De mooiste ervaring die elk oergondisch mens kan hebben is dat je bij het ontbijtbuffet maar te wijzen hebt naar een aantal ingrediënten en dat een brave Egyptenaar deze samen gooit in een pannetje samen met twee eieren. Als je die daarna in goed gezelschap, bij een aangename temperatuur en een zacht windje, in een stralend groene hoteltuin op een terrasje kunt verorberen met de piramide van Cheops op de achtergrond, dan moet dit, als er al een hemel zou bestaan, aardig in de buurt komen van het ultieme.
De hele voormiddag valt dan ook in het niets bij deze ervaring. De wandeling in de volkswijken van Caïro, het bezoek aan de citadel en de moskee van Mohammed Ali (nee, niet de bokser) en het binnenduikelen in het Koptische verleden van de hoofdstad zijn elk op zich zeer interessant, maar kunnen niet tippen aan het gelukzalige ochtendgevoel.
Het Egyptisch museum in Caïro is ongetwijfeld het hoogtepunt van elke cultuurminnende levensgenieter die als levensmotto ‘de strijd der seksen’ heeft. Dat is toch wat Mohammed ons wil laten geloven. Hij neemt het thema ‘vrouw vs. man’ als uitgangspunt van een ervaringsgerichte rondleiding.
De sterke vrouwen van Egypte passeren de revue: van Nefertiti tot alle Egyptische godinnen met naam en faam. De gids sakkert bij elk kunstwerk over de gebrekkige verlichting, de armetierige omkadering en het totale gebrek aan bewaking. De minister van Cultuur moet het geregeld ontgelden. Die desinvesteert duidelijk in het Egyptische verleden. Het meest frappante bewijs is het totaal gebrek aan beveiliging in de schatkamer van Toetanchamon (Toetje).
Met stijgende verbazing merken we dat we na een tijdje zowat alleen rondlopen in het museum. De weinige tot officieel bewaker opgetuigde Egyptenaren die moeten instaan voor de bewaking van al dat fraais, vallen stuk per stuk in slaap. De schoonmaakster maakt met twee sponsbewegingen een grote vitrine schoon. Ze heeft er geen zin meer in.
Daartegenover staat een groep Belgische toeristen die van de ene verbazing in de andere vallen, hun bewondering niet kunnen verdrukken en volledig vrij, dus onbewaakt, de schatkamer van Toetje kunnen bezoeken. We worden als laatste bezoekers van de dag het museum uitgezet met een dubbel gevoel.
Na een korte stop aan het graf van de onbekende soldaat, waar ook Sadat ligt (recht tegenover de tribune waar hij werd vermoord), komen we aan in de luchthaven van Caïro voor een binnenlandse vlucht naar Luxor. Cake en koffie included.
’s Avonds om half 12 schuiven we voor het eerst aan bij het uitgebreide buffet van de Ramses III.
(12 januari 2003)
sur ma route 
Geef een reactie