Sainte-Maxime is de eerste stop van de dag. Een lokale politieagent staat er nodeloos het verkeer te regelen op een traject waar je tegelijk blindelings kunt rijden, je Facebook-status kunt aanpassen op je mobiele telefoon en je stoppelbaard van de voorbije dagen kunt trimmen. Die heeft wel even tijd, bedenk ik me en dus vraag ik hem in mijn beste Frans waar de brocantemarkt precies is. ‘De brocantemarkt? Die is op vendredi’, zegt de wegsignalering van vlees en bloed. Het concept ‘plaatsbepaling’ is hem dus niet geheel bekend. Ik probeer opnieuw en daarna nog eens en tot driemaal toe beweert hij dat we twee dagen te vroeg in de badplaats zijn gestrand en antwoordt hij niet op de vraag. Ondertussen hoopt het verkeer zich nodeloos op dat zonder zijn toedoen anders al in Narbonne of verder had gestaan. Gelukkig draait een dame haar raampje open en wijst ze ons de weg naar de brocantemarkt. Op amper 200 meter van zijn verkeersinfarct begint namelijk de wekelijkse markt, we moeten gewoon de weg naast het strand volgen. Mijn geloof in de arm der wet heeft de zoveelste deuk opgelopen. ‘Meer blauw op straat’, maar daarmee is het dan ook gezegd.
In Sainte-Maxime komen we bekend volk uit Beverly Halls tegen. Alessandro, een klasgenootje uit Runes klas is er met zijn ouders en zijn zusje Isabeau op vakantie, net in dezelfde periode als wij. We treffen hen op het strand en genieten samen van de kinderen die de tijd van hun leven hebben. We spreken af om volgende week woensdag opnieuw af te spreken op het strand. Even agenda’s gelijk zetten en gsm-nummers uitwisselen, het direct gevolg van een ontmoeting met Belgen. Onmiddellijk wordt alles geregeld. Dit in tegenstelling tot de Franse aannemers die hun wasmachine en onze oven komen herstellen. Heel de dag niet gezien of gehoord.
Na de lunch bereiken we Port Grimaud waar we met een elektrisch bootje de haven verkennen. Rune en Finn zijn even kapitein van onze eigen Scheve Schuit, en dat laatste mag redelijk letterlijk genomen worden. Ofwel zijn we het echt niet gewoon om te varen, ofwel reageert de boot standaard met een serieuze vertraging op onze manoeuvres, maar we krijgen de boot in het begin helemaal niet waar we hem willen krijgen. We waterkuieren op een gemoedelijk tempo door de opgespoten betonnen variant van Venetië waar de ene boot al wat groter uitvalt dan de andere, maar allen op hun beurt maar klein bier zijn tegenover de boten die we in Cannes en Saint-Tropez zullen zien.
Na de haven volgt het bergdorp Grimaud zelf. Wat ben ik blij dat we de raad van onze buren gevolgd hebben. Grimaud is prachtig. Enge straatjes die uitkomen op kleine, weelderig bebloemde pleintjes met ongeveer op elke hoek van de straat een fonteintje of een bankje onder een oude plataan. Die mannen van Vlaanderen Vakantieland zouden hier pas echt hun ogen uitkijken.
We klimmen tot het hoogste punt van het dorpje: het kasteel van Grimaud. Vanop het kasteel heb je een inspirerend zicht op de Middellandse Zee en de sterk beboste heuvels in de regio. Zet er hier en daar een oude molen of een klein schuurtje bij en het plaatje staat er. En zelfs dat hoef je niet te doen: de molen en het schuurtje staan er gewoon.
Grimaud heeft echter nog veel meer te bieden: wijn bijvoorbeeld. Een tweede reden waarom ik onze buren dankbaar ben; zonder hen waren we nooit in de omgeving van Grimaud geraakt en had ik dus nooit het wijndomein van Val de Gilly aangestipt in mijn Guide Hachette du Vin.
Om een lang verhaal kort te maken: Domaine du Val de Gilly heeft topwijnen tegen spotprijzen. Ik ben er duizend procent zeker van dat de wijnen die ik heb meegebracht bij een blinde proeverij meer dan het dubbele worden ingeschat per fles. De rode wijn gaat crescendo qua smakenpallet, naarmate de prijs stijgt, maar die komt nooit hoger dan 8,3 euro. Niet slecht voor wijnen die volgens de dame van de proeverij moeiteloos 10 tot 12 jaar kunnen liggen en ‘amelioreren op de fles’.
Wanneer ik vraag of ze de rode wijn ook in bag-in-box hebben val ik twee keer zwaar achterover. Niet alleen is de kwaliteit van de bag-in-box-wijn te vergelijken met de op een na beste wijn van het domein omdat ze van de goedkopere niet veel meer hebben, ten tweede kost een box van 5 liter, hou je vast 13,5 euro. 13,5 euro! Hallo? In de Colruyt heb je met moeite 3 liter melk voor deze prijs.
Het kost me veel moeite mijn aankoopgedrag niettemin te beperken, want er komen nog domeinen en chateaus. Toch maak ik me de belofte terug te keren, want in mijn persoonlijke Michelin heb ik voor dit domein een extra sterrencategorie bedacht.
Na een mosselmaaltijd sluiten we de avond af met de buren op ons terras. De witte wijn uit Aix wordt aangesneden, net als het brood van de lokale bakker dat heerlijk smaakt bij de tapas uit Toulon. Of hoe de wereld toch eenvoudig in elkaar kan zitten.
(2 juni 2010)
sur ma route 
Geef een reactie