Sinds het korte all-inclusive-uitje begin april hebben we welgeteld twee echte lentedagen gehad … twee. De lente geraakt maar niet in gang geschoten. Veel te koude maxima overdag, soms nog vrieskou ’s nachts, extreme wisselvalligheid, kortom somberheid troef.
Het is alsof je na een lange winterslaap je terrasverwarmer opnieuw aan de praat wil krijgen. Je volgt naadloos de instructies op het verweerde etiketje, maar het ding doet het niet. Er komt geen genster die het gas in volle kracht laat ontbranden. Hoeveel je ook probeert. Met een lange aansteker probeer je de genster te ontwijken, wat soms lukt en je even een tevreden gevoel geeft, maar wanneer je daarna opnieuw de genster-weg kiest, blijft de terraspaddestoel koud staan. Uiteindelijk lukt het je wel en krijg je slechts een flauw vlammetje als beloning. De gasfles blijkt zo goed als leeg. De enige optie die je rest is een andere fles te halen, of misschien zelfs een compleet nieuwe terrasverwarmer.
De plek waar we beter weer denken te vinden, ligt zo’n 1100 kilometer zuidwaarts. Dat moet lukken dus, medio mei.
Het is het tweede jaar dat op semi-professionele wijze de lege vakken in de wijnkelder zullen worden opgevuld. Vorig jaar in mei keerde ik met 45 kartons wijn huiswaarts van de wijntrip, Swa, mijn compagnon de route met een 40-tal. Dit jaar zijn we met z’n vieren en zijn er drie auto’s die volgeladen kunnen worden. Het wordt een trip die start aan de Middellandse Zee in de regio Narbonne waar er excellente Languedoc te vinden is. Daarna is de Cahors en de Lot-et-Garonne aan de beurt om finaal via de champagne terug te komen.
De ochtend komt in slow motion op gang na het lentefeest van Finn. De uitgeregende restanten van wat enkele uren voordien het decor was van een amicaal feest liggen er troosteloos bij. De wind waait door de tent, net niet hard genoeg om het ding de hoogte in te jagen. De lege bakjes van het frietkraam liggen als paaseieren verspreid in de tuin. De 24 lege flessen vullen vlotjes een glasbak en de nood aan compensatie wordt me met de minuut duidelijker terwijl ik sta te poetsen.
Met enige jaloezie kijk ik op m’n telefoon. 10 uur, Swa vertrekt op dit moment naar hopelijk zonniger oorden.
Anderzijds ben ik ook blij. Blij dat het deels uitgeregende lentefeest gisteren was en niet vandaag, want het weer is zo mogelijk nog slechter dan op Finns hoogdag. Maar ook blij dat ik de boel kan opkuisen. Noem het op het randje van ‘nood aan professionele hulp’ maar ik hou ervan mensen te zien genieten op een feest maar evengoed het feest voor te bereiden en ook op te ruimen. Er is een tante Kaat aan mij verloren gegaan op dat vlak. Vroeger maakte ik er zelfs een sport van om de avond zelf de feestruine in ere te herstellen, maar met een feestje voor 50 man is dat nu net iets te hoog gegrepen.
De stal en het terras zien er ondertussen terug spic en span uit, de kinderen hebben elk een halve kilo muntjes in de schuifkast van het lunapark op de Halse kermis gedropt en met veel genoegen is de jongste telg van de familie Vermeulen ingeklonken op de babyborrel. Tijd om zelf ook zonniger oorden op te zoeken na een op zich goed gevulde ‘day after’.
Om klokslag 17 uur sta ik aan de Lotto Arena om mijn reisgenoot op te pikken. Jef, de schoonvader van de volledige kroost van Swa, heeft net de Antwerp Giants het dak van de Arena zien spelen en is in opperstebeste mood.
We cruisen gezapig door de bovenste helft van het mooiste land ter wereld en stranden ergens in Vierzon om deel 1 van de heenreis af te ronden.
Het Hotel Continental is een hotel waar de tijd stil is blijven staan: reliëfbehang, aquarelletjes aan de muur en diagonaal geplaatste tegeltjes in de badkamer die lekker veel stof pakken omdat ze niet tot aan het plafond raken. Voor de rest voldoet het waaraan een hotel moet doen: een lekker hard bed om de voorbije dagen in te compenseren. Mijn rolluiken vallen snel dicht, net als de foute gordijnen van de hotelkamer.
(12 mei 2013)
sur ma route 
Geef een reactie