De laatste ochtend in het hotel. Het weer is opnieuw in vakantiestemming. De zon komt erdoor waardoor we ons ontbijt kunnen afsluiten op het terras.
Toch heeft de nattigheid van gisteren een zompige indruk nagelaten. Elke stap zuigt je de onverharde grond in, het zwembad lijkt in oppervlakte vergroot nu ook de oevers onder water staan en sommige minigolfbanen lijken meer geschikt voor waterpolo dan voor minigolf.
De zon perst er alle zonnestralen uit die ze gisteren heeft ingehouden. De bovenwaterwereld droogt zienderogen op. Tijd voor minigolf, denken de kids.
Even later staan we balletjes te slaan. Drie minigolfbanen liggen er nog verzopen bij omdat het water nergens naartoe kan en de zon nu eenmaal ook haar grenzen heeft. De tientallen Turkse meiden die het buitenerf proper proberen te houden, weten hier echter wel raad mee: ze borstelen het regenwater met het grootste gemak van de baan af. Nooit gedacht dat je overstroomde gebieden te lijf kan gaan met een borstel. Een tip die ik zeker eens aan mijn Nederlandse collega’s ga bezorgen.
Een kleine tornado is er nodig om de kamer te ontdoen van al onze spullen en we checken dan ook vroeger dan nodig uit. De kinderen duiken nog wel even het binnenzwembad in en pa en ma parkeren zich ernaast met een boek.
Het all-inclusive-bandje, de toegang tot al het lekkers en de luxe die we mochten genieten de voorbije midweek houden we wel nog even om zodat we voor de transfer naar de luchthaven nog een laatste keer het buffet onveilig kunnen maken.
We nemen ons voor zeker nog eens terug te komen. Op een ogenblik dat het aanliggende Aqua Park open is en er zo mogelijk nog meer waterpret te beleven is voor onze waterkiekens. Toch zal het niet volgende jaar zijn en mogelijk ook nog niet het jaar daarna, en we zullen zeker niet langer dan een week boeken, want draai het of keer het hoe je wil: een all-inclusive is decadent en zo fake als Sinterklaas en de paashaas samen.
(4 april 2013)
sur ma route 
Geef een reactie