Oude wijven had het geregend gisteravond. Wat zeg ik? Een volledige vleugel weduwen uit het rusthuis van een middelgrote stad had het geregend.
Niet dat ik er een avondlijke terrassessie door had moet laten schieten. Daarvoor was de avondmeeting met de andere educatieve uitgeverijen over een gemeenschappelijk e-bookplatform te lang uitgelopen.
Ik had me niettemin voorgenomen om gisteravond alsnog, gesteund door de straatverlichting, alvast de nagelnieuwe zwarte dakkoffer het dak op te krijgen. Tevergeefs, de Benidorm Bastards bleven uit de lucht vallen en het heeft nu eenmaal weinig zin om een aquarium op je dak te vijzen dat eruit ziet als een doodskist.
630 liter, dat is een serieuze visbak die ik vanmorgen dan maar vastschroef op de dakrails. Toch geraakt hij moeiteloos vol. Het is dan ook een testcase. Hoeveel kan erin en hoeveel ruimte blijft er dan nog in de koffer zelf over om versgeperst druivensap mee te nemen? Ik vertrek met een gerust hart.
Omstreeks half 11 zetten we koers richting Sens-Beaujeu, waar we gisteravond nog op de laatste nipper een B&B’tje hadden gevonden en geboekt. Een mens moet iets doen tussen het geparel en gedruppel door.
Na de middaglunch met de obligate boterham met ei knallen Platvoet 1, Ice Age 1 en Donald Duck door de tv-schermpjes. De twee redelijk kritische filmrecensenten op de achterbank kunnen het best wel genieten. Ook bij vorige doortochten richting zuiden, stond Ice Age op het programma, maar dan meer als bewegend beeld. Nu is het geregeld gieren geblazen achter mij wanneer Rune een fijne pointe of uitspraak weet te bevatten. Kleine kinders worden groot.
Parijs is zoals steeds a living hell. Het staat samen met Lyon en Antwerpen in de top-3 ranking van minst doorrijdbare plaatsen ter wereld, net gevolgd door de Dode Zee en de Kalahari-woestijn. Waarschijnlijk zal de Parijse burgemeester binnenkort ook met een schitterend masterplan op de proppen komen zoals reeds eerder in Lyon en Antwerpen gebeurde: laat ons de Périphérique overkappen, dan komt de ruimte erboven vrij voor mooie parkjes, petanquebanen, kantoorgebouwen (die goed opbrengen) en andere nuttige en minder nuttige bestemmingen. Zowaar een geweldige dekmantel, letterlijk dan, van het probleem. De doorstroming blijft immers even ‘des duivels’ als voorheen, maar we zien de kuchende, zweterige mobilisten alvast niet meer staan. Ze sterven een stille dood onder de grond.
Ook wij schuiven meter per meter door de Parijse tunnels met onze Thule-doodkist op ons dak. Ondertussen schatert Rune lustig verder.
Omstreeks half 7 komen we aan in Sens-Beaujeu, een dorpje niet ver van Sancerre en Bourges. Ons B&B’tje blijkt redelijk uit de kluiten gewassen. We verblijven vannacht in een 500 jaar oud kasteel dat ingericht is naar de smaak van Napoleon III. Bloemen op de muren, een hemelbed, schoorstenen in elke kamer, allerhande prullaria op commodes, bureautafels en bijzettafeltjes. Wie hier moet poetsen, is best wel een tijd bezig, bedenk ik me.
De locatie is echt prachtig: een weids uitzicht over de velden vol wouldbe-Limousin-koeien, een klein beekje doorkruist het landgoed en wordt bevaren door ervaren ganzen die het geluid maken van oude modems voor een inbelverbinding met het internet, metersdikke bomen accentueren de leeftijd van het kasteel en ook de gastheer blijkt een aardige bonhomme.
In Sancerre gaan we voor een menuutje al zijn de kinderen te ver ‘teut’ om nog veel te eten. Ze hebben nood aan rust en vakantie, net als hun pa en ma die veel vroeger dan anders de nacht opzoeken.
(6 juli 2012)
sur ma route 
Geef een reactie