs bruggen, een sluis, een waterbrug, enz. Rune en Finn vervelen zich niet echt op de boot, getuige hun bijna twee uur durende drang om over de rand van het schip te kijken.
Ongeveer een half uur na aanmering begint het te druppelen en te waaien. Els vreest voor de was die onschuldig op ons terras hangt te drogen en haar vrees blijkt terecht. De was van het omgewaaide, natgeregende wasrek wordt opnieuw in de wasmachine gezwierd en na een portie afschuwelijke Carrefour-spaghetti en een spelletje Uno kruipen de kinderen onder de wol.
Ondertussen is de regen en de wind verder getrokken en zoeken we opnieuw de openlucht op. Het tafereel dat zich dat tentoonspreidt, legt kiemen voor wilde plannen om ooit iets in het zuiden van Frankrijk te beginnen. De verschillende soorten olijven van de markt van Narbonne worden elk in een apart potje uitgestald. Dan wordt uit de geïmproviseerde kaasstolp een heerlijke plaatselijke kaas gehaald en zorgvuldig in stukjes gesneden. De fijne worstenstokjes met kaas erin verwerkt zijn samen met de rode Minervois de finishing touch op een geslaagd pallet lokale pretmomentjes.
De plataan krijgt het vertrouwde gezelschap onder zich dat voor het eerst plannen begint te maken over een leven in Frankrijk, weliswaar met nog heel veel vraagtekens.
(16 juni 2009)
sur ma route 
Geef een reactie